21 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Μονογονεϊκών Οικογενειών!
…Το κοινωνικό φαινόμενο της αρρωστημένης μονογονεΐκότητας είναι φαινόμενο που οφείλεται στην πρακτική της αποκλειστικής επιμέλειας και της λανθασμένης αντίδρασης των γυναικών, απόρροια της χρόνιας σεξιστικής διάκριση κατά των γυναικών. Διάκριση η οποία κατά αυτόν τον τρόπο, μόνο διαιωνίζεται. Ωστόσο, αποτελεί συναισθηματικό βιασμό για τις ψυχές και τις ζωές των παιδιών μας, ντροπή για τον πολιτισμό μας. Μία πολιτισμική ελαττωματικότητα.
Η 21η Μαρτίου, η σημερινή ημέρα, έχει καθιερωθεί με σκοπό να καλλιεργηθεί η ευαισθησία και να αποδοθεί ο σεβασμός, ο απεριόριστος σεβασμός, που αρμόζει στις μονογονεϊκές οικογένειες. Μονογονείς… Γυναίκες θαρραλέες που παίρνουν την απόφαση να μεγαλώσουν μόνες τους ένα παιδί, λόγω μιας εγκυμοσύνης που δεν είναι επιθυμητή και από τους δύο γονείς(εκτός γάμου τέκνα αγνώστου πατρός). Οικογένειες σε αφάνεια του ενός γονέα(φυλακισμένοι)… Μονογονείς, χήρες/χήροι με παιδιά… Ξεκάθαρες περιπτώσεις μονογονεϊκών οικογενειών με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που αγωνίζονται μόνοι τους για την ανατροφή των παιδιών τους.. Οικογένειες που λόγω βίαιου συμβάντος, απωλέσθη άκαιρα νωρίς ο ένας γονέας και κατέληξαν μονογονεϊκές, χωρίς να το επιθυμούν, ούτε φυσικά να το αιτηθούν, και σε καμία των περιπτώσεων προς Θεού, να το επιλέξουν.
Υπάρχουν και οι μονογονεϊκές οικογένειες από κατ’ επιλογήν μονογονείς, τους λεγόμενους μονογονείς by choice. Γυναίκες, που είτε μπορούσαν να τεκνοποιήσουν είτε όχι, αποφασίσανε να υιοθετήσουν παιδιά που το έχουν ανάγκη. Υπάρχουν όμως και οι γυναίκες, οι οποίες αφού οι σπουδές, η καριέρα ή οι προσωπικές επιλογές, δεν άφησαν χώρο για συμβατικά πράγματα όπως ο γάμος και η δημιουργία οικογένειας με τον γνωστό τρόπο (πυρηνική ή παραδοσιακή οικογένεια), ή το πλέον σύνηθες την διπυρηνική οικογένεια (διαζευγμένοι γονείς), αυτές οι γυναίκες είτε μπορούσαν να υιοθετήσουν είτε όχι, αποφάσισαν να τεκνοποιήσουν με σπέρμα δότη. Ακραία μορφή εγωκεντρισμού, όπου στην προσπάθειά τους να καλύψουν τις δικές τους ψυχικές ανάγκες και να αισθανθούν αυτές ολοκληρωμένες με την μητρότητα, επέλεξαν να μεταθέσουν το ψυχικό κόστος στο παιδί, το οποίο να στερηθεί το πατέρα του και να καταδικαστεί σε ορφάνια από την πρώτη στιγμή της συλλήψεώς του. Γυναίκες που παραγνώρισαν οτι ο ρόλος των δύο γονέων για το παιδί είναι αλληλεξαρτώμενος και αλληλοσυμπληρούμενος και ο ρόλος του πατέρα ή της μάνας από μόνος του, είναι υπολειπόμενος.
Υπάρχουν τέλος και οι κατά φαντασίαν «μονογονεϊκές οικογένειες» από ”κατά φαντασίαν μονογονείς”, διαζευγμένους γονείς που διανοούνται ότι μονογονέας γίνεται να γίνεις, επειδή αισθάνεσαι ή θέλεις να αισθάνεσαι ότι ο άλλος γονέας έχει πεθάνει, ή θέλεις να πεθάνει. Και οτι θα πρέπει αυτό, να είναι αποδεκτό και για τα παιδιά και έτσι πρέπει να είναι και για την πολιτεία. Οπότε, εκτός της διατροφής θα πρέπει, και σήμερα μάλιστα εν καιρό κρίσης, να είναι και δικαιούχοι επιδομάτων, ψαλιδίζοντάς τα από τους πραγματικούς δικαιούχους, που είναι οι πραγματικοί μονογονείς με τα παιδιά τους. Οι μονογονεϊκές όμως οικογένειες στην πραγματικότητα δεν έχουν από ποιόν (?) να διεκδικήσουν και να καρπωθούν διατροφή.
Το να είσαι μόνη μητέρα ή μόνος πατέρας λόγου διαζυγίου, δεν κάνει ούτε την οικογένεια σου μονογονεϊκή ούτε τα παιδιά γίνονται μονογονεϊκά. Ας μην μπερδευόμαστε και προκαλούμε σύγχυση. Υπάρχει και ο άλλος γονέας, δεν είναι τα παιδιά μας ορφανά.
Είναι θλιβερό και προσβολή για τις μονογονεϊκές οικογένειες, οι αυτοαποκαλούμενες ως «μονογονεϊκές οικογένειες», χαρακτηρισμός καταχρηστικός, που προέρχεται από χωρισμένους ”κατά φαντασίαν μονογονείς”, γονείς κακοποιητικούς, οι οποίοι απάνθρωπα και με τη βία αφαιρούν την επιμέλεια των παιδιών τους από τον έτερο εν ζωή αξιόλογο γονέα. Και ενώ όχι μόνο νομικά, αλλά ούτε φυσικά και στην πραγματικότητα δεν είναι μονογονείς, καταντούν όμως τα παιδιά τους ουσιαστικά μονογονεϊκά.
Παιδιά, τα οποία θα μεγαλώσουν με τον έναν γονιό, όχι επειδή η ζωή το έχει αποφασίσει, αλλά επειδή ο ένας γονιός το αποφάσισε. Παιδιά τα οποία δεν είναι και ούτε θα έπρεπε να είναι μονογονεϊκά, αλλά ουσιαστικά κακοποιούνται και ανατρέφονται από έναν εμμονικό ”κατά φαντασίαν μονογονέα”, ο οποίος τα στερεί βίαια από τον άλλον γονέα, γονέα που θέλει και επιθυμεί να συμβάλλει στην ανατροφή τους, ισότιμα σε όλα. Αυτή η θλιβερή κατάσταση καλείται αρρωστημένη μονογονεΐκότητα.
Το κοινωνικό φαινόμενο της αρρωστημένης μονογονεΐκότητας είναι φαινόμενο που οφείλεται στην πρακτική της αποκλειστικής επιμέλειας και της λανθασμένης αντίδρασης των γυναικών, απόρροια της χρόνιας σεξιστικής διάκριση κατά των γυναικών. Διάκριση η οποία κατά αυτόν τον τρόπο, μόνο διαιωνίζεται. Ωστόσο, αποτελεί συναισθηματικό βιασμό για τις ψυχές και τις ζωές των παιδιών μας, ντροπή για τον πολιτισμό μας. Μία πολιτισμική ελαττωματικότητα.
