Παρόλη την κλιμάκωση των μέτρων για την παρεμπόδιση της διασποράς του κορονοϊού παρατηρήθηκαν τις προηγούμενες μέρες αρκετές περιπτώσεις ανυπακοής που επικρίθηκαν έντονα τόσο από τα ΜΜΕ ,όσο και απ΄την αγορά του διαδικτύου.
Εύκολα λοιπόν με τη λογική της ισοπεδωτικής γενίκευσης στηλιτεύτηκε η νεοελληνική αφασία των λουόμενων που βρέθηκαν κατά μπουλούκια στις παραλίες της Αττικής ,η παρεϊστικη αμεριμνησία των μαθητών που έπαιζαν νομίζοντας πως διακοπεύουν ,αλλά και η προσέλευση των πιστών -σε πολύ περιορισμένο βαθμό πρέπει να ομολογήσουμε- στις εκκλησίες . Ο οξεία επίκριση ,οι αναφορές σε χριστιανοταλιμπάν και άλλα παρόμοια πέρα από οτιδήποτε άλλο μαρτυρούν την άγνοια των επικριτών για τα κοινωνικοπολιτιστικά χαρακτηριστικά της χώρας που ζούν. Αλήθεια ,έχουν την εντύπωση πως η εκκοσμίκευση έχει προχωρήσει τόσο στη χώρα μας ώστε η θρησκεία να απολέσει την αυθεντία της και την πολιτιστική επίδραση που διαχρονικά ασκεί;
Ιδιαίτερα στην ορθόδοξη θεολογία όπου η πίστη αποτελεί βιωματικό –υπαρξιακό τρόπο ζωής ,με κυρίαρχη την εκκλησιολογική και εσχατολογική υφή, που υποστασιάζεται μέσω της ευχαριστιακής συνάξεως, η απαίτηση για κλείσιμο των ναών ,λες και πρόκειται για σωματεία, φαντάζει στη σκέψη των πιστών ακατανόητη . Είναι ισχυρό το θρησκευτικό γονιδίωμα ,τόσο στα λαϊκά υποστρώματα ,όσο και στην πνευματική και εξουσιαστική ελίτ αυτής της χώρας και χρειάζεται ουσιαστική ζύμωση ώστε να επαναπροσδιοριστούν τα όρια του θρησκευτικού και του πολιτικού.
Όταν ο Χριστιανός έχει την απόλυτη πίστη πως δεν διατρέχει κανενός είδους κίνδυνο από τη θεία μετάληψη γιατί «μεταλαμβάνει σώμα και αίμα Χριστού» ή ομολογεί πως «προέχει το κοινωνείν του επιβιώνειν» -σύμφωνα με τη ρήση του εξαίρετου θεολόγου Θ.Παπαθανασίου- είναι αναπόφευκτο να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις νομικές νόρμες τις οποίες αντιλαμβάνεται ως εντελώς αποδομητικές της κοσμοαντίληψής του.
Σ αυτό το σημείο οφείλει να παρέμβει –όπως τελικά με καθυστέρηση έπραξε – η Ιερά Σύνοδος και λόγω της ποιμαντικής της ευθύνης να υπομνήσει στους πιστούς ,αφενός πως ο «ευρύχωρος» τρόπος της Ορθόδοξης θεολογίας έχει υποδείξει και άλλες στάσεις μετοχής στη μυστηριακή λατρεία, αφέτέρου πως η προσωπική πίστη ,όταν γίνεται αξίωμα καθολικής αποδοχής ,ευτελίζεται σε ιδεοληπτική και εγωτική στάση.
Εννοώ με το δεύτερο -και με δεδομένο ότι οι πιστοί ούτως ή άλλως θα συγχρωτιστούν με τους υπόλοιπους πολίτες – πως είναι τουλάχιστον εγωιστική η συμπεριφορά , λόγω της ακλόνητης πίστης τους πως δια της Θείας μετάληψης δεν κινδυνεύουν, να αξιώνουν την μεταποίηση της μυστηριακής αυτής πεποίθησης σε κοσμικό κανόνα, επαρκή να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στην πολιτική κοινότητα για τη δέουσα διευθέτηση του συλλογικού βίου την κρίσιμη αυτή περίοδο.
Η Ιερά Σύνοδος εξαρτημένη εν πολλοίς από συντηρητικούς εκκλησιαστικούς κύκλους και παρερμηνεύοντας το καθεστώς της συναλληλίας που διέπει της σχέσεις της με την πολιτεία συχνά χάνει την ευθυκρισία της σε μείζονα θέματα.
Έστω και με καθυστέρηση ας επανατοποθετηθεί για το συγκεκριμένο κι ας μην αφήνει τους πιστούς να αυτοσχεδιάζουν για ένα θέμα που έτσι κι αλλιώς απασχολεί το θεολογικό διάλογο.
