Σε μια κοινωνία – και όχι μόνο την ελληνική – που τη χαρακτηρίζουν η απόδοση και ο καταναλωτισμός, ο αδύναμος και μη παραγωγικός, είναι λιγότερο αποδεκτός.
Έτσι η «τρίτη ηλικία» αρχίζει να παρουσιάζεται ως ζήτημα και πρόβλημα – και το πρόβλημα της γήρανσης ενδέχεται να αρχίσει να μοιάζει ως δύσκολος στόχος. Μια τέτοια ανακατάταξη έχει σημαντικές συνέπειες στο πως αντιλαμβανόμαστε, τις «ηλικίες», «τις γενιές», την «αναπαραγωγή», «το θάνατο».
Άραγε θα τραβήξουμε κι εμείς τον αναπνευστήρα από 80ρηδες για να ζήσουν άλλοι; Εκεί θα φτάσουμε;
Ζούμε στην εποχή που μετράμε το κόστος μιας ανθρώπινης ζωής με το κόστος μιας μάσκας και ενός αναπνευστήρα..
Τα γηρατειά δεν είναι ανίατη νόσος, όπου η αρμοδιότητα ανήκει στις δικές μας επιλογές. Είναι στάδιο της ζωής και η ζωή σε όλα της τα στάδια είναι κοινωνική και κοινωνικά ενεργός. Γιατί να τους καταδικάζουμε; Όταν είσαι 40 χρονών, σχεδόν ο μισός ανήκεις στο παρελθόν. Και όταν είσαι 70, σχεδόν όλος. Θα επιβεβαιώσουμε αυτό που λένε «Πολύ γέρος για ροκ εντ ρολ, πολύ νέος για να πεθάνω»;
Σκεφτείτε ποιοι ανήκουν στην Τρίτη ηλικία…
Είναι οι γονείς μας και οι παππούδες μας που γεννήθηκαν λίγο πριν ή μέσα στη κατοχή , που πάλεψαν και υπερασπίστηκαν τα ιερά και τα ιδανικά μας, που πολέμησαν και αγωνίσθηκαν για την ελευθερία μας.
Εκείνοι που με την αισιοδοξία τους, το όραμα τους, τα όνειρα και τις ελπίδες τους μόχθησαν και έχτισαν ξανά τη πατρίδα μας . Σεβόντουσαν τους πάντες ανεξαιρέτως, ανθρώπους, ζώα, φύση, τηρούσαν πιστά τους νόμους του κράτους, κάναν οικογένεια και παιδιά, θυσιάστηκαν να τα μεγαλώσουν , δούλεψαν σκληρά μη λογαριάζοντας τον σωματικό τους πόνο ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Τα χρόνια κύλησαν… και όταν πήραν τα ψίχουλα της σύνταξης τους έδιναν στα εγγόνια τους και από αυτό που δεν τους περίσσευε. Φτάνοντας σιγά σιγά στο σήμερα μέσα στο διάστημα της οικονομικής κρίσης που εκείνοι άρχισαν να γίνονται ανήμποροι σωματικά και παράξενοι στην συμπεριφορά, κράτησαν τις οικογένειες των παιδιών τους όρθιες και συμπλήρωναν τα έσοδά τους . Παρ όλες τις περικοπές δεν μίλησαν, δεν αντέδρασαν, το ανέχθηκα και αυτό όπως και πολλά άλλα.
Σήμερα που ο πλανήτης υποφέρει από την πανδημία του κορονοϊού, οι ειδικοί βγαίνουν στα κανάλια και στα κοινωνικά δίκτυα και ”λένε” ότι η δική τους ζωή είναι άνευ αξίας, υπονοούν πως είναι υπέργηροι και αφήνουν να εννοηθεί ότι δεν αξίζει να ζουν. Τους επιρρίπτονται ευθύνες που ολόκληρη η Ελλάδα είναι σε καραντίνα, και τα διακοσμητικά σχόλια του στυλ εεε… γέρος είναι γριά ,είναι βάρος, με το ένα πόδι στον τάφο, τους κάνουν να αισθάνονται πως προκαλούμε τη δύση τους νωρίτερα.
Αναλογιστείτε πως νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που με το χαμόγελο και τις ιστορίες τους μεγάλωσαν εμάς και τα παιδιά μας.
Τους κρίναμε και τους καταδικάσαμε ,αλλά αναρωτηθήκατε ποτέ πως αν δεν υπήρχαν αυτοί δεν θα υπήρχαμε και εμείς;
Ο σοφός λαός μας λέει « Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις.» και εγώ θα προσθέσω τη φράση ενός ηλικιωμένου φίλου μου «Παιδί μου εύχομαι να έχετε καλύτερη τύχη από εμένα » !
2 λεπτά ανάγνωση
