Ο Σύλλογος “Σπασμένο Ρόδι” παρουσιάζει τη νέα του παράσταση “Αυτή δεν είναι μια παράσταση για την κοσμικότητα!” σε σκηνοθεσία Στέλιου Χατζηαδαμίδη. Μια παράσταση ντοκουμέντο για τις μέρες της άνοιξης στην Καστοριά του 2020. Για τις μέρες όπου κάποιοι τις ονομάσανε “η άνοιξη που χάσαμε”. Εκείνες τις μέρες όπου ένας αόρατος εχθρός, μας έκλεισε με τη σφραγίδα του νόμου στο σπίτι.
Λίγες ημέρες πριν από τη πρεμιέρα ο σκηνοθέτης Στέλιος Χατζηαδαμίδης, παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στην Εφημερίδα “Ορίζοντες” και στη δημοσιογράφο Χρύσα Κοσμίδου.
«Εκείνα που ήταν να γίνουν δεν έγιναν ποτέ. Και αυτά που γίνονται δεν ήταν να γίνουν» Ευριπίδης- Μήδεια
Ασχολείστε με πολλά αντικείμενα ταυτόχρονα. Συγγραφή, σκηνοθεσία, υποκριτική. Εάν ήταν να δώσετε μια ταυτότητα στον εαυτό σας, ποια θα ήταν αυτή;
Όταν ο κόσμος με ρωτάει τι δουλειά κάνω, απαντάω ότι ασχολούμαι με το θέατρο, το οποίο περιλαμβάνει τα πάντα. Αυτό ξέρω να κάνω, το θέατρο. Δεν ξέρω τηλεόραση, κινηματογράφο ή οτιδήποτε άλλο. Στο θέατρο προσπαθώ συνεχώς να εμβαθύνω και να το γνωρίζω από όλες τις πλευρές του.
Όταν πραγματοποιείτε μια θεατρική παράσταση είναι τριπλός ο ρόλος σας; Δηλαδή και συγγραφέας και σκηνοθέτης και ηθοποιός ή προσπαθείτε να απομονώσετε κάθε φορά κάποια ιδιότητα.
Κατά βάση προσπαθώ να τις απομονώνω. Μια φορά είχα κάνει και τα τρία ταυτόχρονα, το 2016 στο Κρατικό Θέατρο στην παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Είχε βέβαια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, ωστόσο δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Την ώρα που “έπαιζα” μιλούσε ο σκηνοθέτης μέσα μου, όταν έβλεπα ένα λάθος ήθελα να το διορθώσω. Αγαπώ πολύ τους ηθοποιούς- ερμηνευτές. Η παράσταση είναι ένας ζωντανός οργανισμός , όπου μπορεί να συμβεί κάτι το απρόοπτο. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να ταράζονται οι ηθοποιοί μου, οπότε όταν σκηνοθετώ μια παράσταση θέλω να είμαι απέξω, ούτως ώστε όσο μπορώ να τους προστατεύω.
Με λίγα λόγια ο σκηνοθέτης φροντίζει για τα πάντα γύρω από μια παράσταση, τόσο για τη σωστή ροή της, όσο και την απόδοσή της;
Το θέατρο είναι οι άνθρωποι. Θέλω οι άνθρωποί μου, οι ερμηνευτές μου, όταν βρίσκονται επί σκηνής να είναι όσο το δυνατόν πιο ήρεμοι γίνεται, για να μπορέσουν να δώσουν την ψυχή τους και να μπορέσουν να επικοινωνήσουν με τους θεατές.
Είθισται όταν ακούμε για μια παράσταση, η πρώτη ερώτηση που κάνουμε να είναι ποιος παίζει σε αυτήν και όχι ποιος την σκηνοθετεί. Με βάση αυτή τη λογική, ισχύει ότι οι ηθοποιοί γίνονται περισσότερο γνωστοί σε σχέση με τους σκηνοθέτες;
Η περίοδος που περνάμε στο θέατρο είναι η περίοδος του σκηνοθέτη. Αυτή τη στιγμή, στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη τουλάχιστον, οι σταρ είναι οι σκηνοθέτες. Ο κόσμος πηγαίνει για να δει τους σκηνοθέτες. Αυτή την περίοδο ζούμε τα τελευταία τρία χρόνια. Γενικότερα όμως, η εποχή και τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας, μας δείχνουν ότι δεν είναι μια περίοδος για να έχουμε σταρ, είτε στον κινηματογράφο, είτε στη ζωή, είτε στην πόλη, είτε σε οποιοδήποτε επίπεδο κατά τη δική μου γνώμη. Για μένα το σημαντικό είναι η ομάδα, οι άνθρωποι, η σύνθεση της καλλιτεχνικής συνάντησης.
