Όχι πρόσωπα δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος, αλλά ηγέτες, ακόμα και στην παρούσα μετα-υφεσιακή συγκυρία, πιστεύουμε πως υπάρχουν στην Καστοριά μας και μ’ αυτό το σκεπτικό ξεκινάμε, σ’ αυτό το κείμενο για την εφημερίδα ΝΕΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑ, να σκιαγραφούμε το μέλλον που θέλουμε…
Καθόλου δεν θα μας ενδιέφεραν εκλεγμένοι θεσμικοί που ποζάρουν δίπλα σε κάποια έργα καθημερινότητας, που όφειλαν, έτσι κι αλλιώς, να κάνουν. Πιστεύουμε δε πως έχουν εκλεγεί στους δημόσιους θώκους (θώκος: κάθισμα αξιωματούχου) άνθρωποι εξυπνότεροι από μας τους υπόλοιπους, εργατικότεροι, τιμιότεροι και αποτελεσματικότεροι!
Το θέμα μας; Η αναβάθμιση της Καστοριάς! Σε τέτοιο βαθμό, που να επιστρέψει η εικόνα της ανάπτυξης, που κάποτε μας έκανε ζηλευτούς. Το ξεκίνημα ενός καλπασμού προς το μέλλον, η έναρξη ενός πολέμου με την κακοδαιμονία, με τη μετριότητα που δεν μας ταιριάζει.
Θα δανειστούμε από τους στρατιωτικούς κανονισμούς και θ’ αναφέρουμε την πρώτη Αρχή του Πολέμου, όπως διδάσκεται στις στρατιωτικές ακαδημίες, αλλά ισχύει και για τον εμπορικό πόλεμο, τον πόλεμο της επικοινωνίας κι εκείνον της ανάπτυξης: “Εκλογή του σκοπού και εμμονή σ’ αυτόν”, είναι η πρώτη αυτή Αρχή! Ποιος είναι ο σκοπός αυτός, λοιπόν, αυτός ο δρόμος;
Η Καστοριά, με τη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής, έχει να διαλέξει τρεις δρόμους για να πορευτεί προς το μέλλον της: Την γουναρική, τον τουρισμό και τις πληθυσμιακές “ενέσεις” μέσω των κρατικών υποδομών, όπως είναι οι πανεπιστημιακές σχολές, ο στρατός κ.ά. Καθώς ο τρίτος δρόμος είναι γεμάτος λακκούβες που τον κάνει παράδρομο, ας εντάξουμε σ’ αυτή την τρίτη κατηγορία τις ειδικές καλλιέργειες κι ας τις προσαρτήσουμε στο μέλλον της περιοχής.
Στον τομέα της Γουναρικής, ποτέ δεν έπαψε να υποφώσκει η ελπίδα της ανάκαμψης και γι’ αυτό, άλλωστε, υπάρχει συνεχόμενη εκθεσιακή δραστηριότητα, αλλά παραμένει χαμηλός ο φωτισμός σε σχέση με τις παλιές λαμπερές ημέρες.
Τί να κάνουν οι ιθύνοντες, λοιπόν;
Η απάντηση δεν απαιτεί ιδιωτική σοφία και αυτοσχεδιασμούς, αλλά μελέτες από επαγγελματικές ομάδες που θα οδηγήσουν σε συμπεράσματα και θα σχεδιάσουν οδικό χάρτη ανάκαμψης.
Παράλληλα, όμως, είναι ανάγκη οι εκπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο και στην Περιφέρεια να καλλιεργήσουν κλίμα φιλικό της κεντρικής εξουσίας προς τη γούνα ή, τουλάχιστον, όχι εχθρικό. Που μπορεί να επιτευχθεί παρασκηνιακά και εν σιγή, για να μη προκαλέσει την μήνι των αντιδρώντων, οικολόγων, ανταγωνιστών και λοιπών. Μπορούν να περάσουν νόμοι και μέτρα, με κίνητρο τη διάσωση της ακρογωνιαίας περιοχής μας απ’ την ερήμωση.
Οι θεσμικοί φορείς της Γούνας, ξέχωρα από τους ιδιώτες που έχουν τις δικές τους πρακτικές, μπορούν να εντείνουν της έρευνα της παγκόσμιας αγοράς γουναρικών, σε χώρες που τους είναι αναγκαία κι όχι αξεσουάρ. Μ’ αυτές τις προτάσεις, δεν κουβαλάμε τη σοφία της κουκουβάγιας στην Καστοριά (γλαύκα ες Αθήνας), αλλά, διάολε, θέλει κι άλλο τρέξιμο και μεθοδικότητα. Εμμονή στον σκοπό, που λέγαμε πιο πριν.
