Ένα απ’ τα καλύτερα κινηματογραφικά επταήμερα ξεκινά απόψε, καθώς οι εταιρίες διανομής θέλοντας να ξορκίσουν τον κοροναϊό ρίχνουν στη μάχη έντεκα ταινίες, που καλύπτουν σχεδόν όλα τα γούστα. Ανάμεσά τους το συνταρακτικό δράμα “Το Βαμμένο Πουλί”, που ίσως σοκάρει κάποιους θεατές, το πολυσήμαντο οικολογικό δικαστικό θρίλερ “Σκοτεινά Νερά”, με τον Μαρκ Ράφαλο, το εξαιρετικό ιρανικό θρίλερ “Ο Φύλακας”, η μαύρη κωμωδία του Γιάννη Οικονομίδη “Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς”, αλλά και το τελευταίο animation της Pixar “Φύγαμε”.
“Το Βαμμένο Πουλί”
(“Τhe Painted Bird”) Δραματική ταινία, τσέχικης (ουκρανικής και σλοβακικής) παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Βάκλαβ Μαρχούλ, με τους Πέτρ Κοτλάρ, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Ούντο Κίερ, Στέλαν Σκάσγκαρντ, Μπάρι Πέπερ, Τζούλιαν Σαντς κ.ά.
Συνταρακτική ιστορία, σε ασπρόμαυρο. Δικαιολογημένα. Δεν είναι απλώς ένα δράμα, αλλά ένα κατάμαυρο δράμα, αδυσώπητο, με εικόνες βγαλμένες από την Κόλαση του Δάντη. Πρόκειται για τη μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Γέρζι Κοζίνσκι, ενός εξόριστου στις ΗΠΑ Πολωνοεβραίου συγγραφέα, σύγχρονου και φίλου του Ρομάν Πολάνσκι. Ενός βιβλίου, που όταν δημοσιεύτηκε προκάλεσε πάταγο και τρομερές αντιδράσεις (απαγορεύτηκε στην Πολωνία). Προκλήθηκε σκάνδαλο, ο συγγραφέας και η οικογένειά του ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα. Ο ίδιος προσπάθησε να μαλακώσει τις αντιδράσεις, αλλά στο τέλος, δεν άντεξε και επιβαρυμένος από τα παιδικά τραύματά του, αυτοκτόνησε.
Η ιστορία της ταινίας αφορά ένα παιδί, που δεν μιλά, δεν αποκαλύπτεται, έχει ξεμείνει μόνο του και ξεκινά μία Οδύσσεια επιβίωσης στην πολωνική ύπαιθρο, όπου του συμβαίνουν μόνο τα χειρότερα. Η ταινία, που χωρίζεται σε κεφάλαια, από την πρώτη της σκηνή δίνει το στίγμα της και προετοιμάζει -αν μπορεί να γίνει ποτέ αυτό- το θεατή τι τον περιμένει. Οι συνθήκες που αντιμετωπίζει ο μικρός δεν είναι απλώς αντίξοες, αλλά μοιάζουν με μία αθεράπευτη κατάρα, μια διαδρομή φρίκης χωρίς έλεος. Κάθε κεφάλαιο και ένα χτύπημα στο στομάχι, μία κινηματογραφική εμπειρία, που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Η αποκτήνωση των ανθρώπων από τον πόλεμο, τον φόβο, την πείνα, ακόμη και τις δεισιδαιμονίες ή τα ταπεινά ένστικτα που έχουν θεριέψει, κάνουν τη μάχη επιβίωσης του μικρού ήρωα της ταινίας να μοιάζει με μία επώδυνη κατάβαση στην κόλαση. Τον κυνηγούν, προσπαθούν να τον κάψουν, τον μαστιγώνουν, τον θάβουν στη γη μέχρι το κεφάλι για να τον φάνε τα κοράκια, τον πετάνε στο λάκκο με απορρίμματα, ο