Πιστεύει ότι «το βουνό επιλέγει τους εραστές του» και αυτός είναι σίγουρα ένας από τους μεγαλύτερους. Στα 77 του χρόνια και έχοντας πλέον το «γνώθι σαυτόν», όπως ο ίδιος λέει για τα πόδια του που δεν βαστούν πια όπως παλιά, ο Σωτήρης Γουναρίδης συνεχίζει να μιλάει για τη μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του, τα βουνά, με ορμητήριο μια μικρή καλύβα που έφτιαξε στο πεδίο αναρρίχησης «Φαίδων Γαληνός», στο Ρετζίκι Θεσσαλονίκης.
Σμιλεμένη στα αγαπημένα βράχια των αναρριχητών της πόλης που επιλέγουν τα δύο πεδία της περιοχής για προπονήσεις, η μικρή καλύβα δημιουργήθηκε από τον κ. Γουναρίδη με σκοπό να μαζεύονται στο σκιερό μέρος όσοι ξεκινούν την αναρρίχηση, να αφήνουν τα πράγματά τους και να ξαποσταίνουν, όταν ολοκληρώνουν τη διαδρομή τους.«Έκανα ένα στέκι για να μαζευόμαστε και να ανταλλάσσουμε εμπειρίες, όμως σήμερα οι νεότεροι είναι βουβοί, δε μιλάνε ο ένας στον άλλο, παρά μόνο στα κινητά τους», αναφέρει με παράπονο ο κ. Γουναρίδης, προσθέτοντας ότι πολλοί δεν σέβονται τον χώρο αφού βρίσκει συνέχεια διάσπαρτα σκουπίδια που αφήνουν πίσω τους όσοι επισκέπτονται το ορθάνοιχτο καλυβάκι όπου φύτεψε ολόγυρα δέντρα και έφτιαξε και μια δεξαμενή νερού.
Η αγάπη του για τα βουνά και την αναρρίχηση υπάρχει απ’ όταν γεννήθηκε. Έτσι λέει ο ίδιος γιατί από πιτσιρίκι ακόμη, τα βήματά του τον οδηγούσαν συνέχεια στο δάσος Κουρί, ενώ μόλις 15 χρονών χτύπησε την πόρτα των γραφείων του Συλλόγου Ελλήνων Ορειβατών (ΣΕΟ) και ζήτησε να γίνει μέλος του. Έκτοτε, ανέβηκε στα περισσότερα βουνά της χώρας και σε πολλά στο εξωτερικό.
Το όνομά του σε μια διαδρομή στον Όλυμπο
Αμέτρητες φορές ανέβηκε στον Όλυμπο, «από κάτω από τη θάλασσα- από το 0 δηλαδή, μέχρι τα 2918 μέτρα». Το βουνό άλλωστε ήταν το σπίτι του αφού «από τις 365 μέρες του χρόνου, τις 300 ήμουν εκεί ή για να ανεβάζω κόσμο στην κορυφή, να ανεβαίνω μόνος μου ή …νοερά στα όνειρά μου».
«Μαθητής ακόμη στο νυχτερινό γυμνάσιο, πήγαινα στην οδό Γιαννιτσών απ’ όπου ξεκινούσαν νταλίκες και ζητούσα να με πάρουν μαζί τους μέχρι το Λιτόχωρο. Γνώρισα πολύ κόσμο, ανάμεσά τους και τον σπηλαιολόγο Γιάννη Πετρόχειλο», θυμάται. Ξεκαθαρίζει πάντως ότι τυχαία βρήκαν τη διαδρομή που άνοιξαν μαζί με τον Β. Γεωργιάδη στις 14/3/1964, πήρε το όνομά τους και ονομάζεται και «κλασική». Η αναρριχητική διαδρομή διασχίζει όλη την ορθοπλαγιά της Ζήλνιας στον Όλυμπο και είναι μια από τις δημοφιλέστερες του πεδίου.
Ο Σωτήρης Γουναρίδης αποφεύγει να μιλάει για τα δυστυχήματα στο βουνό που δεν συγχωρεί τα λάθη, «όπως ισχύει για τον πιλότο και τον ναρκαλιευτή, έτσι και για τον αναρριχητή». Πιστεύει όμως πως «όσο υπάρχουν βουνά, θα υπάρχουν και ορειβάτες, οι οποίοι θα θυμούνται όσους “κοιμήθηκαν” στο χιόνι».
«Οι σχοινοσύντροφοι -οι άνθρωποι που δένεσαι στην αναρρίχηση- είναι μεγάλη λέξη, είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να δέσεις τη ζωή σου, δυνατότερος δεσμός ακόμη και από τους φίλους που επιλέγεις αφού απ’ αυτούς κρέμεται κυριολεκτικά η ζωή σου», τονίζει και παραθέτει στιγμές που αναγκάστηκε κάποιες φορές να στηριχθεί μόνο στο ένα δάχτυλο για να μην πέσει…
Η νεότερη γενιά
Κάθε Τετάρτη και Σαββατοκύριακα ανεβαίνει για εκπαίδευση αρχαρίων στα δύο αναρριχητικά πεδία της περιοχής ο Γιώργος Γκάλιος, εκπαιδευτής και από τους πρώτους οδηγούς βουνού στην Ελλάδα.
«Είναι ένα φυσικό πεδίο με χαμηλά βράχια», λέει, «και υπάρχει ενδιαφέρον, αρκεί να έχεις όρεξη να ξεπεράσεις τα όριά σου και να περάσεις καλά χωρίς να κινδυνεύεις». Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο μαθητής του Φώτης Σαμώτης, ο οποίος εκπαιδεύεται στον βράχο, σχεδόν κάθε μέρα στο Ρετζίκι, τους τελευταίους δύο μήνες.
«Σε εξιτάρει το ότι παλεύεις με τις δυνάμεις και τις σκέψεις σου και προσπαθείς να ξεπεράσεις τα όρια σου. Η αναρρίχηση σε βάζει σε μια διαδικασία, με το μυαλό να σκέφτεται διαρκώς τις κινήσεις, σαν μια παρτίδα σκάκι, γιατί πρέπει να ξέρεις πού να πιάσεις και πού να πατήσεις για να σκαρφαλώσεις τελικά στο βράχο», περιγράφει.
Νατάσα Καραθάνου
ΑΠΕ
