Της Δευτέρας το ξύπνημα, ανέκαθεν, ήταν για μένα ένα ξεκίνημα (θαρρώ και για πολλούς άλλους), ένας αγώνας αντοχής που το εναρκτήριο λάκτισμα έδινε ο χρόνος, σαν το φως της μέρας αχνοφαίνονταν στην Ανατολή.
Πολλές φορές, στημένος εκεί μπροστά στην αφετηρία, αρχινούσα από μειονεκτική θέση, δεν είχα τα κατάλληλα εφόδια βλέπεις, για να δώσω τον αγώνα όπως θα ήθελα. Και λοιπόν; Μήπως έτσι άδικη δεν είναι η ζωή;
Τι κι αν υστερούσα κάπου, ήξερα καλά πως έμφυτη διέθετα μια δύναμη που μου διασφάλιζε, αν μη τι άλλο, το σθένος να μην εγκαταλείπω. Δεν ήθελα να χάνω ποτέ (το λες και εγωισμό)!
Μα πιότερο κι από αυτό κατείχα ένα όπλο ακόμα μεγαλύτερο. Ποιο; Φαντασία την ονομάζουν και είναι αυτή που κάνει την διαφορά, που μπορεί από το πουθενά να δημιουργήσει, που ικανή είναι σαν τελματώσεις στις αδυναμίες σου, διέξοδο να σου δώσει, να σου ανοίξει τον δρόμο που η πραγματικότητα σου αποστερεί, να διευρύνει τους ορίζοντες.
Όχι, δεν θα σου χαριστεί, εσύ πρέπει να τη “δουλέψεις”, να χτίσεις πάνω της για να αποδώσει τα μέγιστα! Φυσικά βοηθάνε και τα λόγια του Τάκιτου, του Ρωμαίου ιστορικού, που με στόμφο (φαντάζομαι και εύχομαι) έλεγε: Εάν εξετάζετε την κάθε μέρα χωριστά, θα διαπιστώσετε πως δεν υπάρχει ημέρα που να μην είναι γεμάτη. Ενώστε τις και θα εκπλαγείτε βλέποντας πόσο κενές είναι!
Έτσι και εγώ, με οδηγό αυτό το απόφθεγμα προσπαθώ κάθε μέρα να την κάνω να μοιάζει διαφορετική από όλες τις άλλες. Να έχει κάποιο χαρακτηριστικό που να την κάνει ιδιαίτερη, και γιατί όχι και ξεχωριστή;
Καλημέρα και καλή βδομάδα!
Υ.Γ. Μην μου πεις πως εσύ δεν έχεις φαντασία; Αξιοποίησε την και κάνε την κάθε μέρα μοναδική!
