Μια ξεχωριστή συνέντευξη με τον πολυτάλαντο Αλέξη Γούδα
Ο Αλέξης Γούδας κατάγεται από την Καστοριά. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Παρακολούθησε θεωρητικά μουσικής και κλασική κιθάρα. Ανέπτυξε έντονη δράση σε μουσικές σκηνές με συμμετοχή σε παραστάσεις και συναυλίες στην Ελλάδα.
Το 2008 διακρίθηκε με το πρώτο βραβείο καλύτερου τραγουδιού και το βραβείο σύνθεσης στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θες/νίκης της ΕΡΤ με το τραγούδι “Φανταστικό Ταγκό “. Αργότερα δημιούργησε την εταιρεία παραγωγής CLOSART και ανέπτυξε πολύπλευρη πολιτιστική δράση στην Καστοριά.
Συμμετείχε σε επιμέλεια εκδόσεων , συναυλιών , παραγωγών κ.ά. Αρθρογραφεί τακτικά στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και στο προσωπικό του blog A.lexis. Είναι ιδρυτικό μέλος του φορέα “Διάδρασις”– εθελοντικής ομάδας νέων κατά του ηλεκτρονικού εθισμού . Τα τελευταία πέντε χρόνια ζει μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας και είναι βασικός συνεργάτης των πολιτιστικών δραστηριοτήτων του ομίλου Thanos Hotels and Resorts.
• Ασχολείσαι με πολλά αντικείμενα ταυτόχρονα, τραγουδοποιός, συγγραφέας, φιλόλογος… Εάν θα μπορούσες να δώσεις στον εαυτό σου μια ταυτότητα, ποια θα ήταν αυτή;
Θα έλεγα ότι κάνω πράγματα που περιστρέφονται γύρω από τον λόγο και τη γραφή, μιας και το τραγούδι, αλλά και η λογοτεχνία μεσιτεύουν τη γλώσσα αφενός μέσω της μουσικής και αφετέρου μέσω της ίδιας της λειτουργίας της. Ας πούμε πως είμαι και εγω ένας τέτοιος μεσίτης.
• Πόσο δύσκολο είναι να δημιουργήσεις ένα τραγούδι; Όταν γράφεις, γράφεις για εσένα ή γιατί σκέφτεσαι ότι θα το σιγοψιθυρίζει ο κόσμος;
Η διαδικασία της δημιουργίας ξεκινά από μια απροσδιόριστη και αόρατη στιγμή και εξελίσσεται με πολύ κόπο και παίδεμα μέχρι ο δημιουργός να συμφιλιωθεί με την ιδέα του τέλους, μιας πιθανής δηλ. ολοκλήρωσης του έργου. Δεν είναι εξ ορισμού εύκολο ή δύσκολο. Μπορεί ένα τραγούδι να χρειαστεί μήνες για να τελειώσει και κάποιο άλλο μερικές μόνο ώρες. Γράφω ελπίζοντας πως το εντελώς προσωπικό μου βίωμα κάποια μέρα ίσως γίνει και συλλογικό.
• Είσαι ένα παιδί που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην επαρχία και συγκεκριμένα στην Καστοριά. Πιστεύεις ότι εάν τα παιδικά-εφηβικά σου χρόνια τα περνούσες σε μια μεγαλούπολη θα είχες περισσότερες ευκαιρίες και ενδεχομένως διαφορετική εξέλιξη;
Οι τόποι και οι άνθρωποι σίγουρα μας ορίζουν. Δεν είναι όμως εκ προοιμίου δεδομένο πως κάποιο παιδί από την επαρχία σταδιοδρομεί δυσκολότερα. Τις ευκαιρίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Ο δρόμος είναι εκεί και μας περιμένει.
• Εκτός από τραγούδια για τι άλλο σου αρέσει να γράφεις;
Είμαι λάτρης της μικρής λογοτεχνικής φόρμας. Μου αρέσουν τα διηγήματα , τα χάι κου , τα σονέτα αλλά και ο δοκιμιακός λόγος καθώς και η σεναριακή γραφή. Πάρα πολύ επίσης οι ιστορίες για παιδιά.
• Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι; Ή μήπως αυτό δεν γράφτηκε ακόμα;
Έχω πολλά αγαπημένα που με συνόδευσαν κατά καιρούς σε διάφορα καθημερινά περιστατικά και επιστρέφω συχνά να τα ακούσω. Ανακαλύπτω συνεχώς καινούρια και ανυπομονώ για τα επόμενα που θα με συγκινήσουν το ίδιο.
