Καστοριά

Μπράβο σας “χαμογελάκια”… (της Ειρήνης Χρηστάκη)


Οι μικροί μας ήρωες τα παιδιά μας αξίζουν πάρα πολλά μπράβο και συγχαρητήρια για την αντοχή και την ανοχή τους σε όλη αυτή τη κατάσταση που βιώσαμε και βιώνουμε.
Ο ρόλος των γονέων εν καιρώ πανδημίας είναι δύσκολος και όλοι οι γονείς κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε για να κρατήσουμε τα παιδιά μας υγιή, και αυτό σημαίνει ότι τα κρατήσαμε μακριά από κόσμο και κάναμε ό,τι είχαν ζητήσει οι αρχές .
Αυτές οι ψυχούλες έπρεπε ξαφνικά να ζήσουν μια κατάσταση που δεν μπορούσαν να φανταστούν όπως όλοι μας άλλωστε .
Η καθημερινότητα τους άλλαξε από τη μία στιγμή στην άλλη , η ξενοιασιά και η ανεμελιά τους εγκλωβίστηκαν μέσα σε τέσσερις τοίχους , το σχολείο τους , οι δραστηριότητές τους, το παιχνίδι τους , έγιναν ατομικές πλέον δράσεις . Η έλλειψη της συλλογικής δραστηριότητας άρχισε να κάνει τα παιδιά ανήσυχα…
Οι φίλοι τους , τα οικία τους πρόσωπα , οι παππούδες και οι γιαγιάδες που άλλοτε ήταν η καθημερινότητα τους χάθηκαν ως δια μαγείας από κοντά τους .
Ο βομβαρδισμός των καταιγιστικών πληροφοριών σχετικά με τον Κορονοϊό και την πανδημία από τα ΜΜΕ τα άγχωσε και τα τρομοκράτησε …
Ήταν σαν ξαφνικά αυτή η αόρατη απειλή να τα ανάγκασε να πουν ένα άτυπο αντίο σε ότι μέχρι τώρα γνώριζαν και συνδέαν με την καθημερινή τους ζωή και τα αντίο στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι δύσκολα. Πόσο μάλλον όταν τα λες στους ανθρώπους σου . Ξέρεις ότι θα σου λείψουν και ξέρεις επίσης ότι ίσως εσύ τους λείψεις λίγο παραπάνω. Και κάπως έτσι ξεκινάει αυτό το συναίσθημα της αναμονής για το πότε θα ξαναδείς τον άλλο. Πόσο δύσκολο όλο αυτό για τα παιδιά;
Ο χρόνος κυλούσε και οι γονείς έπρεπε ακόμα και αν δεν ξέρανε το πως να βρουν το τρόπο να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους , τους φόβους τους , το άγχος τους και να ενθαρρύνουν τα παιδιά να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους , να τους δώσουν να καταλάβουν τι συμβαίνει και γιατί και να εξωτερικεύσουν τις σκέψεις τους. Περνώντας στο επόμενο στάδιο που ήταν η σωστή διαχείριση του χρόνου τους κατά τη παραμονή τους στο σπίτι .Μέσω παιχνιδιών , κατασκευών μοίρασμα ευθυνών στο σπίτι για να αισθάνονται δημιουργικά και ότι προσφέρουν . Μπήκε στη ζωή τους η τηλε – εκπαίδευση και γονείς και παιδιά ενάλλασσαν τους ρόλους τους σε αυτό του δασκάλου και του μαθητή που για άλλους ήταν πιο εύκολο και για άλλους όχι .
Πέρασε ο καιρός και φτάσαμε στο σημείο της επανεκκίνησης…
Ένα ακόμα πάρα πολύ δύσκολο βήμα … Τώρα πια θα πρέπει να μάθουμε στα παιδιά που τόσο καιρό είναι έγκλειστα να ακολουθούν κανόνες ατομικής ευθύνης σε σχέση με τους γύρω τους , Για άλλη μια φορά τα δεδομένα θα αλλάξουν στο τι πρέπει και στο τι όχι , στο τι μπορούν να κάνουν και με ποιόν τρόπο…
Πραγματικά όλο αυτό μοιάζει με βουνό γιατί όλα μπορείς να τα ελέγξεις όμως τον αυθορμητισμό και την λαχτάρα της ανάγκης για κοινωνική συναναστροφή , την ανάγκη τους για παιχνίδι πως θα τα ελέγξουμε όταν έχουν μέσα τους αποθηκευμένη ενέργεια και λογικά θα την εκτονώσουν με όποιο τρόπο μπορούν . Άραγε πως θα ξανά εντάξουμε τα παιδιά σε αυτή τη νέα κανονικότητα και ειδικά τα παιδιά μικρότερης ηλικίας που σε τέτοιες περιόδους εμφανίζουν τάση προσκόλλησης στους γονείς…
Ξαφνικά στο άκουσμα της απελευθέρωσης και του περιορισμού των μέτρων τα προσωπάκια τους αρχίζουν να αλλάζουν να φωτίζονται και τα χαμογελάκια τους να σκαν σαν μικρά πυροτεχνήματα χαρίζοντας μας μία αίσθηση αισιοδοξίας ότι τα καταφέραμε .
Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη λαχτάρα τους όταν τα βλέπεις να μετρούν τις μέρες για να δουν τη ζωή τους να επιστρέφει πίσω κατά μία έννοια.

 

 

 

Back to top button