”Ανήκουμε στην Εκκλησία και όχι στον εαυτό μας”
Από τις 11 Οκτωβρίου του 2019 η μεγάλη και ιστορική Μητρόπολη Φθιώτιδος απέκτησε ποιμένα και διδάσκαλό της έναν, εκ των πλέον ευπαίδευτων, λογίων και ικανών ιεραρχών της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τον Μητροπολίτη Συμεών (Βολιώτη) πρώην πρωτοσύγκελο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Του Θεοδώρου Καλμούκου | Εθνικός Κήρυκας
Πρόκειται για έναν νέον ηλικιακά ιεράρχη, ο οποίος γεννήθηκε στην Κοζάνη στις 9 Μαΐου 1977. Κατάγεται εκ πατρός από τα Ασπρόγεια Ν. Φλώρινας, απόγονος αγωνιστών του ένδοξου Μακεδονικού Αγώνα, και εκ μητρός από την Καστοριά, όπου και μεγάλωσε.
Από το 1995 έως το 2002 έλαβε διαδοχικά τα πτυχία του Τμήματος Νομικής και του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στον Τομέα Ιστορίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας του Δικαίου της Νομικής Σχολής στο γνωστικό αντικείμενο Εκκλησιαστικό Δίκαιο.
Κατέχει επίσης πτυχία γλωσσομάθειας για την αγγλική και για την γερμανική γλώσσα, τιμητικά διπλώματα στην βυζαντινή και εκκλησιαστική μουσική, καθώς και το Ευρωπαϊκό Δίπλωμα Κατάρτισης στους Υπολογιστές – ECDL.
Ο Σεβασμιότατος, ο οποίος χαίρει την αγάπης και εκτίμησης της Ομογένειας και ιδιαίτερα των ομογενών από την Φθιώτιδα παραχώρησε την ακόλουθη συνέντευξη στον «Εθνικό Κήρυκα», ξεκινώντας με λόγια φιλόφρονα για τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο και την Ομογένεια, λέγοντας: «Αγαπητέ μου και φίλτατε αδελφέ κ. Καλμούκε, πριν από οτιδήποτε άλλο θα παρακαλούσα να μου δώσετε την δυνατότητα να εκφράσω μέσα από τον «Εθνικό Κήρυκα» τον βαθύτατο σεβασμό μου, την αγάπη μου και τους χαιρετισμούς μου προς τον άξιο οιακοστρόφο της Εκκλησίας της Αμερικής, Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Κύριό μου Κύριο Ελπιδοφόρο, καθώς και προς κάθε αδελφό κληρικό και λαϊκό στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ιδιαιτέρως δε προς τους ομογενείς αδελφούς και κυρίως τους συμπατριώτες μου εκ της ευλογημένης γης της Φθιώτιδος. Γνωρίζω πόσο δοκιμάζεται η αμερικανική κοινωνία από αυτήν την παγκοσμίων και οικουμενικών διαστάσεων πειρασμική κατάσταση της πανδημίας και οι ταπεινές μου προσευχές είναι κοντά σε όλους σας».
