Κάθε πρωί ξυπνάμε και ακούμε για ένα νέο κρούσμα που έχει παρουσιαστεί στο χωριό μας. Η θλίψη μας απέραντη, δεν μπορούμε να διανοηθούμε πως από την μία μέρα στην άλλη οι καταστάσεις άλλαξαν τόσο δραματικά. Εκεί που ζήσαμε τα παιδικά και τα ενήλικα χρόνια μας μέσα στην ξενοιασιά, μέσα στον επίγειο καταπράσινο παράδεισο. Ακούμε από ειδησεογραφικά κανάλια να λένε για ένα χωριό 71 κατοίκων. Μα τι ειρωνεία; Άραγε γνωρίζουν πως τα νέα άτομα τριπλασιάζονται τους καλοκαιρινούς μήνες και το χωριό σφύζει ξανά από ζωή; Άραγε ποιος ξεχνάει το πρωινό καφέ στο καφενεδάκι στην πλατεία του χωριού και μετά το μεσημεριανό τσιπουράκι με τον κατάλληλο μεζέ; Ασταμάτητες παιδικές φωνές να τρυπώνουν μέσα στα αυτιά μας και εμείς εκεί να γελάμε και να λέμε ιστορίες από το προηγούμενο καλοκαίρι σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Η ζωή μας εκεί δεν έχει πολυτέλειες, έχει απλά καθημερινά πράγματα αλλά έχει κάτι μοναδικό, τους δεσμούς και την αγάπη που κρατάμε παρά τα τόσα χρόνια που περνάνε. Αλλά το κυριότερο είναι πως ξέρουμε ότι είναι στην καρδιά μας, το λέει το μεράκι μας, μαθαίνουμε, μεγαλώνουμε και γλεντάμε σε αυτό τον τόπο. Ψάχνουμε με κάθε ευκαιρία να δημιουργούμε. Καστανογιορτή, Μπουμπουσάρια, πανηγύρι 15 Αυγούστου. Κρατάμε έθιμα που υπήρχαν δημιουργήσαμε με μεράκι ένα δικό μας έθιμο « το πάρτι του καλοκαιριού ». Τώρα πια γνωρίζουμε όπως και γνωρίζετε πως οι καταστάσεις είναι δύσκολες γενικά και ειδικά. Οι μέρες που περνούν ακόμα πιο οδυνηρές για τους συγχωριανούς μας. Μάθαμε όμως να μην τα παρατάμε στις δυσκολίες. Έχουμε πίστη, υπομονή, πειθαρχία, όνειρα και όραμα… Θα έρθουν καλύτερες μέρες για εμάς και για το χωριό μας. Θα περάσει και αυτό, θα βγούμε πιο δυνατοί και θα είναι όλα όπως πριν, σαν να μην πέρασε μια μέρα…
