Καστοριά

Πραγματιστές όχι απλά «πονόψυχοι» (του Βασίλη Λ. Κωνσταντίνου)

Το δράμα των μεταναστών είναι ότι γίνονται πιόνια στους Τούρκους και στον μεγαλομανή Ερντογάν εκμεταλλευόμενοι τον πόνο- απόγνωσή τους. Στο σκάκι γνωρίζουμε ότι προκειμένου να νικήσει κάποιος θυσιάζει πολλά στρατιωτάκια αρκεί να σωθεί ο βασιλιάς. Είμαστε σε αυτήν την φάση.
Ο Ερντογάν είναι έτοιμος να θυσιάσει τους πάντες για να αδυνατίσει την αντίπαλη χώρα γι αυτόν που δυστυχώς είναι η Ελλάδα. Ο κύριος στόχος του είναι η αδύναμη ανίσχυρη Ελλάδα να γονατίσει από το κύμα μεταναστών. Γνωρίζει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει όλο αυτό το κύμα. Πρώτος λόγος η συντριπτική πλειοψηφία είναι πολιτισμικά , θρησκευτικά και κοινωνικά διαφορετική και το κυριότερο έχουν δηλητηριαστεί από την προπαγάνδα του. Δεν έρχονται όπως συνήθως οι μετανάστες “παρακαλώντας” να μπουν μέσα στη παραγωγική οικονομία για ‘ένα κομμάτι ψωμί αλλά να απολαύσουν τον παράδεισο της Δύσης. Που γι αυτούς είναι τα επιδόματα. Δεν τους νοιάζει πως μπορούν και δίνονται αλλά η ανόητη πολιτική κάποιων δυτικών πολιτικών (δυστυχώς και στην χώρα μας!!) να τους εξισώσουν με τους πολίτες τους ως προ τα δικαιώματα χωρίς πρώτα να καταλάβουν με την συμμετοχή τους ότι αυτά υπάρχουν γιατί κάποιοι τα “παράγουν”.
Είναι καιρός να επέλθει ισορροπία. Η πολιτική της Δύσης ήταν αδιέξοδη. Τώρα που άρχισαν οι λαϊκιστές και οι ακραίοι να παίρνουν κεφάλι και να αρχίζουν να απειλούν το σύστημα άρχισαν να σκέφτονται διαφορετικά. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι “το ποτάμι φουσκώνει”, η οργή ξεχειλίζει και χαμένοι θα είμαστε όλοι. Αν δεν καταλάβουμε ότι οι κοινωνίες δεν αρκεί να είναι πονόψυχες για να κρατήσουν ένα επίπεδο ζωής. Πρέπει να είναι αποτελεσματικές, πραγματιστές να στηρίζουν αυτούς που παράγουν, που δουλεύουν που “σπρώχνουν το κάρο” για να περάσει τα μεγάλα και μικρά εμπόδια το κράτος και η κοινωνία. Τους πολίτες τους. Και αυτοί αν έλθουν απρογραμμάτιστα και χωρίς κανένα έλεγχο, θα “κλοτσήσουν”. Μετά «γαία πυρί μιχθήτω».
Το τραγικό ότι ο υποτιθέμενος παράδεισος για τους μετανάστες θα γίνει κόλαση. Όχι όμως μόνο γι αυτούς. Για όλους μας.
ΥΓ. Για να μην παρεξηγηθώ υπάρχουν περιπτώσεις πολιτικών κρατουμένων, ανθρώπων που παλεύουν για τον εκσυγχρονισμό του τόπου τους, αγωνιστών της ελευθερίας. Είναι πολίτες του κόσμου. Μακάρι να μπορούσαμε γρήγορα και αποτελεσματικά να τους διαχωρίσουμε από το πλήθος.

 

 

 

 

One Comment

Back to top button