Μέσα από τη συζήτησή μας, αντιλαμβάνομαι ότι αγαπάτε πάρα πολύ το θέατρο. Θα μπορούσατε να ζήσετε χωρίς αυτό;
Νομίζω πως ναι, θα μπορούσα. Εάν δεν έκανα θέατρο, θα έκανα άλλα πράγματα που μου κινούν το ενδιαφέρον. Όπως για να παράδειγμα να φροντίζω φυτά.
Κατά τη διάρκεια του lock down λόγω κορωνοϊού, ήσασταν σε αδράνεια; Σας έλειψε το “σανίδι”;
Δεν μου έλειψε και ο λόγος που δεν μου έλειψε είναι επειδή έχω την τύχη να είμαι εκπαιδευμένος πάνω σε μια καλλιτεχνική δουλειά, με αποτέλεσμα να έχω νοητικές διεξόδους. Μπορώ να κάνω τη δουλειά μου και με έναν άλλον τρόπο και να προσαρμόζομαι στις συνθήκες. Όλοι μας, βιώσαμε ένα πολύ σοβαρό γεγονός. Ωστόσο αυτή η διαδικασία με βοήθησε να ανακαλύψω το χώρο της τεχνολογίας. Ήμουν συνεχώς στον υπολογιστή όπου έκανα μαθήματα. Παράλληλα είδα πώς μπορεί να γίνει το θέατρο και η θεατρική αγωγή με έναν άλλον τρόπο. Εντυπωσιάστηκα από τους μαθητές μου και από εμένα, μοιραστήκαμε πολύ ουσιαστικά πράγματα. Συγκλονίστηκα από τις εργασίες των μαθητών μου και τους ευχαριστώ. Ακόμα είδα ότι το θέατρο μπορεί και να μην είναι μόνο αυτή ζωντανή επικοινωνία σκηνής και πλατείας, αλλά βρίσκουμε έναν τρόπο ούτως ώστε να κρατάμε τη σπίθα αναμμένη και να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω, πως λόγω των ιδιοτήτων μου, παρά το lock down, μπορούσα να συνεχίσω τη δουλειά μου. Ωστόσο ο χώρος ο καλλιτεχνικός και το θέατρο περνούν μια τρομερή κρίση. Δεν είναι αυτονόητο ότι ο ηθοποιός, ο σκηνοθέτης και γενικά οι άνθρωποι του θεάτρου μπορούν να κάνουν και άλλες δουλειές. Αυτή τη στιγμή ο κλάδος ο περνάει κρίση και χρειάζεται μια ουσιαστική στήριξη. Υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε δύσκολα, δεν είναι ούτε αργόσχολοι, ούτε τεμπέληδες, είναι άνθρωποι με αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον.
Από πού εμπνέεστε για τη συγγραφή ενός έργου;
Το ερέθισμα μου το δίνει το “τώρα”. Μου το δίνει η ζωή, αυτό που συμβαίνει έξω. Για εμένα το θέατρο και η τέχνη είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη ζωή, δεν μπορώ τη ναφθαλίνη στην τέχνη.
Θέλετε να παρουσιάζετε περισσότερο τον εσωτερικό ψυχικό κόσμο του πρωταγωνιστή σας ή τις κατάστασης που βιώνει;
Ανάλογα με το έργο και ανάλογα με το τι ζητήματα θέλει να λύσει προσωπικά, αισθητικά και καλλιτεχνικά η ομάδα. Για παράδειγμα όταν κάναμε το έργο «Ρωμαίος και Ι ουλιέτα» ήμασταν μια ομάδα, η οποία ήθελε να διερευνήσει το κομμάτι της βίας και πόσο άσκοποι είναι οι πόλεμοι, οι διαμάχες και οι εντάσεις. Οι δύο οικογένειες μαλώνουν θανάσιμα, ωστόσο δεν κατάφεραν να μην ερωτευτούν τα παιδιά, αλλά να μειώσουν το χρόνο του έρωτά τους, καθώς πέθαναν ερωτευμένα. Διερευνούσαμε όλο αυτό το κομμάτι, πώς δηλαδή η κοινωνία αντιμετωπίζει τη διαφορετικότητα.
Μέσα από τα έργα σας θέλετε να “χτυπήσετε” όσους πολεμούν τη διαφορετικότητα;
Δε θέλω να χτυπήσω κανέναν. Θέλω να μας βάλω όλους να ακουμπήσουμε τις ψυχές μας. Όλοι είμαστε άνθρωποι και όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες. Ένα καθαρό βλέμμα, μια αγκαλιά, έναν έρωτα, ένα πιάτο φαί. Όλοι μας θέλουμε τα ίδια πράγματα. Το θέμα είναι να μπορούμε όλοι μαζί ειρηνικά.
