Τα βατράχια κοάζουν ξέφρενα, φταίει που η ατμόσφαιρα είναι κάπως υγρή. Είχε ρίξει νωρίς το απόγευμα μια ψιχάλα που δρόσισε την διψασμένη γη. Το νοτισμένο έδαφος δεν μας πτοεί, σφύζουμε από ζωή και νιάτα.
Είμαστε ξαπλωμένοι στην άκρη του έλους, σε έναν από τους τρεις ιδιότυπους -ιδιότυπους γιατί δημιουργήθηκαν από χέρι ανθρώπου και όχι από βουλές της φύσης- βάλτους του χωριού μου. Καρπώθηκαν οι κάτοικοι τα παλιά τα χρόνια το χώμα για να χτίσουν τις κατοικίες τους και το αντίτιμο το πληρώνουν οι επόμενες γενιές. Το κενό αναπλήρωσαν στάσιμα νερά και βούρλα.
Αργά το απόβραδο, καθημερινά, ο τόπος γεμίζει κουνούπια, αν δεν προμηθευτείς εντομοαπωθητικό στόχος γίνεσαι. Κάποτε ήταν πραγματικός μπελάς, αλλά με τα χρόνια μάθαμε να λαμβάνουμε τα μέτρα μας. Χρησιμοποιούμε βοτάνια, κάποιοι από φύλλα λεβάντας, μερικοί από βασιλικό και εγώ από πιο εκλεπτυσμένα φυτά που εκπληκτικά φέρνουν αποτελέσματα.
Έχει βραδιάσει για τα καλά, είμαστε αραδιασμένοι στη σειρά, καταμεσής της κατωφέρειας, στα αναχώματα πλάι από την αυλακιά. Τα αγόρια ως συνήθως καπνίζουν τσιγάρο, διαγωνίζονται ποιος θα κάνει καλύτερες τολύπες. Τα κορίτσια τους επιβραβεύουν με μικρά πνιχτά επιφωνήματα. Αυτό το παιχνίδι δε μου αρέσει καθόλου. Ειδικά από τη στιγμή που βλέπω τη Φανή να πρωτοστατεί. Τη σιγοντάρει και η Λενιώ, η κολλητή της. Στραβομουτσουνιάζω, δε μπορώ να εξηγήσω τη δυσφορία μου κάθε φορά που χαριεντίζεται με τα άλλα αγόρια. Καινούργια συναισθήματα με κατακλύζουν και η διαχείριση τους, προς το παρόν τουλάχιστον, μου φαίνεται κομματάκι δύσκολη.
Οι ματιές μας συχνά συναντιούνται, είναι στιγμές που διακρίνω το ζωηρό της ενδιαφέρον.
Αντάμωσε ο ήλιος τη σελήνη, σκέφτομαι με ικανοποίηση.
Δυστυχώς, πριν απολαύσω καλά καλά τον…
Διαβάστε τη συνέχεια στο maxmag.gr
“Πικραλίδες Κεφάλαιο 1: Απομεινάρια παρελθόντος” του Στάθη Μασκαλίδη
“Πικραλίδες – Κεφάλαιο 2: Ένοχα Μυστικά” του Στάθη Μασκαλίδη