μοναδικός άνθρωπος που τον βοηθά αυτοκτονεί μπροστά στην απανθρωπιά, ένας παπάς τον γλυτώνει από την εκτέλεση των Ναζί, δίνοντας να τον προσέχει ένας “φιλάνθρωπος”, ένα ανθρωπόμορφο κτήνος, ένας παιδόφιλος. Ένας Γερμανός βετεράνος στρατιώτης τον ελευθερώνει. Αμέσως μετά οι Γερμανοί εκτελούν εν ψυχρώ όσους προσπαθούν να δραπετεύσουν από ένα τρένο, ενώ ο μικρός όταν συναντά μία νεαρή γυναίκα και νομίζεις ότι μπορεί να έχει κάποια τύχη, αυτή αποδεικνύεται μία νυμφομανής, μία απειλή, που φτάνει να βιάζει μέχρι και τον τράγο της! Και μετά έρχονται οι Κοζάκοι, οι συνεργάτες των Γερμανών που σφαγιάζουν και κατακαίγουν ένα χωριό, καθαρίζοντας ότι έχουν αφήσει πίσω τους οι Ναζί. Και τα βάσανα του παιδιού, που όταν βρίσκει ένα μαχαίρι το πρώτο που κάνει είναι να χαρακωθεί, δεν έχουν τελειώσει. Η ανθρωπότητα στα χειρότερά της. Πιο κάτω δεν έχει. Όταν ο σαδισμός συναντά τον ζόφο, όταν η αποκτήνωση ακουμπά στη διαστροφή.
Ο Βάκλαβ Μαρχούλ σκηνοθετεί με μαεστρία τον τρίωρο εφιάλτη του, απ’ τον οποίο δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα λεπτό. Άλλοτε με κοντινά πλάνα, γεμάτα, που στο βάθος τους υπάρχουν πάντα πληροφορίες ή μία απειλή και άλλοτε μακρινά, φωτίζοντας ένα τοπίο κόλασης, με μαύρο, έντονο, τραχύ, που δεν αφήνει περιθώρια για ανάσες. Ωστόσο, ο Μαρχούλ κάνει μία αλληγορική ταινία, αφού δεν περιορίζεται απλώς σε μια ιστορική υπενθύμιση, αλλά μιλά για το μέλλον. Γι’ αυτό που μπορεί να έρθει αν δεν υπάρξει ακόμη και την ύστατη στιγμή μια γενικευμένη αφύπνιση για το δρόμο που έχουμε πάρει. Δεν είναι τυχαίο ότι το μοναδικό σημάδι ελπίδας δίνεται στο τελευταίο συγκλονιστικό πλάνο όταν το παιδί, δίπλα στον ταλαίπωρο πατέρα του, αποκαλύπτεται και αυτό γιατί ανακαλύπτει την ταυτότητά του. Τις ρίζες του και τον προορισμό του, το πεπρωμένο του.
Στην ταινία παίζουν και πολλοί γνωστοί ηθοποιοί, όπως οι Ούντο Κιέρ, Τζούλιαν Σαντς, Στέλαν Σκάσγκαρντ, Χάρβεϊ Καϊτέλ, όχι για να πάρουν το χρόνο τους, αλλά να συμβάλουν ταπεινά στο δράμα και στην αποτελεσματικότητά του.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ανατολική Ευρώπη, τέλη Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα παιδί – δίχως όνομα – προσπαθεί να επιβιώσει μόνο του στην ύπαιθρο, ταξιδεύοντας από χωριό σε χωριό. Αντιμετωπίζει τις πιο σκληρές δοκιμασίες, διατηρώντας όμως την ελπίδα ζωντανή, σε μια αδυσώπητη εποχή.
“Σκοτεινά Νερά”
(“Dark Waters”) Δραματικό δικαστικό θρίλερ, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Τοντ Χέινς, με τους Μάρκ Ράφαλο, Αν Χαθαγουέι, Τιμ Ρόμπινς, Μπιλ Καμπ, Βίκτορ Γκάρμπετ, Μπιλ Πούλμαν κ.ά.