Όταν η συνομιλία μας στράφηκε προς την λατρεία και τον ρωτήσαμε αλήθεια τι θα πει «ιδιωτική λατρεία» που ακούσαμε και ακούμε συχνά πυκνά, είπε πως «η ‘ιδιωτική λατρεία’ δεν υφίσταται στην ορθόδοξη πνευματικότητα, καθώς η εκκλησιαστική πρόταση ζωής, που είναι η ζωή της κοινωνίας είναι ακριβώς ο αντίποδας της ‘ιδιωτείας’. Η Εκκλησία μας μέσα από την κοινωνία των προσώπων και των σχέσεων, μέσα από την εκκλησιολογία της, προτείνει την κοινωνικότητα απέναντι στην ιδιωτικότητα. Γι’ αυτό ακόμη και ένας απομονωμένος στα βάθη της ερήμου ορθόδοξος ασκητής δεν λατρεύει τον Θεό ιδιωτικά αλλά εκκλησιαστικά. Δεν είναι ένας ιδιόρρυθμος ιδιώτης και μοναχικός διαβάτης αυτού του κόσμου, αλλά συγκοινωνός και συνοδοιπόρος του λαού του Θεού, ως εκλεκτό και τίμιο μέλος του Κοινού Σώματος, της Εκκλησίας, που έχει κεφαλή Της τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Ως εκ τούτου δεν υφίσταται ‘ιδιωτική λατρεία’. Αυτό που επετράπη από τις 4 Μαΐου και μετά δεν είναι η δυνατότητα ‘ιδιωτικής λατρείας’, αλλά το αυτονόητο: η δυνατότητα του κάθε πιστού να μπορεί ανεμπόδιστα να προσέρχεται στον φυσικό του ζωτικό χώρο. Και αυτός ο χώρος είναι ο Ναός, είναι οι εκκλησιές μας».
Τον Μητροπολίτη Συμεών αγαπούν και σεμνύνονται πολύ οι νέοι. Όταν τον ρωτήσαμε όλον αυτόν τον καιρό τι σας λέγουν οι νέοι, τι ερωτήματα σας υποβάλλουν, απάντησε πως «το ερώτημά σας αυτό είναι πολύ καίριο καθώς αγγίζει τον πυρήνα των ποιμαντικών μου προβληματισμών. Οι νέοι άνθρωποι είναι πολύ ανήσυχοι και αναστατωμένοι. Δεν ανησυχούν τόσο για αυτήν καθ’ εαυτήν την υγειονομική διάσταση της πανδημίας, όσο για τις προεκτάσεις της. Νιώθουν μεγάλη αβεβαιότητα και αγωνία για το αύριο και κυρίως για το ποία θα είναι η ‘κανονικότητα’, στην οποία θα επιστρέψουν. Θα είναι μία ‘κανονικότητα’ μιας νέας πτωχοποίησης; Θα είναι μια ‘κανονικότητα’ νέου τύπου διαπροσωπικών ‘σχέσεων’; Σχέσεων εξ αποστάσεως; Θα είναι μια ‘κανονικότητα’ χαλαρής έως ανύπαρκτης εργασίας; Απρόσωπης εκπαίδευσης; Μία ‘κανονικότητα’ ενός άσαρκου και τελικά απόλυτα μηχανικού νέου πολιτισμού; Οι νέοι ανησυχούν πολύ για τα χαρακτηριστικά της μετακορωναϊκής κοινωνίας. Ανησυχώ κι εγώ εντονότατα. Και ως νέος, αλλά πρωτίστως ως ο ελάχιστος των Επισκόπων της Εκκλησίας του Χριστού».
Μιλώντας κανείς με τον Μητροπολίτη Συμεών αντιλαμβάνεται ότι διακατέχεται από το μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού.
Είπε πως «η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί την μόνη διέξοδο στα αδιέξοδα του κόσμου αλλά και του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι απλώς μία απάντηση ή μία εκδοχή ή ένα σενάριο. Είναι η μόνη απάντηση, η μόνη προοπτική, ο μόνος δρόμος για να ζήσει ο κόσμος και να πορευθεί ο άνθρωπος μέσα στο δράμα και την τραγικότητα της ιστορίας του. Στο φετινό Πάσχα της πανδημίας του κορωνοϊού η Ανάσταση του Χριστού ήταν το μόνο αξιόπιστο εμβόλιο, το μόνο φάρμακο απέναντι στον ιό, η λύση στο πρόβλημα της ανθρωπότητας. Όποιος άνθρωπος αφήσει χώρο στην καρδιά του, για να λειτουργήσει το μυστήριο της Αναστάσεως μέσα του, έχει συγχωρήσει τους πάντες τη Αναστάσει και πορεύεται ως νικητής μέσα σε έναν ολόκληρο κόσμο, που έφτασε να έχει ηττηθεί από ένα απειροελάχιστο σωματίδιο, ένα μικρόβιο. Πού είναι η δύναμη της Οικονομίας; Πού είναι η παντοδυναμία της επιστήμης; Πού είναι η ισχύς η εξοπλιστική και στρατιωτική; Πού είναι η κυριαρχία των κολοσσών της τεχνολογίας αυτού του κόσμου; Μόνο οι συναναστημένοι με τον Χριστό άνθρωποι μπορούν να σταθούν όρθιοι σε αυτήν την λαίλαπα της παγκόσμιας ήττας. Οποιος ζει το Μυστήριο της Αναστάσεως μέσα του, είτε νοσεί είτε όχι, είτε πάσχει είτε όχι, και αν ακόμη πεθαίνει και φεύγει από αυτόν τον κόσμο, νικά με τον θάνατο τον θάνατο. Αυτό σημαίνει ‘θανάτω θάνατον πατήσας’».
