Η πίστη στους ανθρώπους είναι ίδια.
Ανερμήνευτη, ρέουσα, σημαντική και σταθερή.
Αυτό το ηφαίστειο που κρύβει ο καθένας μέσα του
ποτέ δεν είχε ούτε έχει να κάνει,
με θρησκείες και θεούς,
με φυλές και χρώματα,
με ηλικίες και φύλα που τους χωρίζουν.
Παρά μόνο με εκείνη την μία δύναμη
που υπάρχει αείποτε,
απαρασάλευτη, ανατροφοδοτείται,
έχει αμφίδρομη διαδρομή στην σχέση της με μας και
δίνει φτερά στην ζωή.
Να πετάξει.
Να βγει έξω και πέρα από τα
άτολμα βήματα της ανασφάλειας του σώματος
στην αγέρωχη,
ορθοκρατούσα στάση της ψυχής.
Μια πίστη που δεν παρερμηνεύει αυτό που έχει,
δεν στηρίζεται σε δοξασίες, τελετές και τυπικά,
δεν μπερδεύει το προφανές της ουσίας
με το κάλπικο της ανουσίας,
ούτε χρειάζεται επιβεβαίωση στα μάτια κανενός.
Χωρίς να το καταλαβαίνουμε έρχεται
απ’ευθείας από την πηγή,
αυθύπαρκτα,
δρα ακαριαία,
συνδεδεμένη και χέουσα
τούτο το μάγμα που θεριεύει.
Σα νοιώσουμε το σάλεμά της
τίποτα πια δεν μας κρατά.
Νικόλας Μερτζανίδης
