Επισκεφθήκαμε τη Σχολή Ζωγραφικής, Αγιογραφίας, Γλυπτικής του εικαστικού Κωνσταντίνου Α. Ρήμου. Χρώματα, πινέλα, καμβάδες μας ταξιδεύουν στον κόσμο της τέχνης. Μέσα από τη συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε, μας μίλησε για την αξία της τέχνης, την αγάπη του για την πόλη, τις επιρροές του και τα μελλοντικά του σχέδια.
Αρθρογράφος: Ελένη Κωστοπούλου
Ο Πικάσο έλεγε: “Αν ήξερα, τι είναι τέχνη, θα φρόντιζα να το αποκαλύψω”. Για σας τι είναι τέχνη;
Για μένα τέχνη είναι βίωμα, είναι ο πόνος, ο βουβός τρόπος ζωής, είναι φως, το δάκρυ του γέλιου, το δάκρυ της χαράς και της λύπης, της απόλυτης μοναξιάς. Είναι η απόλυτη ευτυχία, είναι η ΑΔΟΛΗ ΑΓΑΠΗ είναι η καλημέρα, η καληνύχτα σε έναν άγνωστο, είναι το πρωινό φιλί και η ζεστή αγκαλιά της καληνύχτας. Όλα αυτά σε ένα μπλέντερ. Βάζεις και χρώματα, τα απλώνεις στον καμβά της ψυχής σου, χαλί για όλους εκείνους που ονειρεύονται…που ελπίζουν και παλεύουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Κάθε μέρα να δίνεις ζωή στα όνειρα σου!
Ο Τσαρούχης έλεγε: “Το έργο σου, αν δεν μπορείς να το τελειώσεις, θα τελειώσει μόνο του”. Πως αισθάνεστε όταν βλέπετε ένα έργο σας ολοκληρωμένο;
Όταν ολοκληρώνεται ένα έργο, στα μάτια του θεατή αναγνωρίζω ένα μειδίαμα ή ένα δάκρυ. Έτσι ευτυχής, κρυφά αισθάνομαι, ότι το έργο έχει επιτέλεσει τον σκοπό του, γιατί σκοπός του έργου δεν είναι να στολίσει έναν χώρο απλά, αλλά να δημιουργήσει συναισθήματα, να ανοίξει ένα παράθυρο επικοινωνίας, να σμίξει ψυχές…
Πιστεύετε ότι μπορούν όλοι να ζωγραφίσουν;
Χμμμμ… όλοι μπορούν αν θέλουν να ζωγραφίσουν, να γράψουν, να τραγουδήσουν, να εκφραστούν με όποιον τρόπο θέλουν. Η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της, υπάρχει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη και εξέρχεται, όταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να την εξωτερικεύσουμε. Άλλες φορές ντροπαλή και άλλες φορές ουρλιάζει από χαρά, από πόνο, από εγκατάλειψη, από κάποιον λόγο που ερεθίζεται η ψυχή μας. Χωρίς αίσθηση, χωρίς αισθήματα, πώς άραγε να υπάρξει δημιουργία; Εξάλλου, ο ΘΕΟΣ…ΧΑΡΙΣΕ στον καθέναν από μάς, εκτός από ψυχή ζώσα οτι: “Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον, άνωθεν εστί καταβαίνον εκ σου του Πατρός των φώτων”. Κάθε δωρεά γεμάτη αγαθότητα και καλοσύνη και ευγερτικότητα σε μας. Γιατί εκτός από παιδιά Του, είμαστε ο καθένας από μάς ξεχωριστός για Εκείνον. Έτσι, όταν εμείς εκφραζόμαστε με οποιονδήποτε τρόπο και ευαρεστούμε και ευφραίνουμε την ψυχή του κόσμου, είναι ένα ευχαριστώ για Εκείνον, ένα ευχαριστώ για ό,τι μας χαρίστηκε. Τί πιο όμορφο λοιπόν, από το να χαρίζεις και να χαρίζεσαι χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση;
