Όλοι μιλούν για ιατρικά ή φαρμακευτικά μέτρα εναντίον του κοροναϊού, κανείς όμως δεν κάνει προτάσεις για οικονομικά αντίμετρα.
Του Σταμάτη Γαργαλιάνου
Μιλούν για οικονομική καταστροφή λόγω διακοπής εργασιών σε πολλά επαγγέλματα, αλλά και τουριστικών πακέτων. Τι κάνουμε, όμως, για να προφυλαχθούμε από τυχόν κατάρρευση της Οικονομίας ; Στο άρθρο αυτό παρατίθενται μερικές προτάσεις.
Πρώτο μέρος
- Τα κράτη καλύπτουν τους μισθούς των όσων έχασαν τη δουλειά τους. Το κάνουν από τα τραπεζικά αποθέματα και τα περίφημα πρωτογενή πλεονάσματα. Εδώ θα φανεί ότι πολλές εργασίες είναι όχι αναγκαίες για την παραγωγική διαδικασία, εντούτοις το Κράτος τις χρηματοδοτεί πάντα …Γιατί να μην το κάνει και με τις υπόλοιπες;
- Να ζούμε όλοι λιτά και χωρίς σπατάλες σε τρόφιμα και νερό. Εδώ θα “επιβιώσουν” όσοι ως τώρα ζούσαν “σπαρτιάτικα” – Όσοι ήθελαν πλούτη και μεγάλη ζωή θα υποφέρουν… Καιρός όμως να προσαρμοσθούν…
- Το πιο σημαντικό : να καταλάβουμε ότι πολλές εργασίες (επαγγέλματα) είναι όχι παραγωγικά. Δηλαδή δεν συνεισφέρουν στην όλη παραγωγική διαδικασία. Εντούτοις όσοι είναι μέσα σε αυτά κερδίζουν τον επιούσιον έτσι …
Δεύτερο μέρος
Όταν επέρχεται μια οικονομική και κοινωνική καταστροφή σίγουρα είναι μια ευκαιρία αναθεώρησης και επανεκκίνησης. Σε πολλές ιστορικές συγκυρίες τέτοια γεγονότα απέβαιναν σωτήρια για πολλούς. Χάθηκαν εργασίες και ζωές αλλά για όσους απέμειναν οι ευκαιρίες αυξήθηκαν.
Έτσι και τώρα θα φτάσουμε σε ένα σημείο που θα ευχαριστούμε τις “θείες” δυνάμεις που μας έστειλαν την πανδημία. Είναι μια καλή αφορμή να ξανασκεφτούμε τα όσα μας συμβαίνουν εδώ και χρόνια και να τα επαναπροσδιορίσουμε.
Μια από τις περιπτώσεις που πρέπει να υπολογίσουμε είναι και η μορφή της εργασίας. Το παλιό μοντέλο όπου κάποιος εργάζεται κινούμενος ή σκεπτόμενος για να βγάλει μια αμοιβή σίγουρα είναι ξεπερασμένο. Τώρα οι μηχανές αντικαθιστούν διαρκώς τον άνθρωπο και πλέον αυτός έχει να σκεφτεί όχι πώς θα εργασθεί αλλά πώς θα διεκδικήσει από κάποιο φορέα (Κράτος, Δήμους, κλπ.) το δικαίωμα της αμοιβής μέσω μιας μη-εργασίας. Καθίσταται αναγκαίο να ζητούμε (με συνδικαλιστικά μοντέρνα κινήματα νέου τύπου) όχι μια εργασία αλλά μια αμοιβή (σχεδόν μισθό) για την μη-εργασία. Εδώ ο κορονοϊός ήρθε για να προωθήσει αυτήν την ιδέα…