Στιβαρό, πολυσήμαντο οικολογικό δραματικό δικαστικό θρίλερ, που βασίζεται σε αληθινή ιστορία, από τον Τοντ Χέινς (“Ο Παράδεισος Είναι Μακριά”), έχοντας ένα πολυπρόσωπο καστ του οποίου ηγείται ο εκπληκτικός Μαρκ Ράφαλο.
Σε μια εποχή που απ’ τη μια υπάρχει η κατασπατάληση φυσικών πόρων ή και μόλυνσής τους για περισσότερα κέρδη και την τρέλα μιας ανάπτυξης που δεν βλέπει το αύριο και από την άλλη μία σχετική αφύπνιση για το περιβαλλοντικό πρόβλημα, χωρίς ωστόσο να φτάνει στην πηγή των αιτίων, η ταινία του Χέινς ρίχνεται στα βαθιά και σκοτεινά νερά και αποκαλύπτει το μέγεθος της καταστροφής που έχουν προκαλέσει οι χημικές εταιρείες.
Έχοντας ως κεντρικό πρόσωπο έναν μεγαλοδικηγόρο, τον Ράφαλο, που η δουλειά του είναι να καθαρίζει τα λερωμένα μεγάλων εταιρειών και που όταν συνειδητοποιεί την καταστροφή που κάνει μια μεγάλη χημική εταιρεία, ρίχνοντας τα τοξικά απόβλητά της σε ένα ποταμό, δηλητηριάζοντας τις ζωές των κατοίκων, αναλαμβάνει να ηγηθεί μιας μακροχρόνιας διαμάχης απέναντι στο επιχειρηματικό θηρίο.
Ο Χέινς ακολουθώντας το ύφος των θρίλερ ανάλογων ταινιών της δεκαετίας του ’70, χωρίς όμως τον κραυγαλέο καταγγελτικό λόγο, φτιάχνει ένα σφιχτοδεμένο φιλμ, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, αναδεικνύει το μέγεθος τού περιβαλλοντικού προβλήματος, ενώ διεισδύει και στην προσωπική ζωή τού ήρωά του, που πλήττεται επαγγελματικά, οικογενειακά, κοινωνικά, ακόμη και η υγεία του. Και αυτό γιατί έχει να αντιμετωπίσει μια γιγάντια εταιρεία, που εξαγοράζει κυβερνήσεις, επιστήμονες και όποιον βρεθεί μπροστά της. Η δύναμη της ταινίας όμως βρίσκεται κυρίως στη συνειδητοποίηση του μεγαλοδικηγόρου, που αφήνει πίσω του καριέρα, χρήματα, καταξίωση, για να πολεμήσει την τοξικότητα όλων αυτών που υπερασπιζόταν και υπερασπίζονται εκατομμύρια άνθρωποι με το σκεπτικό ότι έτσι μόνο μπορούν να βγουν χρήματα, να έρθουν δουλειές, να υπάρξει ευημερία. Μια ταινία που στο τέλος προκαλεί πραγματικά τον τρόμο, καθώς αποδεδειγμένα έχουμε όλοι μολυνθεί από χημικά προϊόντα που μπαίνουν σε κάθε σπίτι.
