Πόσο καχύποπτοι έχουμε γίνει στον εθελοντισμό; Στην προσφορά που δε ζητά ανταλλάγματα-με προφανή τρόπο, τουλάχιστον- γιατί ακόμα κι ένα χαμόγελο να διεκδικήσει κάποιος, πρακτικά θεωρείται αντάλλαγμα.
Της Χρυσούλας Κυρατζή
Έχει περάσει καιρός από όταν γεννήθηκε μια εθελοντική ομάδα συμπολιτών μας η οποία δε μένει στα λόγια, αλλά διοργανώνει κατά καιρούς δράσεις -κυρίως καθαρισμού και καλλωπισμού- για το κοινό όφελος.
Ποιος δε θυμάται τον «Δρόμο του Άι Βασίλη» που αποτέλεσε μια από τις πιο πετυχημένες εκδηλώσεις της Χριστουγεννιάτικης περιόδου στο Δήμο, με μεγάλη συμμετοχή και μεγαλύτερο κόπο από τους διοργανωτές;
Έκτοτε, οι κρούσεις των «Δήμιων» συχνές…οι απαντήσεις των εν δυνάμει εθελοντών, συνήθως περιορίζονται σε Likes των posts-προσκλήσεων της ομάδας στο Facebook.
Στην πορεία δημιουργήθηκαν και άλλες σελίδες στο Facebook κυρίως, που συσπείρωσαν μεγαλύτερο αριθμό Καστοριανών που νοιάζονται και αγαπούν την πόλη τους.
Στα Likes όμως, γιατί οι κλήσεις των Δήμιων πχ που θα έβαζαν, άμεσα, εκείνο το λιθαράκι στην αλλαγή που όλοι ζητάμε, περνούσαν απαρατήρητες ή ακυρωνόντουσαν λόγω μικρής συμμετοχής.
Χθες διαβάσαμε το παρακάτω κείμενο στη σελίδα τους και προβληματιστήκαμε, ώστε να κάτσουμε να γράψουμε τώρα αυτές τις σκέψεις.
Καταλήξαμε πως στην πόλη μας, πολλοί -όχι όλοι προφανώς οι συμπολίτες μας- , δεν έχουμε μάθει τι σημαίνει εθελοντισμός και ποια η πραγματική αξία του. Ότι μπορεί όντως να δημιουργηθεί μια ανεξάρτητη ομάδα που απλά θέλει να γεμίσει την ώρα της προσφέροντας.
Όταν συνειδητοποιήσουμε πως ο εθελοντισμός και η ανιδιοτελής προσφορά στηρίζουν τις τοπικές κοινωνίες και τους πολίτες, θα λειτουργήσουν καλύτερα όλες οι ομάδες που υπάρχουν ή θα δημιουργηθούν στο μέλλον.
Ακόμα και αν προκύψουν υποψήφιοι σε εκλογές, ακόμα και αν διεκδικήσουν περισσότερα κλικ στους φωτογραφικούς φακούς κάποιοι από τους συμμετέχοντες, ας προσπαθήσουμε να μείνουμε στην αξία της συμμετοχής τους. Πόσο πολύτιμο θα ήταν όλοι οι αυτοδιοικητικοί να είχαν ένα σημαντικό ιστορικό εθελοντικής προσφοράς;
Ο εθελοντισμός είναι κάτι που αν γνωρίσεις και επιλέξεις να βάλεις στη ζωή σου, σε γεμίζει και σε πορώνει τόσο πολύ, που στο τέλος γίνεται μέρος της καθημερινότητάς σου…
Σκεφτείτε πόσο όμορφη ήταν η Ολυμπιάδα και η ίδια η Αθήνα το 2004, με τους χιλιάδες εθελοντές όλων των ηλικιών. Όλοι κέρδισαν πολλά περισσότερα από την στολή και σίγουρα δε θυμούνται τι περιείχαν τα σάντουιτς που τους προσέφεραν.
