Μοιάζει να πέρασε και αυτό και ευχόμαστε να μην ξανά επιστρέψει ποτέ… Ένας άγνωστος ιός σε σχήμα κορώνας, ήρθε απρόσκλητος και άλλαξε ριζικά την δομή της καθημερινότητάς μας. Ήρθε και αποκάλυψε βαθιά κρυμμένα συναισθήματα και πτυχές του εαυτού μας. Όχι μόνο για μας τους ίδιους και τους αγαπημένους μας, μα για ολάκερο τον πλανήτη.
Σαν κάποιος να μας έκλεψε το οξυγόνο, ανοίγαμε το παράθυρο να πάρουμε μία ανάσα και η γκρίζα επιφάνια της μοναξιάς ορθώνονταν μπροστά μας μουντή και βρώμικη, απλώθηκε μια μιζέρια που πίσω της έκρυβε τις ζωές, τις προσδοκίες και τα όνειρα των ανθρώπων που βρίσκονταν εγκλωβισμένοι σ’ ένα παράλληλο σύμπαν.
Κουράστηκα να σκεπάζω τα όνειρα , την ελπίδα και την όρεξή μου για ζωή και δημιουργία κάτω από το γκρίζο πέπλο της απελπισίας .
Θέλω ελπίδα, θέλω όνειρα ελεύθερα, θέλω άπλετο φως να γεμίζει θετικές σκέψεις το μυαλό μου τώρα που ανασταίνεται η φύση. Υψώνω το βλέμμα μου στον ουρανό και ψάχνω για λίγο φως, φως χαράς και αισιοδοξίας και με το βλέμμα προσηλωμένο εκεί ψηλά στον ορίζοντα, παίρνω μια βαθιά ανάσα και νιώθω επιτέλους το οξυγόνο να μπαίνει μέσα μου και την καρδιά μου να βρίσκει το ρυθμό της.
Αρνούμαι να δεχτώ πως χάθηκαν όλα , όχι δεν το δέχομαι . Υπάρχει πάντα ελπίδα όσο δυσοίωνα και να είναι τα προγνωστικά για το αύριο . Υπάρχει ακόμα χρώμα γύρω μας, αν δεν αφήσουμε το γκρίζο που μας περιβάλλει να μας παγιδέψει και να μας καλύψει. Υπάρχει πάντα ορίζοντας ανοιχτός, και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε το κεφάλι και να στρέψουμε το βλέμμα μας στον ουρανό, φτάνει να ξέρουμε που να κοιτάξουμε !
Τώρα μάθαμε γιατί η κατάσταση αυτή έχει δύο όψεις , δεν έχει μόνο ένα απελπιστικά μαύρο πρόσωπο υπάρχει και η φωτεινή πλευρά της νέας πραγματικότητας και σε αυτή θα πρέπει να εστιάσουμε .
Μάθαμε (όλοι ελπίζω )…
να αποδεχόμαστε τις αστοχίες μας, τα λάθη μας, τις αδυναμίες του χαρακτήρα μας,
να αναγνωρίζουμε τις πληγές, τα τραύματα και τις ρωγμές μας και να τις αγαπήσουμε ως μέρος της ύπαρξής μας, ως αναπόσπαστο μέρος της πορείας μας στη ζωή,
να μην “επιτρέπουμε” αμαχητί να μας καταπίνει οτιδήποτε καταργεί την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας, την αξία της κάθε ανθρώπινης ζωής,
να βρίσκουμε τρόπους δημιουργικούς να αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας, προσθέτοντας αξία στην κάθε μας στιγμή και ίσως ανακαλύψαμε κριμένα ταλέντα και ικανότητες μας .
Το βασικότερο που κάναμε όμως είναι ότι ξεθάψαμε, ξαναθυμηθήκαμε και ξεσκονίσαμε τα όνειρα που καταχωνιάστηκαν ίσως και για χρόνια βαθιά μέσα μας και πήραμε επιτέλους την απόφαση να κάνουμε το πρώτο βήμα για να τα δούμε να υλοποιούνται. Έγινε αντιληπτό από κάθε πλευρά πως μας αξίζει μια νέα αρχή, μία καλύτερη ποιότητα ζωής .
Η μαγιά υπάρχει , τα υπόλοιπα στοιχεία ο καθένας μας μπορεί να τα προσθέτει σιγά σιγά , να αρχίσει η ζύμωση, άλλες φορές με γρήγορες κινήσεις και άλλες με πιο αργές ανάλογα με τις δυνάμεις μας στην αρχή ατομικά και μετά συλλογικά και κάπως έτσι το μίγμα του αύριο να αρχίσει να παίρνει μορφή .
Απλά ας πιστέψουμε όλοι μας στις δυνάμεις μας και ας ατενίσουμε το απέραντο και ατελείωτο γαλάζιο του ουρανού που με το άπλετο φως του ήλιου μας και περιμένει πάντα να βρούμε τη δύναμη να ξεκινήσουμε, για να μπορέσει να μας ταξιδέψει και να μας πάει επιτέλους εκεί που λαχταράμε, σε ένα καλύτερο αύριο!
Πολύ ελπιδοφόρο και αισιόδοξο άρθρο.
Όσο κι αν κάποιοι θέλουν να ελέγξουν πλήρως τη ζωή μας και να μας βάλουν στα δικά τους καλούπια, εμείς πρέπει να κοιτάζουμε πάντα στο βάθος του ορίζοντα για να βρούμε τη δική μας αχτίδα φωτός.
Επίσης με όλα αυτά που περάσαμε και ελπίζουμε να μην περάσουμε ξανά, είναι ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να φιλοσοφήσουμε τις αξίες τις ζωής.