Νοσοκομείο Καστοριάς 1954. Η μητέρα μου ασθενής σε ηλικία 27 ετών, η γιαγιά μου και η νοσηλεύτρια. Νόσος: εμπύημα χοληδόχου κύστης.
Τότε λοιπόν ένας ηρωικός χειρουργός (δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω το όνομά του) έκανε παροχέτευση του εμπυήματος, τεράστια τόλμη για την εποχή εκείνη και μάλιστα σε ένα απομακρυσμένο νοσοκομείο και έσωσε-χάρισε την ζωή στην μητέρα μου, για να φθάσει τα 80 της χρόνια και την ευκαιρία να έρθω στη ζωή και εγώ τέσσερα χρόνια μετά στο ίδιο νοσοκομείο, ως γενέθλιος τόπος να δω το πρώτο φως και το πρώτο κλάμα της ζωής μου.
Σήμερα το νοσοκομείο αυτό και ο τόπος αυτός, δοκιμάζονται από κάτι που μοιάζει αδιανόητο…
Συνάδελφοι υγειονομικοί βαστάτε γερά!!! Είμαστε δίπλα σας αρωγοί στον αγώνα σας, όπως μπορούμε από το νοσοκομείο Πτολεμαΐδας.
Συμπολίτες Καστοριανοί ΜΈΝΟΥΜΕ ΣΠΊΤΙ!!!!
Από το facebook του Ορθοπεδικού Νίκου Σαμαρά