• Ο καλλιτεχνικός κόσμος δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται μεγάλο πλήγμα από τον κορωνοϊό. Η πολιτεία, αλλά και οι απλοί πολίτες πώς μπορούν να βοηθήσουν τους καλλιτέχνες;
Ειδικά στην Ελλάδα η τέχνη και οι άνθρωποί της πάντα ζούσαν υπό πίεση. Δε θα έλεγα ότι υπάρχει ασφαλές πλαίσιο και πολιτική βούληση ώστε να θωρακίζει τα δικαιώματά τους και την αξιοπρεπή διαβίωσή τους. Ο κορωνοϊός λειτούργησε αποκαλυπτικά ως προς τα παραπάνω. Έτσι η πολιτεία πρέπει να αναθεωρήσει το θεσμικό της ρόλο με ριζικές τομές σε πολλούς τομείς π.χ τα εργασιακά, τα πνευματικά δικαιώματα, την ιατρική περίθαλψη κ.ά. Γίνονται προσπάθειες μέχρι στιγμής ,αλλά με αρκετή δυσκολία. Ο πολίτης τώρα με τη σειρά του οφείλει να συνάψει μια νέα μορφή αξιακής σχέσης κυρίως με τα καλλιτεχνικά προϊόντα τα οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να διατίθενται δωρεάν.
• Πώς ήταν η καραντίνα για εσένα; Πώς την διαχειρίστηκες;
Η καραντίνα συνέπεσε για μένα με τη δημιουργία ενός άλμπουμ και έτσι την πέρασα ας πούμε δημιουργικά. Δυσκολεύτηκα και εγώ βέβαια όπως όλοι να προσαρμοστώ σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες εγκλεισμού.
• Οι λέξεις είναι πολύ δυνατές και όπως λέει πολύ σοφά ο λαός μας «τα λόγια σπάνε κόκκαλα». Μέσω των γραπτών σου τι στοχεύεις;
Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με τους δαίμονές μου, την πληγή, την απώλεια ή να σκιαγραφήσω τον εαυτό μου, για να τον κατανοήσω καλύτερα. Να απογυμνώσω το κακό, να πλησιάσω την πάντα δύσκολα προσεγγίσιμη ομορφιά, ίσως να καθαγιάσω τη φθορά και να πλησιάσω τον άλλον, τον διαφορετικό. Συχνά πέφτω σε παγίδες. Ξανασηκώνομαι όμως και συνεχίζω.
• Είσαι μέλος του φορέα “Διάδρασις”, μια εθελοντική ομάδα νέων κατά του ηλεκτρονικού εθισμού. Μίλησέ μας για τον φορέα
Η “Διάδραση” δημιουργήθηκε πριν χρόνια από μια ομάδα φίλων και συνεχίζει το πολύ σημαντικό έργο της ως σήμερα μέσα από ποικίλες δράσεις. Δραστηριοποιείται σε μια εποχή τεχνολογικής έξαρσης που οι ανάγκες προστασίας και υπενθύμισης για τις μικρές ηλικίες σχετικά με τη χρήση του διαδικτύου γίνονται ολοένα και πιο επιτακτικές.
• Το διαδίκτυο όμως, δεν σε βοηθάει να επικοινωνείς άμεσα με όλον το κόσμο σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου;
Ναι ζούμε εντός τεχνολογικών θαυμάτων τα οποία τότε μόνο λογίζονται ως τέτοια: όταν εναρμονίζονται με το ανθρώπινο μέτρο των ουσιαστικών αναγκών και όταν συμβαδίζουν με τις αξίες που καταδεικνύουν τον σεβασμό στο περιβάλλον και σε κάθε ζωντανό πλάσμα πάνω στη γη.
• Είσαι ενεργό μέλος της τοπικής κοινωνίας της Καστοριάς. Τι θα ήθελες να αλλάξεις στην πόλη που γεννήθηκες και μεγάλωσες;
Την παγιωμένη αντίληψη ότι ο πολιτισμός είναι μια δευτερεύουσα πολυτέλεια και τον κομπασμό της “πλουτοκρατίας” που ευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά για το προηγούμενο. Η Καστοριά είναι μια ωραία κοιμωμένη που οφείλει στον εαυτό της, να γίνει ένα ζωντανό πολιτιστικό ακρολούλουδο, αν θέλει να αλλάξει εποχή.
• Η Καστοριά πέρασε δύσκολες καταστάσεις τους προηγούμενους δύο μήνες. Πάλεψε όμως και βγήκε νικήτρια. Κλείνοντας θα ήθελα να μας μεταφέρεις το δικό σου μήνυμα προς όλους τους συμπολίτες μας…
Πιστεύω στην προοπτική αυτού του τόπου. Ας βάλουμε όλοι τα δυνατά μας για το συλλογικό συμφέρον . Υγεία και δύναμη σε όλους. Εύχομαι να έρθουν καλύτερες μέρες.
Κ.Χ.