Στην Καστοριά δεν υπάρχει αντάξιος χώρος για εκθέσεις εικαστικών με υψηλές προσδοκίες. Πόσο επηρεάζει αυτό, ως αντικίνητρο δημιουργίας, τους καλλιτέχνες του ιδιαίτερου τόπου μας;
Όχι μόνον δεν υπάρχει χώρος εικαστικών με υψηλές προσδοκίες αλλά η ανικανότητα και η μεμψιμοιρία, που μαστίζει αυτόν το τόπο δεν επέτρεψε να γίνει η υπέρβαση, αν και ήταν, είναι και θα είναι υποχρέωση και καθήκον των ΜΕΝ και όλων μας, να αποκτήσει επιτέλους, αυτός ο τόπος, ένα πολύκεντρο, έναν χώρο που όλος ο πνευματικός κόσμος της πόλης και όχι μόνον, να μπορεί να εκθέσει τις ανησυχίες και τις δημιουργίες του. Η έλλειψη ενός πνευματικού κέντρου από την πόλη μας δημιούργησε αλυσιδωτές αντιδράσεις κατά το παρελθόν με αποτέλεσμα, συγγραφείς, εικαστικοί, γλύπτες κλπ, να εξοστρακιστούν από την πόλη . Το εύκολο και γρήγορο κέρδος, δεν δημιούργησε εστίες και ευκαιρίες για τις τέχνες, με αποτέλεσμα, όλοι να στραφούν σε άλλες πόλεις, που διαθέτουν τις ανάλογες υποδομές να σκορπίσουν και να καταθέσουν εκεί τις δημιουργίες τους. Ο ακρωτηριασμός της τέχνης και όχι μόνον, φάνηκε τώρα, που οι “παχιές αγελάδες” ψόφησαν…και όλοι ανήμποροι, πνιγμένοι, στην απόγνωση, προσπαθούμε να προσελκύσουμε τουρισμό για την επιβίωση. Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι γενικά αποδεκτό και ίσως μη αναστρέψιμο. Τώρα, αν λειτουργεί ως αντικίνητρο, δεν νομίζω, γιατί η Καστοριά είναι αισθητικά η πιο όμορφη πόλη στην Ελλάδα, το φυσικό της κάλλος, η ιδιόμορφη θέση της στον ελλαδικό χάρτη, ο συνδυασμός υγρού στοιχείου και ορεινού όγκου, το καταπράσινο του τοπίου, είναι ένας παράδεισος για ανήσυχους καλλιτέχνες. Μία πνευματική όαση για ονειροπόλους και δημιουργούς.
Υπάρχει καλλιτεχνική παράδοση στην Καστοριά; Ποιοι την εκπροσωπούν;
Καλλιτεχνική παράδοση υπάρχει από αγιογράφους παλαιούς, που έχουν αγιογραφήσει ναούς εδώ στην πόλη μας, στο Άγιο Όρος, στην Κωνσταντινούπολη, στην Βουλγαρία και όπου υπάρχει χριστιανισμός. Πολλοί είναι οι Ζωγράφοι, Γλύπτες, Συγγραφείς, Μουσικοί, αλλά θα χρειαστεί μια άλλη συνέντευξη, γιατί υπάρχει πληθώρα συμπολιτών μας, που ασχολήθηκαν με την τέχνη. Δεν μπορώ να παραλείψω για τους νεότερους που βρίθει η πόλη μας, εικαστικούς, ερασιτέχνες και επαγγελματίες ανθρώπους του πνεύματος, καθώς και μαθηματικούς που πρώτευσαν. Θα μπορούσα να παραθέσω ονόματα και ειδικότητες, αλλά νομίζω ότι, όλοι αυτοί αξίζουν μια ξεχωριστή μνεία και λεπτότητα, που αν μην τι άλλο, είμαι υποχρεωμένος να την παρέχω. Γι’ αυτό σας παρακαλώ και προκαλώ, την επόμενη φορά να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο και χώρο. Φόρο τιμής για τα όσα έδωσαν, πρόσφεραν και επηρέασαν κάποιους από εμάς, ώστε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους.
