Κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας …
Ανεξάρτητα από τη μορφή της (πυρηνική, μονογονεϊκή, θετή, πολύτεκνη κ.ά.), ο θεσμός της οικογένειας εμφανίζεται σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες . Οι άνθρωποι ζούμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ή και ολόκληρη τη ζωή μας μέσα σε μια οικογένεια. Η οικογένεια φροντίζει για την ανατροφή των παιδιών, ικανοποιώντας τις φυσιολογικές τους ανάγκες. Ταυτόχρονα, μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον όταν κυριαρχούν η αγάπη, ο σεβασμός και η κατανόηση, τα άτομα ωριμάζουν πνευματικά και ψυχικά και αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον κόσμο πρώτα μέσα από την οικογένεια. Η οικογένεια μας διαπαιδαγωγεί και μας βοηθά να αποκτήσουμε αξίες και αρχές, μας διδάσκει να αναλαμβάνουμε ευθύνες, πρωτοβουλίες κ.λπ.
Μέσα στην οικογένεια αποκτούμε τα εφόδια για το μέλλον , αρχές ,παιδεία και χτίζουμε χαρακτήρα . Τι συμβαίνει όμως με τις οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με αναπηρία και πόσο σημαντικότερος είναι ο ρόλος της σε αυτές τις περιπτώσεις .
Τα συναισθήματα που δημιουργούνται στο οικογενειακό περιβάλλον αυξομειώνονται, ανάλογα και µε τα προβλήματα που εμφανίζονται. Η απόκτηση ενός παιδιού µε αναπηρία είναι ένα από τα προβλήματα που θα κλονίσει τη συνοχή της οικογένειας και θα διαταράξει την ισορροπία των σχέσεων. Η οικογένεια έχει να αντιμετωπίσει εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις.
Οι γονείς περνούν µία σειρά συναισθηματικών σταδίων μέχρι να αποδεχθούν τη διάγνωση της αναπηρίας του παιδιού τους. Τα συναισθήματα που προκαλούνται στους γονείς, από την ύπαρξη ενός παιδιού µε αναπηρία στην οικογένεια, είναι συνήθως, συγκεχυμένα και πολύ έντονα. Αναπτύσσουν δε διάφορες άμυνες, ανάλογα µε την προσωπικότητά τους.
Το πρώτο και βασικότερο στάδιο για να μπορέσει μία οικογένεια κάτω από αυτές τις συνθήκες να είναι δυνατή και να μπορέσει να ανταπεξέλθει είναι η ΑΠΟΔΟΧΗ , γιατί η στάση του κοινωνικού περιβάλλοντος εξαρτάται κατά ένα μεγάλο βαθμό και από την ίδια την οικογένεια.
Τα παιδιά αυτά και κατ’ επέκταση και οι οικογένειες τους βιώνουν καθημερινά την απόρριψη και οδηγούνται στην κοινωνική απομόνωση, βιώνουν την αρνητική στάση των άλλων παιδιών και των γονέων τους και ολόκληρου του κοινωνικού τους περίγυρου ,αντιμετωπίζουν πρακτικά προβλήματα που αφορούν την καθημερινότητα σε όλα τα επίπεδα που πολλές φορές τους καταβάλει ψυχικά και σωματικά.
Η συναισθηματική κατάσταση του παιδιού που θα νοιώσει την αναπηρία ακόμα πιο βαριά μέχρι να προσαρμοστεί και να αποδεχτεί και εκείνο τον εαυτό του περνάει από πολλά στάδια τα οποία μεταβάλλονται καθώς αναπτύσσεται και ανάλογα με την ηλικία του .Κυρίαρχο ρόλο και σε αυτό έχει και η οικογένεια .
Το “μη φοβάμαι” , “πρόσεχε”, “δεν μπορείς να το κάνεις εσύ αυτό” είναι φράσεις που μπορεί να μπλοκάρουν τα παιδιά . Χρειάζεται εμπιστοσύνη , ενθάρρυνση και επιβράβευση για να πάρουν δύναμη και να συνεχίσουν να παλεύουν και να αποκτούν αυτοπεποίθηση.
Βήμα βήμα , σκαλί σκαλί … εκεί που μία μάχη θα κερδίζεται κάποια άλλη θα χάνεται, με υπομονή και επιμονή θα προχωράνε χέρι χέρι και θα κερδίζουν το αύριο .
Κι όταν η απομόνωση και η κατακραυγή στερεί από τα παιδιά αυτά την αυτοπεποίθηση και τα κλείνει στους τέσσερις τοίχους , προσκολλημένα σε πράξεις και δράσεις ατομικές η οικογένεια πρέπει να βρίσκει τρόπους ενίσχυσης και στήριξης . Όχι με λόγια αλλά με πράξεις , πράξεις απλές που θα χαρίζουν χαμόγελα και θα δίνουν κινητήρια δύναμη .
Για κάποιες οικογένειες αυτά τα παιδιά θα μένουν πάντα παιδιά χωρίς να μπορούν να μεγαλώσουν και να βγουν στη ζωή γιατί η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη από άλλους παράγοντες, αυτές οι οικογένειες αποτελούν παράδειγμα δύναμης και υπόδειγμα συμπεριφοράς στην πλειοψηφία τους .
Μαθαίνουν να αντέχουν στα δύσκολα και μέρα τη μέρα να πορεύονται προσπαθώντας να δεχτούν αυτή τη κατάσταση με μόνη έννοια τους το τι θα απογίνουν αυτά τα παιδιά ανεξάρτητος ηλικίας όταν αυτοί φύγουν από τη ζωή …δυστυχώς η μόνη δυσκολία που ενωμένη η οικογένεια δεν θα μπορεί να ελέγξει .
Οικογένειες που από τον πιο απλό πολίτη μέχρι της μέγιστες βαθμίδες της πολιτείας αξίζουν σε όλα τα επίπεδα την στήριξη και την αμέριστη συμπαράσταση με κάθε μέσο . Μπορούμε να γράφουμε ώρες και να αποτυπώνουμε αμέτρητα περιστατικά με διαφορετικά συναισθήματα και ανάγκες τα συμπεράσματα στα οποία θα καταλήγουμε όμως θα είναι πάντα τα ίδια .
Μην τις ξεχνάτε στηρίξτε τες!
Τίποτα δεν είναι δεδομένο και προβλέψιμο όμως οι δυνατές και εννοημένες οικογένειες μπορούν όλα να τα παλέψουν όσο μικρά ή θεόρατα βουνά μπορεί να είναι τα προβλήματά της , γιατί η πόρτα της σωστής οικογένειας θα είναι πάντα ανοικτή σαν μία ζεστή αγκαλιά να συγχωράει τις αδυναμίες και τα λάθη , να περιθάλπει τις πληγές , να σκουπίζει τα δάκρυα και να μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες….
Η μεγαλύτερη κληρονομιά που μπορεί να αφήσει ένας γονιός σε ένα παιδί είναι η ανάμνηση της αγάπης του. Τα υπόλοιπα δεν θα έχουν καμία αξία. Η οικογένεια, ο μεγαλύτερος πλούτος. Και δεν έχει σημασία πόσες θυσίες κάνεις ή πρέπει να κάνεις. Μαζί, ενωμένοι, συμπαγείς, μοιράζεστε τα πάντα. Αν σε μια οικογένεια βασιλεύει η γαλήνη, ο αμοιβαίος σεβασμός, τα θεμέλια της, θα είναι στερεά.
