Μάνα μου Καστοριά μου
Δεν είσαι μόνη κι ας πονάς.
Όλοι σε νιώθουμε δική μας.
Γλυκό κομμάτι της ψυχής μας,
μέσα στις φλέβες μας κυλάς.
Αρχόντισσα είσαι βρε κυρά μου,
πως να το κάνουμε…μπορείς!
Αφού το δέος προκαλείς,
στα μάτια εκείνων που αντικρίζουν
τα κάλλη σου σαν υποκλιθείς!
Χάνεις ανθρώπους που αγαπάς
κι εκείνοι χάνουνε εσένα.
Μία αρρώστια κουβαλάς,
εύχομαι να’ ναι ένα ψέμα.
Τον θάνατο φιλοξενούμε πια.
Ήρθε κι αυτός κοντά σου.
Την σπάνια ετούτη ομορφιά
να κλέψει ήρθε…φαντάσου!
Όμως τον μάγεψες εσύ,
σαν όλους που μαγεύεις.
Κι έτσι θα φύγει γρήγορα
Και πάλι…Θα γοητεύεις!
Μάνα μου Καστοριά μου!
Ξ.Γ.
Συγχαρητήρια. Μπράβο σου, πολύ ωραίο το ποίημα σου .Με κατασυγκίνησες