Η Καστοριά, ως ιδιαίτερα όμορφο τοπίο, είναι απαράμιλλο μοντέλο για τους εικαστικούς. Πόσο έχει επηρεάσει αυτό την δική σας ζωγραφική παραγωγή;
Πιστεύω ότι χωρίς την παραμονή μου στην πόλη της Καστοριάς δεν θα μπορούσα να δημιουργήσω τα έργα τα οποία γεννήθηκαν. Είναι εξάλλου και ο λόγος που παρέμεινα εδώ επαγγελματικά. Η πόλη μου είναι “νεκρή” ζώνη εικαστικά, πιο “νεκρή” δεν γίνεται…Ευτυχώς, υπάρχουν και κάποιοι σύλλογοι και κάποιοι συνάδελφοι, που για γινάτι δεν το βάζουν κάτω και προσπαθούν να χαρίσουν λίγο χρώμα, τραγούδι, χορό, θέατρο, στο τέλμα που βρισκόμαστε. Οι εικαστικές ανησυχίες μου, εκτός από την τοπιογραφία της πόλης μου, συνεργάζονται με την φαντασία ή με μία άλλη πραγματικότητα, με μία σειρά από έργα, τα οποία, έχουν να κάνουν με άλλους κόσμους, παράλληλους με την κοχλάζουσα ενέργεια κλπ. Ευελπιστώ το 2021 να έχει ολοκληρωθεί και να μπορέσω, ΑΝ λέω ΑΝ βρεθεί χώρος που να φιλοξενεί τα έργα, να τα παρουσιάσω στην πόλη μας, αλλιώς θα κατηφορίσουν ή θα ξενιτευτούν. Ίδωμεν…
Ποιος καλλιτέχνης Έλληνας ή ξένος είναι το πρότυπό σας και τι εισπράξατε από τη δημιουργία του;
Θα έλεγα ο Σαλβατόρ Νταλί, αλλά οι ανησυχίες μου οι καλλιτεχνικές ήρθαν νωρίς στο δημοτικό, που εκτός των 18 μαθημάτων, είχαμε και εικαστικά με τον αείμνηστο Δημήτριο Τακαντζά, ο οποίος, πάντα μου έβαζε άριστα, δέκα με τόνο στην ζωγραφική. Το τοπίο σε συνδυασμό με την απομόνωση και ο ονειροπόλος χαρακτήρας μου, με έκαναν πολίτη της τέχνης και ερωτευμένο με αυτήν. Ζω αυτήν την τρέλα της δημιουργίας, πασαλειμμένος πάντα με χρώματα και απορίες νεαρών καλλιτεχνών. Αυτό που παλεύω να δείξω, είναι ότι, εκτός το μαύρο της νύχτας, της απόγνωσης, υπάρχει και ο ήλιος της αυγής όπου διαλύει την πίκρα της απογοήτευσης και της απαισιοδοξίας. Και να θυμάστε, αν ξυπνήσετε και ανοίγοντας το παράθυρο, δείτε τον κόσμο μας γκρι, ελάτε να πάρουμε τα πινέλα και να γεμίσουμε ουράνια τόξα. Μπορούμε όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του, να αλλάξουμε τον κόσμο. Η καλύτερη μέρα είναι σήμερα, η καλύτερη ώρα είναι τώρα…Ας το τολμήσουμε!
Κλείνοντας, θα θέλατε να μας πείτε τα μελλοντικά σας σχέδια?
Τέλος, ένα από τα μελλοντικά μου σχέδια είναι: Να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και όλοι μαζί να προσπαθήσουμε, ώστε να αποκτήσει η τόσο όμορφη πόλη μας, ένα σπίτι για την τέχνη. Ένα σύγχρονο πολιτιστικό-πνευματικό κέντρο, όπου τα παιδιά μας, θα μπορούν να δημιουργήσουν, να εκφραστούν αλλά και εμείς οι μεγαλύτεροι, να μπορούμε να ζήσουμε εικαστικά δρώμενα, να σμιλέψουμε τις ψυχές μας, να εκφραστούμε και να θαυμάσουμε. Να νιώσουμε και να προχωρήσουμε μπροστά. Το έχουμε άλλωστε, τόσο πολύ ανάγκη. Σας ευχαριστώ πολύ και να ευχηθώ σε όλους καλό καλοκαίρι.
Σας ευχαριστώ πολύ. Σας εύχομαι υγεία και να συνεχίσετε την καλλιτεχνική σας προσφορά επ’ ωφελεία της κοινωνίας.
Εφημερίδα ΝΕΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑ
