Το πλέγμα ενώ είναι “κανονικό” στη μέση του, στα άκρα αρχίζει και “χαλάει” .
Όμως για προσπαθήστε να εστιάσετε στο κέντρο για πάνω από 20 δευτερόλεπτα και κάτι θ αρχίσει ν αλλάζει…η “κανονικότητα” του κέντρου αρχίζει ν απλώνεται σε κάποια σχήματα και στην περιφέρεια. Αυτή η ψευδαίσθηση δείχνει την προτίμησή του εγκεφάλου στο να βλέπει κανονικά σχέδια.
Έτσι είναι και η ζωή , δεν βλέπουμε με τα μάτια αλλά με τον εγκέφαλο .
Το θέμα είναι όμως να μάθουμε εκτός από τον εγκέφαλο να βλέπουμε και με τη ψυχή , να αναγνωρίζουμε και να αναλύουμε τα πάντα με γνώμονα και τα δυο αυτά πράγματα γιατί μόνο τότε η κρίση μας θα είναι σωστή . Ο άνθρωπος από τη φύση του πολλές φορές δεν βλέπει όσα συμβαίνουν γύρω του όχι λόγω προβλημάτων όρασης αλλά λόγω συναισθημάτων που θα του δημιουργηθούν αν δεχτεί τη πραγματικότητα που κυρίως είναι το αίσθημα του φόβου για το άγνωστο , ο φόβος της περιήγησής σε άγνωστα μονοπάτια καθώς και ο φόβος της αποδοχής μιας ερχόμενης δύσκολης κατάστασης .
Βλέπουμε λοιπόν επιλεκτικά όσα είναι εύκολα να δεχτούμε και να εντάξουμε στη καθημερινότητα και στην κανονικότητα μας . Και κάπου εδώ αρχίζει το εγώ του καθενός να εθελοτυφλεί , να παραδεχτεί ένα γεγονός, κλείνει τα μάτια, προσπαθεί να μην παραδεχτεί κάτι που είναι ήδη φανερό… και το πιάσαμε το νόημα νομίζω. Ακόμα κι αν δεν ήξερες μέχρι τώρα τον ορισμό της λέξης εθελοτυφλώ, τώρα θα ‘χεις ήδη καταλάβει πως, έστω και μια φορά, έκανες τα στραβά μάτια, γιατί αυτό σε συνέφερε και σε βόλευε ή γιατί ασυναίσθητα δεν ήθελες να παραδεχτείς ένα γεγονός στη δική σου ζωή.
Στη ζωή μας γενικά τείνουμε να εθελοτυφλούμε αρκετά συχνά, γιατί προτιμάμε να μην περιπλέξουμε τις καταστάσεις και τα γεγονότα κι έτσι τ’ αφήνουμε ως έχουν, ακόμα κι αν αυτό μας βγει σε κακό στο τέλος.
Πολλοί θ’ αρνηθούν τις κατηγορίες που τους ενοχοποιούν στην εθελοτυφλία. Αυτό όμως είναι και το πρώτο στάδιο, που λέγεται άρνηση. Άρνηση να παραδεχτείς τι αληθινά συμβαίνει, άρνηση να καταλάβεις πως η ζωή των γύρω σου και η δική σου βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο, άρνηση να δεχτείς ένα ενδεχόμενο σκληρό τέλος των οποίων καταστάσεων βιώνει η πατρίδα σου .
Το να εθελοτυφλούμε μας κάνει αδύναμους και μας κάνει να πιστεύουμε πως είμαστε θύματα κι αβοήθητοι, ενώ στην πραγματικότητα, εξαρτάται από μας αν θα ζούμε σ’ ένα ροζ συννεφάκι ή σε μια στρογγυλή γη. Φοβόμαστε να ορίσουμε το τέλος, φοβόμαστε να κάνουμε καινούρια αρχή κι αυτό μας καταδικάζει στη δυστυχία
Το ρίσκο, η αλήθεια κι η ελευθερία θα πρέπει να είναι φίλοι μας και πρέπει να υπάρχουν στη ζωή μας, αν θέλουμε να ‘μαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Γι’ αυτό, ας βάλουμε ένα τέλος στις ψεύτικες πραγματικότητες κι ας αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα ως έχουν κι ας μας πονέσουν και λιγάκι. Τουλάχιστον τότε θα ‘χουμε τα μούτρα να πούμε πως ήμασταν αληθινοί, πως αντιμετωπίσαμε τη ζωή κατά μέτωπο …
Όποιος κοιτάζει προς τα έξω ονειρεύεται. Όποιος κοιτάζει μέσα του ξυπνάει.
Δες καθαρά, στην τελική, σου το χρωστάς.