Θα σας μεταφέρω για ακόμη μια φορά στην Καστοριά. Το χειμώνα ανεβάσατε την παράσταση “Έσπασε”, η οποία κυριολεκτικά έσπασε τα ταμεία. Σε λίγες μέρες επιστρέφεται σε συνεργασία και πάλι με τον Σύλλογο “Σπασμένο Ρόδι”, με την παράσταση-ντοκουμέντο “Αυτή δεν είναι μια παράσταση για την κοσμικότητα!” Τι ακριβώς πραγματεύεται η νέα σας παράσταση;
Καταρχάς, είμαι πολύ τυχερός που γνώρισα και την πόλη της Καστοριάς και τα παιδιά από το “Σπασμένο Ρόδι”. Εκείνο το οποίο κάνει ξεχωριστή την Καστοριά, είναι οι άνθρωποί της και οι άνθρωποι που γνώρισα εγώ είναι πολύ σπάνιοι, με μια όρεξη για πνευματική ανάπτυξη, η οποία πραγματικά με συγκινεί. Όλο το διάστημα της καραντίνας, είχαμε ιντερνετικές συναντήσεις πολύ τακτικά με τα παιδιά από το “Σπασμένο Ρόδι” , όπου κάναμε διάφορα πράγματα, γύρω από το θέατρο. Κάποια στιγμή, λόγω των συνθηκών, προέκυψε η ανάγκη, να ασχοληθούμε διερευνητικά με το θέατρο “Ντοκουμέντο” και έτσι πάνω σε αυτή τη διάθεση, προέκυψε η επιθυμία μας να κάνουμε μια παράσταση-ντοκουμέντο για το πώς βίωσε η Καστοριά την καραντίνα. Έχει γίνει μια πολύ σοβαρή καταγραφή προσωπικών ιστοριών με συνεντεύξεις από πολλούς ανθρώπους.
Στην ουσία, θα μπορέσουμε να δούμε το πώς βίωσαν οι συμπολίτες μας, τα όσα διαδραματίστηκαν πίσω από τις κλειστές πόρτες κατά τη διάρκεια του κορωνοϊού στην Καστοριά
Πιο πολύ θα δούμε τις προσωπικές στιγμές, το οποίο όμως μετατρέπεται και σε πολιτικό-κοινωνικό. Σχεδόν σε όλες τις ιστορίες βρίσκεις τον εαυτό σου και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος. «Εκείνα που ήταν να γίνουν δεν έγιναν ποτέ. Και αυτά που γίνονται δεν ήταν να γίνουν» με αυτές τις λέξεις, τελειώνει η Μήδεια του Ευριπίδη, ένα έργο που γράφτηκε 2.500 πριν. Λόγια συγκλονιστικά. Στην παράσταση-ντοκουμέντο με αυτό θα ασχοληθούμε. Κάναμε τόσα σχέδια και ξαφνικά ένας αόρατος ιός μας υπενθύμισε ότι δεν μπορούμε να τα κάνουμε.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση:
“Αυτή δεν είναι μια παράσταση για την κοσμικότητα!” σε σκηνοθεσία Στέλιου Χατζηαδαμίδη. Στην Καστοριά στις 16,17,18 και 19 Ιουλίου
Σκηνοθεσία – δραματουργία: Στέλιος Χατζηαδαμίδης
Δραματουργική συνεργασία: Μαρία Μουστάκα
Φωτισμοί: Αντώνης Νίτης
Σχεδιασμός αφίσας : Κώστας Λάκης
Ηχολήπτης: Γιώργος Κυριακίδης
Παίζουν:
Μαρία Αναγνώστου, Δέσποινα Αντωνιάδου, Βάσω Ζαρογιάννη, Μένη Κόκκινου, Θάλια Κολιοπούλου, Βάσω Μαυρομάτη, Γεωργία Τούφα.
Στην ομάδα εργασίας και έρευνας συμμετείχαν επίσης και οι:
Τίμος Καραγιάννης , Νικόλας Μερτζανίδης, Βέτα Μπλαχάβα, Σοφία Ξηρομερίτη.
16/17/18/19 Ιουλίου, ώρα 21:15 μμ
Αρχοντικό Πηχεών
Είσοδος 5 ευρώ
Κρατήσεις θέσεων : 6936750757 Μένη Κόκκινου
Οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν σε ανοιχτό χώρο στην αυλή του Αρχοντικού Πηχεών και θα τηρηθούν αυστηρά όλα τα προβλεπόμενα μέτρα που συστήνει ο ΕΟΔΥ. Για το λόγο αυτό συνιστάται η έγκαιρη τηλεφωνική κράτηση θέση.