Ο δεύτερος δρόμος, που μπορεί να είναι παράλληλος, είναι ο τουρισμός! Εδώ, έχουν γίνει βήματα, αλλά όχι ο καλπασμός που χρειάζεται. Πάνε οι εποχές που τα τριήμερα και τις γιορτές τα καταστήματα εστίασης και οι καφετέριες της Καστοριάς ήταν κλειστά “για να κάνει Πάσχα και Χριστούγεννα το προσωπικό”, όπως έλεγαν. Με αποτέλεσμα, οι επισκέπτες μας να πρέπει να φέρνουν το δικό τους φαγητό σε τάπερ για να μην πεινάσουν!
Πάνε οι εποχές που οι τουρίστες μας ήταν αυτοδίδακτοι, αφού δεν υπήρχε κανείς να τους πει πού να πάνε και τι να δουν. Τώρα, τουλάχιστον, το ινφοκιόσκι λειτουργεί και τα αρχοντικά-μουσεία είναι ανοιχτά και τις αργίες! Θέλουμε, όμως, κι άλλον κόσμο!
Δεν είναι στις προθέσεις αυτού του κειμένου να υποδείξει τρόπους λειτουργίας των θεσμικών ή να ρίξει ιδέες. Όπως, για παράδειγμα, να κάνουν απεργία …ψήφου οι βουλευτές μας μέχρι να αρχίσει να δουλεύει ο μετροπόντικας στη σήραγγα της Κλεισούρας που θα μας φέρει κόσμο ή να γρασάρουν, επιτέλους, τα τρία καραβάκια μας οι υπεύθυνοι και να τα σπρώξουν στη λίμνη για τουριστικές βόλτες. Ή, να ξαναοργανώσουν φθινοπωρινά φεστιβάλ, όπως εκείνο της “Αλεξιάδας”, για να ζήσουν κάτι από τη βυζαντινή μας ιστορία οι επισκέπτες μας. Παρότρυνσή μας είναι να τρέξουν περισσότερο οι εργατικοί και να σχεδιάσουν καλύτερα οι σοφοί! Να ξέρουν πως, πέρα από την ψυχαγωγία των ξένων, αυτά τα φεστιβάλ δίνουν της ευκαιρία σε ντόπιους δημιουργούς, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, ανθρώπους του θεάτρου και του κινηματογράφου, να αναπτύξουν τα ταλέντα τους! (Εμβόλιμο παράπονο επαγγελματία φωτογράφου: Έχουμε ανεβάσει φωτογραφικές σειρές από drone, μας έβγαλαν τα κεντρικά κανάλια και μιλήσαμε για την Καστοριά, παρουσιάζοντας τη δουλειά μας. Συνεχίζουμε να προβάλουμε το τοπίο και τις εκδηλώσεις μας στα Μέσα. Ένα “ευχαριστώ” από δήμους και Περιφέρεια δεν ακούσαμε…)
Ο τρίτος, παράλληλος δρόμος της ανάπτυξης είναι εξαρτώμενος από πολλούς παράγοντες, όχι όλους ελεγχόμενους από την τοπική ηγεσία. Όχι; Μόλις προχθές ψηφίστηκε η κατάργηση σχολής στην Καστοριά, συνηγορούντων κι εκείνων που δεν έπρεπε. Από καιρό έχουμε πάψει να συναντάμε στρατιωτικό όχημα στην Καστοριά. Να ένας ακόμα λόγος να κάνουν εμπάργκο ψήφου κάποιοι…
Πάμε στην τελευταία αναφορά μας, στις καλλιέργειες. Αν ήμασταν στο μακρινό 1661, θα διαβάζαμε ανταπόκριση του περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή για την Καστοριά: “Βλέπω σειρές από αμπέλια να απλώνονται στους λόφους γύρω από την Καστοριά!” Θα λέγαμε: Γιατί όχι και τώρα;
Στον αγροτικό τομέα χρειάζονται εξ ίσου σοβαρές προσπάθειες να λυθούν τα προβλήματα. Απ’ τα οποία, το μεγαλύτερο λέγεται “Φράγμα του Νεστορίου σε ύπνωση” και το μικρότερο “Αλβανικά φασόλια Καστοριάς”! Ας καλλιεργηθεί, λοιπόν, πρώτα η αγάπη για τη γη μας και μετά η ίδια η γη, με τις μεθόδους που διδάσκονται τώρα οι φοιτητές μας γύρω από το αντικείμενο.
Θα κλείσουμε με μια ευχή: Η ανάπτυξη να ανταγωνίζεται πάντα την ομορφιά της Καστοριάς μας!…
Δ.Ι.
Άρθρο και πίνακας του Δημήτρη Ιωαννίδη από την εφημερίδα ΝΕΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑ
