Από μία αφήγηση του Νίκου Πιστικού στην Καστοριανή Εστία το 2015
Όταν οι παλιοί καστοριανοί αναφέρονταν στα περίφημα “μαγαζιά”, εννοούσαν τα ερείπια ενός αρχαίου κτίσματος που βρίσκονται ακόμα και σήμερα στον εσωτερικό παραλίμνιο δρόμο, λίγο πιο πέρα από την εκκλησία του Αγίου Σωτήρα στην πλευρά του Ναυτικού Ομίλου.
Το όνομά τους το οφείλουν στους τοξοτούς θόλους και τις καμάρες που είχαν στην πρόσοψη και θύμιζαν τα εβραϊκά μαγαζιά της συνοικίας “Τσαρσί”.
Εκεί οι καστοριανοί έβρισκαν καταφύγιο στα χρόνια της κατοχής, για να γλυτώσουν από τους βομβαρδισμούς των ιταλικών αεροπλάνων.
Τότε δεν υπήρχε δρόμος και η πρόσβαση στα “μαγαζιά” γίνονταν με τις βάρκες μέσα από την λίμνη.
Ο πιο ονομαστός βαρκάρης εκείνης της εποχής, που εκτελούσε αυτά τα δρομολόγια, ήταν κάποιος Μολυβάς, πρόσφυγας από την Μικρά Ασία, που είχε μεταφέρει από εκεί μια “μαούνα” πάνω σε δύο κάρα!
Μια μέρα στην κατοχή, επισκέφθηκε το κουρείο του Νίκου Πιστικού ο Νίκος Πετράς, ο οποίος εκείνη την περίοδο είχε μαντρί με πρόβατα στο Βουνό της Καστοριάς και του είπε ότι βρήκε λίγο πιο πάνω από τα “Μαγαζιά”, ένα πέτρινο αγαλματίδιο και μια…
Η συνέχεια στο kastorianiestia.gr