Εκτός από τον Ράφαλο, που επιστρέφει στις μεγάλες ερμηνείες που τον καταξίωσαν, εμφανίζονται και τρανταχτά ονόματα όπως η Αν Χαθαγουέι, ο Τιμ Ρόμπινς, ο Μπιλ Καμπ και αρκετοί άλλοι ηθοποιοί που συμβάλλουν στην επιτυχία της ταινίας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Ρομπ είναι μεγαλοδικηγόρος με ειδίκευση σε θέματα περιβάλλοντος, και εκπροσωπεί μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες. Η καριέρα του βρίσκεται στην καλύτερη φάση της, όταν δύο αγρότες έρχονται σε επαφή μαζί του και ισχυρίζονται ότι ένα παράρτημα της εταιρείας DuPont αποβάλλει τοξικά απόβλητα στον τοπικό ποταμό, με αποτέλεσμα την καταστροφή των γεωργικών εκτάσεων και τον θάνατο εκατοντάδων ζώων. Με σκοπό να τους βοηθήσει και να ανακαλύψει την αλήθεια, συντάσσει μια επιστολή διαμαρτυρίας που σηματοδοτεί την έναρξη μιας δεκαπενταετούς διαμάχης που θα θέσει σε δοκιμασία όχι μόνο την καριέρα του, αλλά και την υγεία του και τις οικογενειακές του σχέσεις.
“Ο Φύλακας”
(“The Warden”) Δραματικό θρίλερ, ιρανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Νιμά Τζαβιντί, με τους Ναβίντ Μοχαμαντζαντέχ, Παρινάζ Ιζαντιάρ, Μάνι Χαγχίχι κ.ά.
Εξαιρετικό δραματικό θρίλερ, με την εγγύηση της ιρανικής κινηματογραφικής σχολής. Εδώ, στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία του, ο Νιμά Τζαβιντί, έχοντας στη διάθεσή του ένα απλό στόρι, χρησιμοποιώντας τα πιο απλά υλικά και χαρισματικούς ηθοποιούς, φτιάχνει ένα μικρό κινηματογραφικό διαμαντάκι, για την αποδόμηση και απομυθοποίηση της εξουσίας, αλλά και το ηθικό χρέος απέναντι στο δίκαιο. Μία ζεστή ταινία, που βάζει στο επίκεντρό της έναν φιλόδοξο αξιωματικό διοικητή μιας φυλακής, που εκκενώνεται και μία γοητευτικότατη κοινωνική λειτουργό, που κάνει ότι μπορεί για να αποδώσει δικαιοσύνη.
Ο Τζαβιντί, που δίνει υποσχέσεις για ένα λαμπρό μέλλον, έχει το σπάνιο DNA της αφηγηματικής χάρης, κρατά τους ρυθμούς σε απόλυτη αρμονία με το θέμα του, ξέρει να κλιμακώνει την αγωνία, χωρίς υπερβολές, εξάρσεις ή αναληθοφάνειες, κινηματογραφεί με ζεστά γήινα χρώματα, εκμεταλλεύεται το σκηνικό μίας κενής φυλακής, αξιοποιεί στο έπακρο τις ερμηνευτικές ικανότητες των ηθοποιών του, ενώ οι αναπάντεχες χιουμοριστικές πινελιές του τονίζουν το συναισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων.
Ο υπέροχος πρωταγωνιστής Ναβίντ Μοχαμαντζαντέχ, που θυμίζει Τζιαν Μαρία Βολοντέ στα καλύτερά του και η ελκυστικότατη Παρινάζ Ιζαντιάρ, δένουν μοναδικά και αναπτύσσουν τους χαμηλόφωνους χαρακτήρες τους σε βάθος.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Δεκαετία του 1960, Ιράν επί Σάχη. Στη μέση του πουθενά, σε μια φυλακή που εκκενώνεται για να κατεδαφιστεί, ο ταγματάρχης Γιαχέντ κορδώνεται για την επικείμενη προαγωγή του. Σύντομα ωστόσο θα δει τα γαλόνια του να κινδυνεύουν, όταν ένας θανατοποινίτης κρατούμενος εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Στο παράδοξο ανθρωποκυνηγητό που ακολουθεί, ο Γιαχέντ γοητεύεται από μια κοινωνική λειτουργό, η οποία συμμετέχει στην έρευνα, πεπεισμένη όμως πως ο καταζητούμενος είναι αθώος.
