Η ανάρτηση της Καστοριανής συγγραφέα Νίνας Ράπη που μας δίνει κουράγιο
Αναρωτιέμαι από τη μια: αν τα μέτρα που λαμβάνονται, όπως π.χ. το κλείσιμο των συνόρων, είναι ακραία ή απαραίτητα· κατά πόσο έχουν να κάνουν με πολιτικά κίνητρα π.χ. κανονικοποίηση περιορισμού ελευθεριών· ή με κοινωνικό/ηθικό/ψυχολογικό πανικό π.χ. φόβο εισβολής ξένων σωμάτων, φόβο απώλειας ελέγχου, φόβο αφάνισης.
Από την άλλη ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, οι θάνατοι είναι αληθινοί, ο αποδεκατισμός συμβαίνει. Τι κάνουμε; Κρατάμε την ψυχραιμία μας. Προστατεύουμε τον εαυτό μας και τα άλλα άτομα γύρω μας. Δεν γίνεται το ένα χωρίς το άλλο διότι απλούστατα δεν υπάρχουμε απλώς από μόνα μας, συνυπάρχουμε.
Και μέσα στον αποκλεισμό μας στα σπίτια (προσωπικά σαν συγγραφέας μια ζωή μέσα είμαι και το χαίρομαι – βέβαια άλλο επιλογή και άλλο επιβολή), υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος: μουσική, βιβλία, ταινίες, συζητήσεις, φροντίδες, σώμα να ασκήσεις, φαγητά να εφεύρεις, λουλούδια να περιποιηθείς, σπίτι να καθαρίσεις, μπογιές να παίξεις, μπαλκόνια να κάτσεις και να χαζέψεις, χειροτεχνήματα να φτιάξεις αν πιάνει το χέρι σου, και και και, χα χα η λίστα είναι ατέλειωτη. Το θέμα είναι να μην πανικοβληθούμε και ταυτόχρονα να προστατευτούμε και να δημιουργήσουμε μέσα στην επιδημία. Καλή δύναμη!
