“Τραγωδία δεν είναι η καταπίεση και η βαναυσοτητα των κακών αλλά το ότι σιωπούν γι αυτό οι καλοί”
Αυτα είναι λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ…
Το δύσκολο κομμάτι όμως είναι να ορίσουμε ποιοι είναι οι καλοί.
Το όνομα Τζωρτζ Φλοιντ πιθανόν οι περισσότεροι να το έχουν ξεχάσει.
Σίγουρα όμως δεν έχει ξεχαστεί το γεγονός στις 25 Μαΐου όπου ο 46χρονος αφροαμερικάνος έχασε τη ζωή του όταν ο αστυνομικός Ντέρεκ Σοβιν τον ακινητοποίησε πατώντας με το γόνατο του επί 8 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα το λαιμό του Φλοιντ.
Όσο σημαντική και ηθική να είναι η θέση που θα πάρει κάποιος το μόνο που προσφέρει είναι εσωτερική γαλήνη και την πεποίθηση ότι έκανε τη διαφορά. Οι πιθανότητες να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο είναι μηδαμινές.
Εκτός εάν το πει κάποιος σημαντικός.
Τα ΜΜΕ κάθε τύπου μεταξύ άλλων και λόγω της δημοσιότητας που πήρε το περιστατικό κυρίως λόγω της καταγραφής του σε video, χαρακτήρισαν τον Τζωρτζ Φλοιντ σαν τον άνθρωπο που άλλαξε τον κόσμο.
Οι εξεγέρσεις και οι διαμαρτυρίες έγιναν καθημερινότητα στην Αμερική και όχι μόνο.
Καλλιτέχνες, αθλητές, πολιτικοί και απλοί άνθρωποι σχεδόν καθημερινά με το δικό τους τρόπο συνεχίζουν να τιμούν την μνήμη του Φλοιντ. Και πολύ καλά κάνουν.
Τα ρατσιστικά περιστατικά όμως υπήρχαν και θα υπάρχουν στη ζωή μας.
Κι όχι μόνο από αστυνομικούς στην Αμερική και άλλες χώρες αλλά και από ανθρώπους της δικής μας διπλανής πόρτας.
Ο άνθρωπος που κατά τη γνώμη μας είχε την ευκαιρία να αλλάξει τον κόσμο δεν ήταν ο Τζώρτζ Φλοιντ.
Αυτός καθόταν ανήμπορος να αντιδράσει και το μόνο που προσπαθούσε να πει ήταν ότι… σε λίγο θα πεθάνει.
Ο άνθρωπος που είχε την ευκαιρία να αλλάξει έστω και λίγο αυτόν τον “κακό” κόσμο ήταν ο Ντέρεκ Σοβιν…
Αρκεί να τράβαγε κάποια στιγμή μέσα σε αυτά τα 8 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα το πόδι του από το λαιμό του αφροαμερικανου.
Τον κόσμο έκανε λίγο καλύτερο και ένας άλλος αφροαμερικανος του οποίου το όνομα κάνεις δε θυμάται φυσικά, όταν εν μέσω διαδήλωσης βίας μεταξύ ακροδεξιών και ομάδας κατά του φασισμού, πήρε στους ώμους του έναν αντίπαλο του που κόντευε να χάσει τη ζωή του από χτυπήματα της δικής του ομάδας και τον έσωσε πηγαίνοντας τον για πρώτες βοήθειες.
Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να αλλάξει ο κόσμος.
Ο κόσμος για τον οποίο τελικά αδιαφορούμε, περιμένοντας ηθική ενώ ζούμε ανήθικα.