“O Δρόμος της Επιστροφής”
(“The Way Back”) Δραματική ταινία, αμερικανικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Γκάβιν Ο’Κόνορ, με τους Μπεν Άφλεκ, Αλ Μάντριγκαλ, Μικαέλ Γουάτκινς, Τζανίνα Γκάβανκαρ, Λούκας Κέιτζ κ.ά.
Από τα αγαπημένα αμερικάνικα θέματα, δηλαδή δράμα και αθλητισμός, που δίνει την ευκαιρία ενός αβανταδόρικου ρόλου στον Μπεν Άφλεκ να επιστρέψει στις επιτυχίες και στον σκηνοθέτη Γκάβιν Ο’ Κόνορ (“Ο Λογιστής”, “Warrior”) να διεκπεραιώσει εύκολα τη δουλειά.
Μια ταινία για έναν πρώην μπασκεμπολίστα, που άφησε ξαφνικά μια λαμπρή καριέρα για να φτάσει στα όρια της καταστροφής και επιστρέφει ως προπονητής παίρνοντας μια δεύτερη ευκαιρία.
Η γνωστή ιστορία με τον άνθρωπο που έχει πάρει την κάτω βόλτα και πιάνεται από μια ευκαιρία για να γυρίσει στη ζωή, να μεταδώσει στους αθλητές του το πνεύμα της ομάδας και του νικητή, αλλά και να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες, τη σκιά του πατέρα του, το βασανιστικό παρελθόν. Και ναι το χιλιοειδωμένο στόρι αντιμετωπίζεται με κλισέ, εγκλωβισμένο στις συνταγές του είδους, που αποδίδουν μέχρι ένα σημείο, αλλά τελικά πιστεύεις ότι όλα κάπου τα έχεις ξαναδεί.
Ο Μπεν Άφλεκ προσεγγίζει τον χαρακτήρα του με σοβαροφάνεια και φυσικά ο αβανταδόρικος ρόλος του γυρίζει ανάποδα και χάνεται στην αδιαφορία, όπως και η ταινία, που ίσως στο βίντεο να έχει κάποια επιτυχία.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Τζακ Κάνινγχαμ είχε μπροστά του μια ζωή γεμάτη υποσχέσεις. Στο γυμνάσιο ήταν το παιδί-φαινόμενο στο μπάσκετ, κατορθώνοντας να πάρει πλήρη υποτροφία για το πανεπιστήμιο, όταν ξαφνικά, για άγνωστους λόγους, αποσύρεται από τα πάντα, καταστρέφοντας το μέλλον του. Βιώνει μία ανυπολόγιστη απώλεια και «βυθίζεται» στο αλκοόλ, γεγονός που του κοστίζει το γάμο του και κάθε ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Όταν του ζητείται να προπονήσει την ομάδα μπάσκετ του πανεπιστημίου του -που έχει ξεπέσει- αποδέχεται την πρόταση, εκπλήσσοντας περισσότερο απ’ όλους τον εαυτό του. Καθώς οι παίκτες δένουν μεταξύ τους ως ομάδα και πετυχαίνουν τη μία νίκη μετά την άλλη, ο Τζακ αισθάνεται ότι ίσως έχει βρει τελικά ένα λόγο για να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του.
“Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς”
Μαύρη κωμωδία, ελληνικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Γιάννη Οικονομίδη, με τους Βασίλη Μπισμπίκη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιάννης Τσορτέκη, Στάθη Σταμουλακάτο, Βαγγέλη Μουρίκη, Γιώργο Γιαννόπουλο, Λένα Κιτσοπούλου κ.ά.
