Πέρασε μέσα στο δωμάτιο χρονοκάψουλα όλων των αναμνήσεων της. Τι ήταν ο έρωτας και η αγάπη μια οντότητα μοναδική ή δύο ξεχωριστά πρόσωπα είπε με απορία, μπορώ να έχω και τα δύο ή το ένα προϋποθέτει το άλλο, απάντηση δεν πήρε ποτέ. Σκόνταψε πάνω σε κάτι παλιά βιβλία και αυτά δεν βοηθούν γιατί πολλές φορές οι συγγραφείς οι μεγαλύτεροι εγωιστές του κόσμου με την πένα τους κατευθύνουν τα πρόσωπα μέσα στην ασφάλεια της ιστορίας τους, γκρεμίζουν και χτίζουν και τα υλικά μένουν ανέπαφα.
Άναψε ένα τσιγάρο με ενοχή δεν έπρεπε αλλά πρέπει, πρέπει αλλά δεν έπρεπε ο καπνός θόλωσε την σκέψη της, όπως θολό ήταν και το τζάμι του παραθύρου λες και αυτό ήθελε μαζί με τον καπνό να γελάσουν τις εικόνες και να τις κάνουν βολικές και εύκολες για να απαλύνουν το νου από το βάρος των αναμνήσεων. Η ανάμνηση τελικά ήταν ένας έρωτας χαμένος ή ένα εγωιστικό τέρας που τρέφεται από το άκαμπτο του χαρακτήρα. Η μοναξιά επιλογή; προορισμός; το παραπάνω τέρας δεν επιτρέπει τίποτα από όλα αυτά.
Χτύπησε το τηλέφωνο μια γνώριμη φωνή από την άλλη πλευρά που δεν την άφησε ποτέ να πει αυτά που ήθελε να πει, από φόβο μάλλον; ο ενθουσιασμός του συνομιλητή σιγά σιγά άρχισε να πνίγεται σε μια απέραντη θάλασσα ψυχρών απαντήσεων. Έψαχνε τον ένοχο αυτός που θα πάρει όλη την ευθύνη για την παρούσα κατάσταση ναι πρέπει να υπάρχει κάποιος ένοχος , σαν να τον είδε όταν έριξε μια κλέφτη ματιά στον καθρέφτη, δεν μπορεί να είμαι εγώ είπε, το παραπάνω τέρας δεν επιτρέπει τέτοιες σκέψεις. Ήταν πλέον αργά ο Μορφέας πήρε τον ρόλο του σκηνοθέτη σε μια ταινία μικρού μήκους με άγνωστο σενάριο.
Καληνύχτα.
