Ο πατέρας είχε πει στην αδελφή μου Υβόννη κι αργότερα σε μένα πως είναι καλό να αισθανόμαστε τον Δημήτρη σαν αδελφό μας γιατί, πολύ μικρός, είχε χάσει τον πατέρα του. Κι εμείς τηρήσαμε την υπόσχεση χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, καθώς ο χαρακτήρας του αείμνηστου πια αδελφού μας ενέπνεε αδιάπτωτη αγάπη και στέρεα εκτίμηση.
O Δημήτρης Iω. Χατσέρας, το γένος μητρός Γκίνη–Κοσματάση, γεννήθηκε το 1939 στο Άργος Ορεστικό, όπου τελείωσε το Α΄ Δημοτικό Σχολείο. Το 1955 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου αποφοίτησε από το Α’ Γυμνάσιο Αρρένων, το 1957. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, εισαχθείς κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων το 1957 και πήρε το πτυχίο του το 1964. Το 1967 έλαβε την ειδικότητα του Παθολόγου και το 1970 την ειδικότητα του Καρδιολόγου.
Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής Α.Π.Θεσσαλονίκης το 1973.
Μετεκπαιδεύτηκε στην Καρδιοθωρακική μονάδα του Northern General Hospital στο Sheffield της Αγγλίας από το Νοέμβριο του 1975 έως τον Οκτώβριο του 1976. Κατά μεγάλα διαστήματα άσκησε την Ιατρική στη γενέτειρά του, στην Καστοριά και στη Θεσσαλονίκη. Υπηρέτησε ως Διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Καστοριάς το 1971-1976. Διορίστηκε Δ/ντής του Καρδιολογικού Τμήματος στον Άγιο Παύλο ΙΚΑ Θεσσαλονίκης, το Νοέμβριο του 1985, αλλά παραιτήθηκε γιατί εξελέγη επίκουρος Καθηγητής Καρδιολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Αναπληρωτής Καθηγητής Δ.Π.Θ. το 1989, Δ/ντής της Πανεπιστημιακής Καρδιολογικής Κλινικής το ίδιο έτος και Τακτικός Καθηγητής το 1992. Το 1992 έως το 1993 διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αλεξανδρουπόλεως.
Το 2001-2003 εξελέγη αναπληρωτής Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής του Δ.Π.Θ. Το 2003-2005 εξελέγη Πρόεδρος της ιατρικής Σχολής. Εξελέγη επίσης Διευθυντής του Πανεπιστημιακού Παθολογικού τομέα, καθώς και Διευθυντής του Παθολογικού τομέα του ΕΣΥ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αλεξανδρουπόλεως για την περίοδο 2003-2006. Συνέγραψε τα επιστημονικά συγγράμματα:– «Ηλεκτροκαρδιογράφημα» (1987) και «Καρδιολογία», (2003) τα οποία διδάσκονται στις Ιατρικές Σχολές. Το 2006 συνταξιοδοτήθηκε και έλαβε τον τίτλο του Ομοτίμου Καθηγητού Καρδιολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.
Από το 2007 έως και το 2019 προσέφερε ανελλιπώς, με εθελοντική διδασκαλία, μαθήματα καρδιολογίας, σε ετήσια βάση (τέσσερες ώρες εβδομαδιαίως) και ειδικώς ΗΚΓ (Ηλεκτροκαρδιογράφημα) και Αρρυθμίες, στο πλαίσιο του ρυθμού μαθημάτων της Β΄ Καρδιολογικής Κλινικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που εδρεύει στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, σε φοιτητές- ιατρούς.
Επιπλέον, το 2010 συνέγραψε πεζογράφημα 230 σελ. με τίτλο «Στ’ απόσκια του Διλοφου», σχετικό με την ζωή και τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του Ιατρού Ιωάννη Δ. Χατσέρα († 1944) και της Οικογενείας του. Το 2012 συνέγραψε τα πονήματα «Συνιστώσες και κλάδοι που καθορίζουν την συνισταμένη της Οικογενείας Ζαχαρούλας και Ιωάννου Χατσέρα» καθώς και «Πορεία Ζωής Ζαχαρούλας και Δημητρίου Ι. Χατσέρα».
Στ’ απόσκια του Διλόφου, πρωταπόλαυσα την γοητεία της γλωσσικής του πρωτοτυπίας. Μια γλώσσα εξόχως προσωπική, θα έλεγα, βιωματική και, ως εκ τούτου, ικανή να ενορχηστρώνει τον ασυγκράτητο ρυθμό της μνήμης με μια πειθαρχημένη, εξαίσια αφήγηση.
Στην «Πορεία ζωής Ζαχαρούλας & Δημητρίου Ι.Χατσέρα», νομίζω πως καθιερώνεται αυτό το προσωπικό του αφηγηματικό εργαλείο, που, με περισσή μαεστρία, εμποδίζει τον αναγνώστη να αναβάλει την ανάγνωση και τον καταδικάζει σε «καταναγκαστική» ολοκλήρωση μιας συναρπαστικής εμπειρίας. Να απολαύσει τα μικρά, καθημερινά και ανθρώπινα και την αντανάκλαση τους στις μεγάλες, διαχρονικές αξίες.
Αδελφέ μας και ακριβέ μου φίλε Δημήτρη, δεν σου το είπα ποτέ στις πολλές συζητήσεις μας. Στο λέω τώρα στο κατευόδιο. Υπήρξες ένα άνθος που μεγάλωνε χωρίς θόρυβο, χωρίς τυμπανοκρουσίες, ήρεμα και ταπεινά, ώσπου γιόμιζε ευωδιά και ωραιότητα ο μεγάλος κήπος.
Αισθάνομαι τυχερός που υπήρξα φίλος σου, ευγνώμων που υπήρξες ακούραστος στον ωραίο αγώνα για την ανάδειξη του Πολιτισμού της ευρύτερης Ορεστίδος. Στον αγώνα για μια φωτεινότερη κοινωνία. Σημαία κάθε καθαρής ψυχής.
Καλόν Παράδεισο αδελφέ μου.