Ο Γιάννης Οικονομίδης («Το Μικρό Ψάρι», «Μαχαιροβγάλτης», «Σπιρτόκουτο») που έχει αποκτήσει πλέον το δικό του κοινό, σουλατσάρει για μια ακόμη φορά στο γνώριμο κινηματογραφικό του σύμπαν. Πρόσωπα που κινούνται στα όρια της παρανομίας, δίνοντας τροφή στις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, λούμπεν καταστάσεις που ξεφεύγουν και καταλήγουν σε ένα κρεσέντο βίας, μπόλικη βωμολοχία και νατουραλιστική προσέγγιση του ελληνικού μικροαστισμού, συνθέτουν το φιλμ του Οικονομίδη, απ’ το οποίο δεν λείπει τον διακριτό μαύρο χιούμορ του σκηνοθέτη.
Σε μια επαρχιακή πόλη, μία όμορφη γυναίκα απατά τον άνδρα της, ο οποίος θέλει να την σκοτώσει μαζί με τον εραστή της, αλλά όλα μπερδεύονται όταν μπαίνει στην υπόθεση και ένα εκατομμύριο ευρώ, βάζοντας στην υπόθεση ανθρώπους της νύχτας, ενώ σημαντικό ρόλο παίζουν και δυο μάνες πολύ μακριά από το πρότυπο της ελληνικής μητέρας.
Η ορμητική σκηνοθεσία του Οικονομίδη δεν αφήνει τίποτα όρθιο για την Ελλάδα της κρίσης και μιας γενικευμένης διαφθοράς, που εδώ ακουμπά την επαρχία, την οποία ακτινογραφεί με μια γκροτέσκο διάθεση. Κι ενώ η ταινία έχει την πλάκα της, προσπαθεί να αρθρώσει λόγο, να αναδείξει τα στραβά και ανάποδα που βουλιάζουν τη χώρα, αποδομεί τους χαρακτήρες, σαρκάζοντάς τους, τελικά μοιάζει με ένα αεροπλανάκι που βγάζει σπίθες, αλλά δεν μπορεί να απογειωθεί. Έτσι, το προσωπικό κινηματογραφικό στιλ και η θεματολογία του Οικονομίδη φαίνεται ότι έχει εξαντληθεί και απλώς επαναλαμβάνεται ως συνταγή που αδυνατεί να προσφέρει κάτι καινούργιο, κάτι που θα μας ξαφνιάσει. Θα προτιμούσαμε ευχάριστα.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Σε μια μικρή πόλη της Ελλάδας, όταν το ερωτικό πάθος διασταυρώνεται με την απληστία για το χρήμα, τα πτώματα αρχίζουν να στοιβάζονται το ένα μετά το άλλο και η «Ωραία Κοιμωμένη» Όλγα δεν θα μάθει ποτέ από τι πραγματικά έχει γλιτώσει.
“Ο Αόρατος Άνθρωπος”
(“The Invisible Man”) Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, αμερικανικής και αυστραλιανής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Λι Γουανέλ, με τους Ελίζαμπεθ Μος, Αλντις Χοτζ, Στορμ Ρίντ, Χάριετ Ντάιερ
Ακόμη μία κινηματογραφική εκδοχή της κλασικής ιστορίας του Χ. Τζ. Γουέλς, που συνεχίζει να εμπνέει και να προσφέρει ορισμένες ανατριχίλες στους φαν του είδους. Εδώ, έχουμε μια αξιοπρεπέστατη παραγωγή, ο σκηνοθέτης ξεφεύγει από τα κλισέ, αλλά όχι από τις συμβάσεις του είδους, προχωρά το στόρι του με ρυθμό και ορισμένες ευφάνταστες σκηνές τρόμου, δημιουργεί χαρακτήρες που έχουν το στοιχειώδες βάθος και σχολιάζει το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας και την κυριαρχία του άνδρα στη γυναίκα.
