“Κι εγώ φοβάμαι”: Η Σόνια Ευθυμιάδου Παπασταύρου για το άνοιγμα των δημοτικών σχολείων

«Καλή η τεχνολογία, αλλά χορηγός αισθημάτων και ερεθισμάτων είναι πρωτίστως η ενσώματη και υλική κοινωνία. Όχι η ηλεκτρονική επικοινωνία».
Παντελής Μπουκάλας
“Υπάρχει μια κρυφή ανισότητα στη μάθηση και στην εκπαίδευση για τα παιδιά που ανήκουν στις πιο φτωχές οικογένειες, η οποία ενισχύεται σε περιόδους παύσης λειτουργίας των σχολείων.
Υπάρχει ένα κόστος σε χαμένη εκπαιδευτική διαδικασία, σε χαμένη γνώση.
Σε μελέτες του εξωτερικού φάνηκε ότι αρκετά παιδιά είτε δεν είχαν καλή πρόσβαση στα μαθήματα είτε δεν τα παρακολουθούσαν τα διαδικτυακά μαθήματα.
Επίσης αναγνωρίζονται όλο και περισσότερες επιπτώσεις του απαγορευτικού στην πνευματική και ψυχική κατάσταση των μαθητών με εμφάνιση άγχους και απομόνωσης από τους φίλους τους και εθισμού στο διαδίκτυο. Επίσης υπάρχουν οικονομικοί λόγοι που αφορούν τους γονείς και την κοινωνία”.
Αυτά είναι τα 4 επιχειρήματα που είπε ο Σ.Τσιόδρας (19/5) υπερασπιζόμενος την πρότασή του για άνοιγμα των δημοτικών. Αξιοπρόσεχτη κι η φράση του “Δεν υπάρχει καταλληλότερη για το άνοιγμα των δημοτικών από αυτή τη στιγμή”.
Εμείς οι δάσκαλοι εξοικειωθήκαμε σε χρόνο ρεκόρ με τα νέα ψηφιακά εργαλεία, ακολουθώντας τις οδηγίες που μας δόθηκαν, αλλά και με πολύ ψάξιμο από μέρους μας κι εξάσκηση δική μας, και εφαρμόσαμε και ερευνήσαμε τις συνθήκες που αφορούσαν τους μαθητές μας, ό,τι τους εμπόδιζε να μπουν και να παρακολουθήσουν τα ψηφιακά μας μαθήματα… Παλέψαμε πολύ για να καταφέρουμε το καλύτερο για το συμφέρον των μαθητών μας…Δεν το λέμε για να ακούσουμε φιλοφρονήσεις-μες στο καθήκον μας ήταν κι αυτό, απλώς δεν μας ήταν κάτι γνωστό και οικείο, τώρα πια μας είναι…
Όμως, δεν εθελοτυφλούμε ούτε ωραιοποιούμε τα πράγματα: τα παιδιά δεν ενεργούν όπως μες στην τάξη, γιατί άλλο η εκπαίδευση μέσ’από ένα κουτί (ή και τηλεφωνάκι) και τελείως άλλο η φυσική παρουσία του δασκάλου! Αλλιώς “πείθεται”και εμπνέεται ο μαθητής να δουλέψει με τον δάσκαλο δίπλα του κι αλλιώς όταν τον βλέπει από ένα παραθυράκι! Ακόμα και στην περίπτωση που συμμετέχει όλη η τάξη (υποκλιθήκαμε σε γονείς χωρίς πολλές οικονομικές δυνατότητες που τους είδαμε να σπεύδουν να προμηθευτούν τα απαραίτητα μόνο και μόνο να μη μείνει το παιδί τους πίσω!), άλλοτε τα παιδιά ξεχνούν να μπουν, άλλοτε δεν είδαν τις ασκήσεις που έλαβαν με “ασὐγχρονο”τρόπο, συχνά χασμουριούνται και φαίνονται απρόθυμα να συμμετάσχουν, γιατί όπως λένε τα ίδια “ξεσυνηθίσαμε, κυρία”, άλλοτε φαίνεται η παρέμβαση του γονιού στη διεκπεραίωση των μαθημάτων, αφού κάποιες φορές τα προβλήματα λύνονται με τρόπους που τα παιδιά δεν έχουν μάθει,…Άλλοτε πάλι κολλάει η εικόνα και ό,τι πάει στραβά στην ηλεκτρονική επικοινωνία το χρεώνουν στον δάσκαλο κι ας μη φταίει… Αρκετές φορές μάλιστα υποχρεωθήκαμε να ξαναστείλουμε ασκήσεις που οι γονείς, άθελά τους, είχαν σβήσει!… Κουραστήκαμε όλοι και θα θέλαμε καλύτερα αποτελέσματα, αλλά δε γίνεται…
Παρ’ όλες τις δυσκολίες, εμείς συνεχίζουμε μέχρι νεωτέρας. Και το κάνουμε για έναν και μόνο λόγο: γιατί έχουμε προ πολλού ενστερνιστεί τα σοφά λόγια του αγαπημένου Δασκάλου Κωνσταντίνου Δεληκωσταντή
“Καλύτερος για χάρη των μαθητών μου”.
Όταν αυτή η φράση γίνεται οδηγός μας, τότε τα πράγματα πάνε καλύτερα για όλους τους εμπλεκόμενους στην πολύπαθη υπόθεση της Παιδείας! Κι όταν η Παιδεία καλυτερεύει, καλυτερεύει κι η Πατρίδα ολόκληρη, αφού ως γνωστόν η κατακλείδα για κάθε γενικότερο θέμα και σε κάθε προβληματισμό είναι η φράση-κλισέ “Είναι θέμα παιδείας”!
Μια παρανόηση, όμως, που βολεύει σχεδόν τους πάντες είναι ο περιορισμός της παιδείας στον χώρο του σχολείου, όμως η παιδεία δεν παρέχεται μόνο στο σχολείο, αλλά κυρίως στην οικογένεια και, όπως λέει η πάνσοφη αφρικανική παροιμία “It takes a village to raise a child” (“Χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί”) και αυτό πρέπει να έχουν στον νου τους όλοι!!!
ΥΓ: Δεν επιχειρηματολογώ υπέρ του ανοίγματος των δημοτικών σχολείων με το κείμενό μου αυτό. Χτες στο τηλεμάθημα ρώτησα τους μαθητές μου σχετικά κι η συντριπτική πλειονότητα ψηφίζει ΝΑΙ στην επιστροφή στο σχολείο. Δεν μπορώ όμως να μη σεβαστώ απόλυτα και τον μαθητή μου που επιφυλάσσεται γιατί ο κορωνοϊός είναι εδώ και φοβάται πως τα παιδιά δεν θα προσέχουν, βάζοντάς τους όλους σε κίνδυνο. Κι εγώ φοβάμαι: είμαι λίγο πριν από τα 60, έχω υποβάλει την αίτηση αποχώρησής μου από την Εκπ/ση και μέχρι που τα σχολεία έκλεισαν φοβήθηκα πολύ, παρατηρώντας τα ανθυγιεινά φερσίματα των παιδιών παρά τις υποδείξεις μας και την επιμονή μας στη σχολαστικότητα, που στο δημοτικό απλώς δεν υπάρχει. Οπότε, αυτό που μου απομένει είναι η προσ-ευχή να φωτιστούν οι αρμόδιοι να πάρουν την καλύτερη για όλους απόφαση, πράγμα που ως τώρα κατάφεραν! Θα την περιμένουμε!
Σ.Ε.