Γίνεσαι γονιός , φέρνεις στον κόσμο μια καινούργια ζωή , μια ακτίδα φωτός και ελπίδας …
Γεμίζει το μέσα σου με συναισθήματα πρωτόγνωρα που ούτε καν μπορούσες να φανταστείς ότι υπήρχαν και ξεκινάς ένα καινούργιο ταξίδι …
Χαμογελάς με αισιοδοξία οραματίζοντας και ονειρεύοντας το μέλλον , το κοινό σας πια μέλλον …
Ο καιρός περνάει και ξαφνικά τα χαμόγελα σιγά σιγά παύουν γιατί κάποιες μικρό – αδιαθεσίες του παιδιού σου δεν το αφήνουν να παίξει και να χαρεί , σκέφτεσαι πως κάποια ίωση θα το τριγυρνάει και πως θα συνέλθει σύντομα ..
Αντί αυτού όμως η αδιαθεσία του μεγαλώνει , ο πυρετός δεν πέφτει , η όρεξη του για φαγητό βόλτα και παιχνίδι χάνονται και η μόνιμη κόπωση κάνει την εμφάνιση της στα άλλοτε ροδοκόκκινα μάγουλα του .
Οι ανησυχίες αυξάνονται και οι ιατρικές εξετάσεις αδιάκοπες ..
Εσύ στον πάγο της αναμονής των αποτελεσμάτων …
Ξαφνικά ο κόσμος σου χάνετε στο άκουσμα του πορίσματος . Η φωνή του γιατρού ηχεί ως μουγκρητό τρόμου “ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΡΚΙΝΟ” …
Στο άκουσμα της λέξης ΚΑΡΚΙΝΟΣ χάνεσαι μέσα με μια δίνη συναισθημάτων που σε ρουφάν και σε αδειάζουν . Ξαφνικά χάος, μαυρίλα, απελπισία, φόβος …δεν ακούς καν τη συνέχεια γιατί έχεις παγώσει…
Το χαμόγελο σου χάνεται και σκέφτεσαι πως για κάποιους άλλους η κάθε μέρα θα συνεχίσει να είναι χρυσή όχι όμως για εσένα και το παιδί σου γιατί το δικό σας χαμόγελο μπαίνει στον πάγο και μοιάζει να αποτελεί μια βουβή και σιωπηλή αποσύνθεση των ονείρων σας.
Παίρνεις όσο κουράγιο, δύναμη και πίστη σου έχουν απομείνει μαζί με το βουνό των οδηγιών των γιατρών σου και ξεκινάς έναν αγώνα μάχης με το χρόνο και την ασθένεια που πέρα από εχθρούς σου έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου και αρχίζεις τον πόλεμο.
Η ζωή σου πλέον μοιράζετε μεταξύ σπιτιού και νοσοκομείου και μέρα τη μέρα αρχίζεις να κερδίζεις μάχες ή ακόμα και να τις χάνεις . Λυγίζεις ,πέφτεις, απελπίζεσαι, γονατίζεις , προσεύχεσαι παίρνεις δύναμη σηκώνεσαι και ξανά από την αρχή γιατί έτσι είναι οι γονείς ,γιατί δεν έχεις άλλες επιλογές…κρέμεσαι μονίμως από τα χείλη των γιατρών , κρατώντας το χέρι του παιδιού σου που ως ήρωας αντέχει τα πάντα, δένεσαι με ανθρώπους που μέσα στα νοσοκομεία ζουν και εκείνοι το δικό τους δράμα και που άλλοι σου δίνουν δύναμη και άλλοι σου τη παίρνουν …
Στη διαδρομή του ψυχικού αφόρητου πόνου έρχεσαι αντιμέτωπος με την ανθρώπινη πλευρά που την είχες ξεχάσει, που την είχες θάψει μέσα στη βουή των εξελίξεων και των όμορφων αναμνήσεων που έχεις πια κλειδώσει σε ένα κουτί που δεν ξέρεις αν θα το ξανά ανοίξεις….
Από εκεί και πέρα η κάθε ιστορία και η κάθε περίπτωση αλλάζει και δεν υπάρχει λόγος αναφοράς σε λεπτομέρειες σκληρές και ανατριχιαστικές , ας αναφέρουμε απλά όσα πρέπει.
Ο καρκίνος είναι η ασθένεια που δεν ξεχωρίζει και δεν κάνει διακρίσεις, χτυπάει απρόσκλητα και αλύπητα υπενθυμίζοντας σου πως τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο ούτε καν αυτή.
Μπορείς να βοηθήσεις αν όχι σε όλες τις περιπτώσεις στις περισσότερες μπορείς. Αφιέρωσε λίγο από τον χρόνο σου , ενημερώσου , ψάξε , ρώτα και στο τέλος σκέψου. Σκέψου έστω και για λίγο τους ανθρώπους που περιμένουν εναγωνίως στην ουρά μήπως και φιλοτιμηθεί κάποιος να αφιερώσει 5 λεπτά από τον χρόνο του για να δώσει λίγο σάλιο σε μια μπατονέτα, με την ελπίδα να βρεθεί δότης , χωρίς να τους ενδιαφέρει αν αυτός θα είναι άσπρος, μαύρος, κόκκινος, χοντρός, λιγνός κλπ σπάζοντας κάθε ρατσιστικό συναίσθημα που μπορεί να υπήρχε πριν μέσα τους, γιατί δεν τον ενδιαφέρει ποιος και τι είναι αυτός που μπορεί να προσφέρει ζωή στο παιδί του και ότι άλλο κατά το μικρόψυχο μυαλό μας μπορεί να καθιστά έναν άνθρωπο διαφορετικό και όχι ίδιο.
Το αύριο και η ελπίδα μας βρίσκεται στα παιδιά όσο περνάει από τα χέρια μας ας μην αφήνουμε τα χαμόγελα αυτά να χάνονται .
ΓΙΝΕ ΔΟΤΗΣ – ΔΩΣΕ ΖΩΗ