Η ερμηνεία της Ελίζαμπεθ Μος, που πρέπει να πάρει πάνω της όλη την ταινία, δεν είναι κακή, αλλά είναι ιδιαιτέρως συμβατική και αναμενόμενη.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Παγιδευμένη σε μια βίαιη, κακοποιητική σχέση με έναν πλούσιο επιστήμονα, η Σεσίλια καταφέρνει να αποδράσει μέσα στη νύχτα και να εξαφανιστεί, με τη βοήθεια της αδερφής της, καθώς και ενός παιδικού της φίλου και της μικρής του κόρης. Όταν όμως ο βάναυσος πρώην σύντροφος της αυτοκτονεί και της αφήνει ως κληρονομιά ένα μεγάλο μέρος της τεράστιας περιουσίας του, η Σεσίλια υποψιάζεται ότι πρόκειται για παγίδα. Μια σειρά από παράξενες συμπτώσεις θα αποβούν σχεδόν θανατηφόρες και θα απειλήσουν τις ζωές εκείνων για τους οποίους η Σεσίλια νοιάζεται. Τα λογικά της θα αρχίσουν να κλονίζονται όταν θα προσπαθεί απελπισμένα να αποδείξει στον περίγυρό της ότι καταδιώκεται από μια αόρατη παρουσία…
“Μετά το Γάμο”
(“After the Wedding”) Δραματική ταινία, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Μπαρτ Φρόιντλιχ, με τους Τζούλιαν Μουρ, Μισέλ Γουίλιαμς, Μπίλι Κρούνταπ, Άμπι Κουίν κ.ά.
Δραματική ταινία, στα όρια του δακρύβρεχτου, που θέλει να μιλήσει για πολλά, αλλά κάπου τα μπερδεύει όλα, για να επικρατήσει τελικά η ευκολία του κλισέ και η πολιτική ορθότητα. Πρόκειται για το ριμέικ της ομότιτλης ταινίας του 2006 απ’ την Δανέζα Σουζάνε Μπίερ και όπως συμβαίνει συνήθως στα αμερικάνικα ριμέικ, είναι κατώτερη από το πρωτότυπο, καθώς το στόρι ξεκόβεται από τους σύνθετους χαρακτήρες, οι οποίοι εγκλωβίζονται στη μανιέρα και τα σοβαρά ζητήματα περιορίζονται στην επιφάνεια.
Μια Αμερικανίδα που εργάζεται σε κάποιο ορφανοτροφείο της Καλκούτα ταξιδεύει στις ΗΠΑ για να εξασφαλίσει μια μεγάλη χορηγία από μία πλούσια επιχειρηματία και θα συναντήσει το παιδί που παράτησε σε κάποιο ίδρυμα και τον άνδρα με τον οποίο το απέκτησε…
Μια ταινία που θέλει να μιλήσει στα πεταχτά για τα προβλήματα του Τρίτου Κόσμου και τονίζει ότι και οι πλούσιοι έχουν ψυχή… Από κει και πέρα, η αφήγηση του Φρόιντλιχ είναι χλωμή, επίπεδη σε μεγάλο βαθμό και το μόνο που μένει είναι κάποιες δακρύβρεχτες σκηνές, που εκβιάζουν τη συγκίνηση.
Μισέλ Ουίλιαμς και Τζούλιαν Μουρ το παλεύουν και προσπαθούν να κρατήσουν τις δραματικές στιγμές σε ένα όριο, ενώ ο Μπίλι Γκρούνταπ μοιάζει αμήχανος και μάλλον εκτός κλίματος.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ…. Στα περίχωρα της ερειπωμένης, αρχαίας πόλης της Καλκούτα βρίσκεται ένα ορφανοτροφείο. Η Ίζαμπελ έχει δουλέψει σκληρά για να φροντίζει τα παιδιά που ζουν εκεί. Όντας σε οικονομική ανάγκη για να κρατήσει το ορφανοτροφείο σε λειτουργία, έχει φαινομενικά βρει τον τέλειο ευεργέτη και πρέπει να ταξιδέψει στην Νέα Υόρκη για να συναντήσει τη γυναίκα που προθυμοποιήθηκε να την βοηθήσει.
“Φύγαμε”
(“Onward”) Παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, αμερικανικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Νταν Σκάνλον.
