Η 4η Μαΐου με ελαφριά σκέψη θα μπορούσε να οριστεί και ως επέτειος μιας μεγάλης απελευθέρωσης και μιας τεράστιας νίκης.
Μιας νίκης που ως τρόπαιο έχει την επιστροφή στην κανονικότητα όπως συνηθίζεται να λέγεται τελευταία η ζωή προ κορονοϊού.
Μία “κανονικότητα” που όμως σχεδόν τίποτε δε λειτουργούσε με ιδανικό τρόπο και η πλειοψηφία των ανθρώπων είχε παράπονα από τη ζωή του. Παρολαυτα όλοι βιάζονται να επιστρέψουν σε αυτή.
Περίεργο πράγμα η ψυχολογία.
Σαν τις περιπτώσεις που χάνεις κάτι που θεωρούσες δεδομένο και τελικά το εκτιμάς εκ των υστέρων.
Κάπως έτσι και τώρα! Κάπως…
Με τη στέρηση των προσωπικών ελευθεριών και τις επιπτώσεις των περιοριστικων μέτρων αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Και φυσικά νοσταλγούμε το πριν.
Ένα πριν, που ναι μεν είχαμε ως δεδομένο αλλά δεν ήταν αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να διεκδικεί ο άνθρωπος.
Η τουλάχιστον ο άνθρωπος που ονειρεύεται.
Η 4η Μαΐου τελικά δεν είναι ημέρα για πανηγυρισμούς. Δεν κερδίσαμε τίποτα (ακόμη) και σίγουρα δεν νικήσαμε τον ιό.
Κατά πως φαίνεται η νέα μας καθημερινότητα θα είναι πολύ πιο δύσκολη από πριν αφού ο ιός θα συνεχίσει να επηρεάζει τη ζωή μας και τις προσωπικές μας ελευθερίες. Επίσης έχει “μολύνει” ήδη την οικονομία με ότι αυτό συνεπάγεται.
Είναι ώρα όμως να ακουστούν πολλά μπράβο! Γι αυτούς που πάλεψαν, παλεύουν η θα παλέψουν με τον ιό.
Για κάθε υπεύθυνη συμπεριφορά που είχε σκοπό να προστατεύσει τους διπλανούς μας.
Για τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας που είναι στην πρώτη γραμμή του πολέμου και μάχονται για ΕΜΑΣ.
Για οποιονδήποτε φορέα, υπάλληλο και επιχείρηση που συνέχισε να μας εξυπηρετεί ώστε να έχουμε τουλάχιστον τα απαραίτητα προϊόντα και υπηρεσίες.
Είναι ώρα να καταλάβουμε πως δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε με οτιδήποτε χειρότερο από αυτό που μας αξίζει.
Να αντιληφθούμε πως δεν μας αξίζει μόνο να προσπαθούμε για την επιβίωση.
Σίγουρα η υγεία μας δεν είναι δεδομένη, αλλά ο σκοπός του ανθρώπου πρέπει να είναι η δημιουργία, η ευημερία και η εξέλιξη.
Αδειάστε το μυαλό από τους φόβους.
Να υπάρχει χώρος για όνειρα.
