Η Τουρκία εδώ και χρόνια και ακόμη περισσότερο τα τελευταία ασκεί εξωτερική πολιτική με βάση την στρατιωτική ισχύ, προσπαθώντας στην ουσία να αναθεωρήσει την συνθήκη της Λωζάνης .
Επίσης θέλει να θεωρεί ότι τα στρατηγικά της συμφέροντα ξεκινούν από το Γιβραλτάρ και φτάνουν στα βάθη της Ασίας όπως δήλωσε προκλητικά πρόσφατα ο εκπρόσωπος της Τουρκικής Προεδρίας
Με την έννοια αυτή αμφισβητεί διαχρονικά από την χώρα μας την υφαλοκρηπίδα, την δυνατότητα επέκτασης της θαλάσσιας κυριαρχίας μας στο Αιγαίο στα 12 ναυτικά μίλια (ενώ η ίδια τα έχει επεκτείνει στην Μαύρη Θάλασσα) δηλώνοντας το casus belli. Επίσης έχουμε την επί δεκαετίες προκλητική συμπεριφορά στον αέρα με συνεχής παραβιάσεις Εθνικού εναερίου χώρου και κανόνων εναέριας κυκλοφορίας που θέτουν σε κίνδυνο τις πτήσεις αεροσκαφών στο FIR Αθηνών και μόνο η δύναμη των Ελληνικών φτερών της πολεμικής αεροπορίας έχει αποτρέψει την παρουσία τους στην ενδοχώρα ,γκρίζες ζώνες στα νησιά και πρόσφατα στα σύνορα στον Έβρο, τα ζητήματα της Κύπρου και τελευταία η προσπάθεια αμφισβήτησης χώρων στα της Ελληνικής ΑΟΖ.
Στο ζήτημα της ΑΟΖ σίγουρα για να ασκήσει πλήρη κυριαρχία η χώρα μας χρειάζεται διμερής συμφωνίες με τις γειτονικές μη Ωκεάνιες χώρες ή προσφυγή στην Χάγη με συνυποσχετικό με όποια χώρα διαφωνεί.
Η οριοθέτηση με Ιταλία και Αίγυπτο έγινε μέσω συμβιβασμού φυσικά, μόνο που ειδικά στην περίπτωση της Αιγύπτου όχι μόνο δεν έγινε ολοκληρωμένη με κάλυψη των Νοτιοανατολικών μας νήσων αλλά και με παραχώρηση χώρου 17% διότι ο υπολογισμός από ότι φαίνεται έγινε με βάση εκκίνησης τα 12 ναυτικά μίλια που έχει ανακηρύξει η Αίγυπτος εδώ και χρόνια και τα 6 ναυτικά μίλια κυριαρχίας της χώρας μας που ποτέ δεν τα πήγε στα 12 όπως θα μπορούσε με βάση την συνθήκη Montego Bay για το δίκαιο της θάλασσας.
Έστω και έτσι όμως η υπογραφή των διμερών συμφωνιών έφερε την Τουρκία σε μια νέα κατάσταση και με άλλους παίκτες στο τραπέζι.
Επί της ουσίας όμως για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα την προσφυγή σε διεθνή διαιτησία ή καλύτερα Χάγη σε συμφωνία με την Τουρκία δεν την θεωρώ και πολύ πιθανή διότι δεν θα συμφωνήσουν προσφυγή μόνο για αυτά τα θέματα.
Η Εθνική στρατηγική της χώρας πρέπει να περιλαμβάνει την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος των ενόπλων δυνάμεων στο μεγαλύτερο δυνατό σημείο. Επίσης η στρατηγική ενίσχυση και η ταύτιση των δικών μας συμφερόντων με αυτό μεγάλων χωρών που έχουν συμφέροντα στην περιοχή για να έχουμε μεγαλύτερη ισορροπία στο ζύγι της γεωπολιτικής ισχύος.
Μέσα σε όλο αυτό το δύσκολο παζλ δεν πρέπει να ξεχνάμε την Κύπρο που κάποτε υπήρχε και το ενιαίο αμυντικό δόγμα το οποίο μάλλον πήγε στις καλένδες.
