Θυμάστε εκείνη την ημέρα πριν ξεσπάσει όλο αυτό;
Θυμάστε πόσα «μιλάμε ρε,το κανονίζουμε!»,είπατε;
Θυμάστε εκείνο το κοίταγμά μας φεύγοντας από κάπου,όντας βέβαιοι πως θα ξαναγυρίσουμε;
Και άλλα τέτοια,πολλά..
Θυμάμαι να μου λένε οι μεγαλύτεροι «δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει..» και να το προσπερνάω..και να που ήρθε ο καιρός,που όντως μας ξημέρωσε κάτι,φαινομενικά,μη διαχειρίσιμο.
Εγώ δεν θα σας πω το “μένουμε σπίτι”. Θα σας πω όμως να το αλλάξετε και να λέτε “περι_μένουμε σπίτι”..!!Ακόμα και αν όλο αυτό είναι άγριο,απειλητικό,ξένο,σκοτεινό..δεν παύει να είναι κάτι που πρέπει να μας βρει ΛΟΓΙΚΟΥΣ και να μην μας έχει πάρει από κάτω.
Ξέρω,είναι δύσκολο,ξέρω,υπάρχουν στιγμές που φλερτάρουμε με τα όριά μας,ξέρω ότι ίσως κάποιες φορές τα ξεπερνάμε μέσα στη μέρα,σκεφτείτε όμως ότι τα φωτεινά μέρη είναι εκεί έξω και ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε όλοι καλά,για να τα ανακαλύψουμε.
Θα τελειώσει.Θα περάσει και αυτό.Όλα περνάνε.Και να θυμάστε ότι η Άνοιξη είναι πολύ όμορφη για να μπει σε καραντίνα..
Θα τα καταφέρουμε..!!
Την αγάπη μου..
Κείμενο-Επιμέλεια-Φωτογραφία : Ντίνα Παπαγεωργίου