Η ανάρτηση των «Δήμιων»:
Oι Δήμιοι εκφράζουν δημόσια έναν προβληματισμό
Όταν ασχολείσαι με το τι λέει ο κόσμος το πιθανότερο είναι να στεναχωρεθεις.
Και να μην θες όμως να ασχοληθείς είναι βέβαιο ότι κάποια «πραγματάκια» θα φτάσουν στα αυτιά σου.
Αυτό συμβαίνει γιατί ο κόσμος αρέσκεται στην διάδοση ψιθυρων και φημών.
Δεν κάνει ομως το ίδιο και για τα καλά λόγια.
Τι κρίμα!
Το τελευταίο όμως που ακούσαμε όσο αφορά την ομάδα μας, μας ξεπερνά.
Ακολουθεί ο διάλογος…
-Ε ρε, κι εσείς (οι δημιοι) που «βγηκατε» τι κάνατε??
-Τι εννοείς? Του απαντώ με αφέλεια γιατί δεν θυμάμαι να μας ψήφισε κάνεις 
-Ε ρε, ο Δήμος. Κι εσείς δικοί του δεν είσαστε?
Η συζήτηση τελείωσε απότομα.
Απλά με ένα σηκωμένο φρύδι και μια στραβή μουτσουνα 
Και τσιράκια μας έχουν πει. Ναι, αυτά τα αβουλα ανθρωπάκια που κάνουν ότι τους λένε.
Αμ δε…
Ότι κάνουμε (αυτά τα λίγα ασήμαντα) τα κάνουμε γιατί μας «γεμιζει».
Μας αρέσει να «χάνουμε» την ώρα μας κόβοντας χόρτα και όχι πίνοντας καφέ.
Δεν μας έστειλε κάνεις εκεί.
Μας αρέσει να πέφτει μια ιδέα και να προσπαθούμε να την υλοποιήσουμε.
Άραγε θα σταματήσουμε ποτέ τις πονηριές?
Γιατί πάντα κάτι πρέπει να κρύβεται κάτω από το τραπέζι?
Τίποτα δε μπορεί να γίνει για την κοινωνία χωρίς αντάλλαγμα? Αγνά και ανιδιοτελως?
Μάλλον όχι…
Ίσως είναι τα κατάλοιπα που έχει αφήσει πάνω μας ή «πολιτική» και οι πολιτικοί της χώρας μας.
Μεγαλώσαμε γύρω μας με το ρουσφέτι και τις αλληλοεξυπηρετησεις.
Ναι αυτές που όλοι μας κάποια στιγμή ενίσχυσαμε.
Ακούγαμε πάντα για τις «μίζες» που ακολουθούσαν τα έργα. Όχι άδικα προφανώς αλλά είναι κάτι πραγματικά δυσάρεστο.
Να χωθουμε σε μια θέση (σκοπός ζωής για πολλούς). Όχι για έμας όμως…
Ποτε θα γίνει επιτέλους ξεκάθαρο πως άλλο πράγμα ο δήμος (η πολη) και άλλο τα πρόσωπα που τον υπηρετούν.
Όπως στις ποδοσφαιρικες ομάδες…
Οι πρόεδροι αλλάζουν αλλά η ομάδα μενει.
Ετσι κι εμείς πραγματικά.
Προσπαθούμε να έχουμε μάλιστα μια ομαδα χωρίς πρόεδρο. Χωρίς προσωπική προβολή για να μην μπορεί να πει κανείς ότι έχουμε συμφέρον. Αφήσαμε τα χρήματα έξω από αυτήν την ομαδα γιατί όπου υπάρχει διαφθορά υπάρχει και χρήμα.
Μας αρέσουν οι συνεργασίες, οχι οι εντολές.
Έχουμε θετική ενέργεια και εχθρός μας είναι η αδράνεια.
Αν όλα τα παραπάνω δεν σας αγγίζουν, κανένα πρόβλημα!
Ως ομάδα αλλά και μεμονωμένα θα προσπαθούμε 