Χαρακτήρισε «οδυνηρή εμπειρία» την τέλεση των Ακολουθιών της Μεγαλοβδομάδας μέσα σε αδειανούς ναούς δίχως την παρουσία της Εκκλησίας. Είπε χαρακτηριστικά πως «ήταν μία πρωτόγνωρη και ιδιαίτερη οδυνηρή εμπειρία, πολλώ δε μάλλον από την στιγμή που ήταν και το πρώτο μου Πάσχα στην Φθιώτιδα. Ζώντας όμως κανείς το μυστήριο αυτού του απρόσμενου πόνου, παθαίνει και μαθαίνει… Μαθαίνεις να εκτιμάς αυτό που σου λείπει. Μαθαίνεις να κατανοείς και να αγαπάς ακόμη περισσότερο τους αδελφούς σου που βρίσκονται επί χρόνια καθηλωμένοι σε κάποια κλίνη ασθενείας μη δυνάμενοι να εκκλησιαστούν και να λειτουργηθούν. Μαθαίνεις να εκτιμάς το αγαθό της θρησκευτικής ελευθερίας, που δεν ήταν πάντοτε αυτονόητο για την ανθρωπότητα. Και άλλα πολλά μαθήματα μου έδωσε αυτή η εμπειρία. Πόσες φορές, λειτουργώντας στις άδειες εκκλησίες, δεν υποκλίθηκε με σεβασμό, ευγνωμοσύνη και δέος η σκέψη μου στον Πρωτομάρτυρα Πατριάρχη του Γένους μας, στον Παναγιότατο Οικουμενικό μας Πατριάρχη Κύριο μου Κύριο Βαρθολομαίο, αλλά και στους Ιεράρχες της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, που για τις αμαρτίες του Γένους μας έχουν τελέσει ουκ ολίγες φορές τα μυστήρια των μυστηρίων μέσα σε άδειους από πιστούς ναούς, σε ερειπωμένες Μονές και Μνημεία της Πίστεως μας ή με ελαχίστους στον αριθμό πιστούς… Με πόνεσε αυτή η εμπειρία, αλλά νιώθω μέσα μου αναπαυμένος, διότι έπραξα αυτό που μου είπε η Εκκλησία μας, η Αγία και Ιερά μας Σύνοδος υπό τον Αγιο Πνευματικό μας Πατέρα και Ηγέτη, τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπό μας Κύριό μου Κύριο Ιερώνυμο. Η Εκκλησία μας, η οποία λειτουργεί αγιοπνευματικά και εν Συνόδω, μας δείχνει το δρόμο και εμείς ακολουθούμε. Οποιος ακολουθεί αυτόν τον δρόμο με εμπιστοσύνη και υπακοή, ακόμη κι αν δοκιμάζει πόνο και οδύνη, έχει ανάπαυση μέσα του και πλημμυρίζει από την ευλογία του Θεού. Όπως είπα και στο ευλογημένο ποίμνιο μου της Φθιώτιδας, ανήκουμε στην Εκκλησία και όχι στον εαυτό μας».
