“Καθημερινής χρήσης” (της Μαρία Κανδύλη)

Η ανάγκη να πιάσεις μολύβι, χαρτί, στιγμές και να θελήσεις εκεί να αποτυπώσεις συναισθήματα είναι σα να φτιάχνεις σπιτικό ψωμί.
Τα υλικά λίγα, απλά, καθημερινής χρήσης…. ζωτικής σημασίας :
Αλεύρι, νερό, αλάτι, μαγιά.
Και δίπλα σου να έχεις όλα τα άλλα που με κείνα θα μπορούσες να φτιάξεις περίπλοκα και σίγουρα πιο εύγευστα εδέσματα. Όμως εσύ επιλέγεις να φτιάξεις σπιτικό ψωμί.
Τα ανακατεύεις απαλά, φροντίζεις να είναι όλα ζεστά, κι αρχίζεις το ζύμωμα. Θα κουραστείς εκεί να το ξέρεις.
Μη τα παρατήσεις!!!
Τα ρούχα, τα χέρια, η άκρη της μύτης πρέπει να έχουν αποτυπώματα απ όλα της ζωτικής σημασίας υλικά.
Μη τα παρατήσεις…..
Σκεπάζεις με καθαρές σκέψεις και περιμένεις να διπλασιαστεί σε όγκο. Θέλει υπομονή.
Ύστερα πλάθεις καρβέλια. Θα είναι περισσότερα απ’ όσα υπολόγισες. Τόσο περισσότερα όσο και η υπομονή σου.
Τα φουρνίζεις… Μοσχοβολάει το σπίτι, η ψυχή.
Έτοιμα είναι!!! Κόβεις με τα χέρια – έτσι όπως είναι ζεστό κι αχνίζει- μια ασύμμετρη γωνιά. Ελπίζεις να είναι νόστιμο, απλό αλλά νόστιμο. Επειδή δεν τα παράτησες, επειδή έκανες υπομονή.
Και μετά..
Ψίχουλα. Μικρά και μεγαλύτερα ψίχουλα απ’ το ακόμα ζεστό καρβέλι, ασύμμετρα κι αυτά.
Τρέχεις στο παράθυρο, το ανοίγεις διάπλατα και κει στο πεζούλι κάνεις μικρούς λόφους..
Απ’ τα ψίχουλα.
Είναι για τα πουλιά. Εκείνα που ζουν ελεύθερα και ψάχνουν τροφή, ψάχνουν απλά, λίγα υλικά, ζωτικής σημασίας.
Αν σταθείς τυχερός, αν επιλέξουν το μπαλκόνι σου, τα ασύμμετρα ψίχουλα που έφτιαξες θα ταξιδέψουν και κείνα ελεύθερα, θ’ αποκτήσουν και κείνα φτερά ενώ πριν ήταν ζυμάρι, από αλεύρι, νερό, αλάτι και μαγιά. Θα ταξιδέψουν και συ ας μη πας πουθενά.
Μαρία Κ.