Τώρα, όλα αυτά με τους ιούς, τις πανδημίες, τις καραντίνες, τον φόβο, τις αρρώστιες, τις απαγορεύσεις και τις ελεγχόμενες μετακινήσεις, την όλη αλλαγή στον τρόπο ζωής μας, μου φαίνεται ώρες, ώρες πως είναι σαν να μην τα ζεις πραγματικά, σαν να μην είναι κάτι που μπορεί να συμβεί με ρεαλιστικούς όρους.
Σαν να τα παρακολουθείς σε μια ταινία ένα πράγμα. Η οποία ταινία, όμως, να διαπιστώνεις πως δεν τελειώνει ή να μην είναι ευδιάκριτα τα όρια της μυθοπλασίας και της κινηματογραφικής αποτύπωσης με την πραγματικότητα. Και να απορείς: “Τώρα αυτό συμβαίνει πραγματικά ; Αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, ok, για σενάριο ταινίας καλό είναι. Να το δεις στην οθόνη μια-δυο ώρες. Ως εκεί. Όχι, όμως να συμβαίνει και στην πραγματικότητα με αυτήν την διάρκεια, με αυτήν την ένταση και με αυτήν την παγκόσμια έκταση.
Ζούμε πρωτόγνωρες και εξαιρετικά ιδιόμορφες καταστάσεις που ακόμα δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσουν, τι επιπτώσεις θα έχουν για το καθένα και το σύνολο της κοινωνίας μας συνολικά.
Από την άλλη, όμως, σκέφτομαι πως οι τελευταίες γενιές, οι περισσότερες που είναι εν ζωή σήμερα, δεν έχουν ζήσει πόλεμο (συμβατικό ή εμφύλιο) ή κάποια ανάλογη δύσκολη εμπειρία και έτσι αυτό που τώρα βιώνουμε μας φαίνεται ή θα μας φανεί βουνό.
Σκεφτείτε, όμως, να ήμασταν σε κατάσταση πραγματικού πολέμου. Να μην είχαμε νερό, ηλεκτρικό, τρόφιμα, καύσιμα, θέρμανση, υποδομές, οι βόμβες να πέφτουν τριγύρω μας και κάποιοι από εμάς να είμαστε στο μέτωπο και να πολεμάμε. Κάποιες άλλες περιοχές του πλανήτη τα βίωσαν πρόσφατα ή τα βιώνουν αυτά. Ας το σκεφτούμε κι αυτό και ας προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε όλη αυτήν την δυστοπικότητα που ζούμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
