Ένα δάκρυ για τη Δραγασιά (γράφει η Βάσω Βλαχοπούλου)

Ένα δάκρυ κύλησε..ακολούθησε και δεύτερο και τρίτο…Τα μάτια έκλεισαν. Έκλεισαν σφιχτά. Το ίδιο και τ΄ αυτιά. Δεν ήθελαν να δουν και να ακούσουν τίποτε άλλο! Εδώ και μια βδομάδα χόρτασαν να βλέπουν και να ακούν τα ίδια και τα ίδια! Και το στόμα κουράστηκε να διορθώνει ανακρίβειες, και τα συναισθήματα άρχισαν να ποικίλουν…
Το μυαλό ταξίδεψε. Ταξίδεψε πολύ γρήγορα. Έφτασε εκεί όπου το σώμα πήρε την πρώτη του ανάσα, έκανε το πρώτο του βήμα, είπε την πρώτη του λέξη.
Πήγε και κάθισε στην πλατεία, Αγνάντεψε όλο το χωριό. Χόρτασαν και τα μάτια και η ψυχή! Κοίταξε απέναντι. Η Ντραγασιά αγέρωχη με την Ακρόπολή της επιβλητικά να θυμίζει πως τούτος ο τόπος κατοικήθηκε από πολύ πολύ παλιά κι έχει ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων!
Το βλέμμα οδηγήθηκε προς το σχολείο. Μεμιάς ξεπήδησαν δεκάδες αναμνήσεις πλάι στον Αη- Σπυρίδωνα που τίμησαν και τιμούν όλες οι γενιές.
Άκουσε κουβέντες ,ήχους και γυρνώντας είδε πολλούς να χτίζουν ένα κτίριο ακούραστα , εθελοντικά, κάθε Σαββατοκύριακο, κάθε αργία! Είδε και τους παππούδες να περιμένουν τον ταχυδρόμο για να τους φέρει την πενιχρή τους σύνταξη για να προσφέρουν από το υστέρημά τους. Ο ταχυδρόμος όμως έφερνε κι εμβάσματα από τους χωριανούς που βρισκόταν πολύ μακριά, που έφυγαν και δεν ξέχασαν ούτε στιγμή τον τόπο που τους γέννησε. Είδε ανθρώπους να ξεπερνούν τον εαυτό τους, να αγωνίζονται, να σχεδιάζουν να ονειρεύονται, να πετυχαίνουν πολλά..
Προχώρησε, στο λατρεμένο σοκάκι, όπου ουκ ολίγες φορές άνοιξαν πληγές τα γόνατα. Ένας κόμπος κάθισε στον λαιμό. Συνειδητοποίησε ότι δε θα δεχτεί ξανά καλωσόρισμα από τον μπαρμπα- Γιώργο! Δε θα είναι εκεί να του ζητήσει ότι εργαλείο χρειαστεί κι εκείνος με προθυμία να βοηθήσει! Έφυγε, πήγε κοντά στον μπαρμπα-Σωτήρη, στον πατέρα, στον Βαγγέλη και σε άλλες αγαπημένες μορφές. Έτσι ήθελε ο Θεός! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει!
Ο κόμπος στον λαιμό μεγάλωσε κι άρχισε να αφήνει κατακάθια στα μάτια Θέλω να φύγω, να φύγω, να ουρλιάξω:
– Φτάνει πια!
-Δεν είναι το “χωριό φάντασμα”, όπως το αποκαλείτε, ούτε το”στοιχειωμένο χωριό”, ούτε Hot spot. ούτε φρούριο!
-Στον βωμό της τηλεθέασης έχουν θυσιαστεί τα πάντα: αξιοπρέπεια, σεβασμός στον άνθρωπο, διακριτικότητα, προσωπικά δεδομένα, ιδιαιτερότητες, αδυναμίες…
– Στο τέλος οι λέξεις Δραγασιά και Δαμασκηνιά θα γίνουν συνώνυμες της λέξης “κορωνοιός”.
-Έλεος! Ας βρεθεί επιτέλους κάποιος απ΄ αυτούς που ορίζουν την μοίρα αυτού του τόπου να βάλει “φρένο” στον παραλογισμό που δε συνάδει με τη σοβαρότητα της κατάστασης! Πόνος με οργή είναι ένα επικίνδυνο “κοκτέιλ”! Ας συμπεριφερθεί καθένας μας με την υπευθυνότητα που αρμόζει στη παρούσα στιγμή.!