Πολλές φορές αστείο, με καρδιά, αλλά χωρίς να πιάνει τα απαιτητικά στάνταρ της Pixar, τούτο δω το χαριτωμένο animation, το οποίο θα ευχαριστηθούν οι μικροί μας φίλοι, αλλά όχι τόσο και οι ενήλικες που εξακολουθούν να διασκεδάζουν με τη νέα φουρνιά παιδικών ταινιών. Και αυτό διότι η μαγεία της ταινίας ορισμένες φορές μοιάζει κατασκευασμένη, βγαλμένη από το αρχείο της εταιρίας παραγωγής, χωρίς την έμπνευση ή τη χάρη άλλων ταινιών της.
Με τις φωνές των Τομ Χόλαντ, Κρις Πρατ, Οκτάβια Σπένσερ κ.ά.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Δύο αδέλφια-ξωτικά έχουν την ευκαιρία να φέρουν τον πατέρα τους ξανά στη ζωή για μία μέρα χάρη σε ένα μαγικό ραβδί και ένα ξόρκι που έχει αφήσει πίσω για τα παιδιά του. Έτσι, ξεκινάει μία απίθανη περιπέτεια που τους αποκαλύπτει ότι υπάρχει ακόμα μαγεία εκεί έξω. Σε ένα σύγχρονο παράλληλο σύμπαν, όπου τίποτα δεν είναι όπως το ξέρουμε, συναντάμε ξωτικά-έφηβους, μονόκερους-χαμίνια, δράκους-κατοικίδια, Κενταύρους-αστυνόμους και πολλά άλλα μυθικά πλάσματα.
“Ένα δέντρο θυμάται”
Ντοκιμαντέρ, ελληνικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Κώστα Φόλλα.
Ενδιαφέρον και χρήσιμο ντοκιμαντέρ για την ιστορία του χωριού Λίντιτσε, στην Τσεχία, που οι ναζί προσπάθησαν το 1942 να εξαφανίσουν από το χάρτη ως απάντηση στη δολοφονία του αιμοσταγούς και πρωτεργάτη του ολοκαυτώματος Γερμανού αξιωματικού Ράινχαρντ Χάιντριχ. Σφαγιάστηκαν συνολικά 1.300 άμαχοι, μεταξύ των οποίων 200 γυναίκες, ενώ και το χωριό ισοπεδώθηκε, για να μείνει μόνο ένα δέντρο. Αυτό ήταν αρκετό για να γίνει το Λίντιτσε σύμβολο στον αγώνα κατά του φασισμού, όπως το Δίστομο, με το οποίο είναι αδελφοποιημένο.
Από τα ντοκιμαντέρ που συμβάλουν στη διατήρηση της συλλογικής μνήμης για τη φρίκη του ναζισμού, των τερατόμορφων εγκληματιών, αλλά και της θυσίας λαών για την ελευθερία.
Επίσης προβάλλονται
Η δραματική ταινία “Εγκλωβισμένος” από τον Ισραηλινό σκηνοθέτη Γιαρόν Σανί του “Ατζαμί”, με τον Εράν Ναϊμ στο ρόλο ενός αστυνομικού στο Τελ Αβίβ που θα δει τον κόσμο του να καταρρέει όταν, μετά από μία τυπική διαδικασία αστυνομικού ελέγχου, κατηγορείται άδικα για σεξουαλική παρενόχληση και τίθεται σε διαθεσιμότητα.
Η κλασική αντιπολεμική σοβιετική ταινία του 1948 “Νέα Φρουρά”, που γύρισε ο Σεργκέι Γερασίμοφ, για τον ηρωισμό μιας ομάδας παιδιών σε μια ουκρανική πόλη που αντιστάθηκαν στους ναζί, θυσιάζοντας τα πάντα, στο τέλος και τη ζωή τους. Η ταινία αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Αλεξάντρ Φαντέγεφ.
ΑΠΕ
