Όταν το ψέµα γίνεται όµορφη αλήθεια/ όταν τα χρώµατα βυθίζονται στο µαύρο/ όταν η φλόγα δεν ζεσταίνει άλλο/ άγριες οι µέρες µας» τραγουδά ο Γιώργος Αυγερόπουλος στην έναρξη του καινούργιου του ντοκιµαντέρ «Agora II – ∆εσµώτες».
Πρόσεξα ένα πλάνο στην έναρξη της «Agora II» στο οποίο κατέγραψες το σύνθηµα «Η ελπίδα έρχεται» για να καταλήξεις προς το τέλος της ταινίας µε την αποστροφή «δεν µπορούµε να κάνουµε πια όνειρα» µιας από τις ηρωίδες της ταινίας σου. Τελειώσαµε πλέον µε τα όνειρα και τις ελπίδες;
Οχι, γι’ αυτό έχει γίνει αυτή η ταινία, για να µην τελειώσουν. Οτι υπήρξε µια ήττα, ένας συµβιβασµός το παραδέχεται µέχρι και ο Τσίπρας. Οµως το βασικό δεν είναι η ήττα, αλλά ότι δεν υπάρχει πρόταγµα. Πρέπει να δηµιουργήσουµε το πρόταγµα και µε κάποιον τρόπο πρέπει να αρχίσουµε να το συζητάµε. Οταν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της κατασκευής της ταινίας συζητούσα µε διάφορους προοδευτικούς και τους µετέφερα την πρόθεσή µου µου έλεγαν «άσ’ τα αυτά τώρα, πέρασαν, τι κάθεσαι και ασχολείσαι;». Προσωπικά δεν πιστεύω ότι πρέπει να ρίξουµε την οπισθοχώρηση, τον συµβιβασµό, την ήττα κάτω από το χαλί. Πρέπει να αναλύσουµε αυτά που συνέβησαν, να βγάλουµε τα συµπεράσµατά µας και να προχωρήσουµε. Και γι’ αυτό χρειάζεται η συνεννόηση των προοδευτικών δυνάµεων του τόπου για να συνθέσουν το νέο πρόταγµα. Πρέπει να αλλάξουµε αυτή την κοινωνία, η οποία εκφασίζεται αργά και σταθερά. Στον αντίποδα αυτής της φασιστικής ωρίµανσης βρισκόµαστε εµείς που σκεφτόµαστε έτσι. Μακάρι –και µε αφορµή την ταινία– να ανοίξει ένας διάλογος ειλικρινής χωρίς αυτοµαστιγώµατα –φτάνει πια– µεταξύ µας και να αναρωτηθούµε: «OΚ, τι πρέπει να συµβεί από δω και στο εξής;». Μπορεί να είναι ονειρικό αυτό και να µην υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να συµβεί στις παρούσες συνθήκες, αλλά κάποια στιγµή πρέπει να συµβεί. Η ταινία µου δεν είναι ένας θρήνος για τη χαµένη ευκαιρία. Γι’ αυτό επέλεξα να την κλείσω αποτυπώνοντας τα µάτια ενός παιδιού προσφύγων, µε την ελπίδα.
Η ελπίδα που είχε φουντώσει την εποχή του δηµοψηφίσµατος. Τι σου έχει πει ο Αλέξης Τσίπρας γι’ αυτό το γεγονός;
Με τον Αλέξη Τσίπρα µείναµε αυστηρά στα γεγονότα. Κάναµε πολύ µεγάλες συζητήσεις στη διάρκεια των οποίων προσπαθούσε να µου δώσει να καταλάβω ότι στην περίπτωση του δηµοψηφίσµατος έθεσε ένα συγκεκριµένο ερώτηµα: συµφωνείτε µε την πρόταση των δανειστών ή όχι; Τόνιζε και τονίζει συνέχεια ότι δεν είχε καµία πρόθεση να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ και να έρθει σε ρήξη µε την Ευρώπη. Χρησιµοποίησε το δηµοψήφισµα για να µοχλεύσει δύναµη από τον λαό, όπως αναφέρει και ο υφυπουργός Οικονοµικών των ΗΠΑ Τζακ Λιου στο ντοκιµαντέρ, και να µπει εκ νέου στη διαπραγµάτευση µε άλλους όρους. Το ότι εµείς κάναµε εκείνη τη στιγµή έφοδο στον ουρανό την κάναµε. Και καλά κάναµε. Νοµίζω δε ότι ένα πολύ µεγάλο κοµµάτι του κόσµου, µεταξύ του οποίου περιλαµβάνω και τον εαυτό µου, ήταν έτοιµο εκείνη την περίοδο να αντιµετωπίσει όλες τις πιθανότητες. Ηµασταν ιδεαλιστές, οι ιδεαλιστές που καταλάµβαναν τις πλατείες. Και φτάσαµε στο παρόν, στην εποχή του ρεαλισµού, να αναζητάµε την υπερκανονικότητα.
Αυτό µοιάζει να είναι το 1905 της Ελλάδας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συνειδητοποιήσει την τεράστια οπισθοχώρηση των κινηµάτων;
Διαβάστε την συνέχεια της συνέντευξης στο documentonews.gr
