Ένοχη; Ενοχή; Ή ένα όχι;
Ένοχη γιατί νιώθεις ενοχή και οφείλεις στον εαυτό ένα όχι…
Επειδή,
εγκατέλειψες έναν δυνάστη σύζυγο,
κατάφερες να σταθείς στα πόδια προχωρώντας για να βρεις
τον δρόμο σου,
θέλησες να νιώσεις τα αληθινά σου συναισθήματα και δεν
χρειαζόσουν κανένα να σου τα περιορίζει.
Επιθυμούσες να είσαι γυναίκα.
Δεν άντεχες να σε υποτιμούν.
Ούτε να σε εξευτελίζουν.
Απεχθανόσουν τη βία, όποιας μορφής, από όπου κι αν
προερχόταν.
Να ορίζεις ήθελες το σώμα σου.
Να ακολουθείς την καρδιά σου.
Να θρέφεις τα όνειρα σου.
Να έχεις μαζί σου τη χαρά, το χαμόγελο, ως φωτεινά
μονοπάτια,
να οδηγούν κατευθείαν στην ομορφιά της ψυχής,
είναι ένα αστέρι που στέλνει το φως του στο πρόσωπο
κι έτσι να συναντάς τους ανθρώπους.
Με τη γαλήνη που προσφέρει η ευτυχία και μια
ευγνωμοσύνη απεριόριστη για το πολύτιμο δώρο της ζωής.
Αξίζει να τη ζούμε με θαυμασμό.
Ποτέ λοιπόν ένοχη για ό,τι αισθάνεσαι.
Ούτε ενοχή που τα εκφράζεις.
Μόνο εκείνο το όχι είναι η δύναμη σου.
Μαθαίνεις να τη χρησιμοποιείς.
Κι αυτή η θέληση ανοίγει δρόμους.
Αλλάζει την αντίληψη για το πώς βλέπεις-ουμε πράγματα και
καταστάσεις που έρχονται και
σε/μας κάνουν να νιώθουμε φόβο, θυμό, πόνο ή όποιο
άλλο συναίσθημα σε/μας εξουσιάζει.
Απελευθερώνεσαι–όμαστε βλέποντας με αθόλωτο μάτι τα
σκοτάδια.
Και κυρίως της ψυχής.
Έρχεται έτσι σιγά σιγά, βήμα βήμα η ελευθερία στο σώμα.
Τον νου.
Έξω και πέρα από συμβάσεις, κανόνες, κανονισμούς και
συμβιβασμούς.
Από ό,τι πνίγει το γνήσιο, το ουσιώδες, το αληθινό.
Γιατί μέσα μας υπάρχουν όλα.
Κι αν θες ευτυχία ψάξε εκεί μέσα για τον κρυμμένο θησαυρό.
Έχει πολλά να σου αποκαλύψει.
Γίνε εσύ φάρος να φωτίζεις, να οδηγείς τους ανθρώπους,
πρώτα όμως εσένα, μακριά από ξέρες.
Νιώσε τον θαυμασμό της ύπαρξης στο γίγνεσθαι…
Μια χιονονιφάδα στα χέρια μας είναι η ζωή.
Πολύτιμη όσο κρατάει η θέαση.
Το άγγιγμά της.
Μόλις που προλαβαίνουμε…
Νικόλας Μερτζανίδης
