Την περίοδο 1946-1949 ένα κόμμα, το ΚΚΕ, ξεκίνησε ένοπλη ανταρσία εναντίον της δημοκρατικά άρτι εκλεγμένης στις εκλογές του 1946 κυβέρνησης της χώρας του.
Μιας κυβέρνησης, η οποία είχε πρωθυπουργό ανήκοντα όχι στη δεξιά, αλλά στο κέντρο.
Αν ρωτήσεις βέβαια 9 στους 10 Έλληνες θα σου απαντήσουν ότι στον εμφύλιο συγκρούστηκε το ΚΚΕ με τη δεξιά κι ότι νίκησε η δεξιά.
Μέχρι εκεί φτάνει η ιστορική μας ασχετοσύνη.
Στον εμφύλιο συγκρούστηκαν οι δυνάμεις που πίστευαν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία καλύπτουσες το χώρο της κεντροαριστεράς, του κέντρου και της δεξιάς με τις δυνάμεις που ήθελαν ένοπλη επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος.
Στον εμφύλιο ΔΕΝ νίκησε η δεξιά. Νίκησε ο συνασπισμός κέντρου και δεξιάς με πρωθυπουργό του κέντρου.
Αμέσως μετά τον εμφύλιο ΔΕΝ κυβέρνησε η δεξιά. Κυβέρνησε το βενιζελικό κέντρο.
Εφτά χρόνια μετά την ήττα του ΚΚΕ στον εμφύλιο (1956) τμήμα του κέντρου συνεργάστηκε εκλογικά με την ΕΔΑ.
Εννιά χρόνια μετά την ήττα του ΚΚΕ στον εμφύλιο το κόμμα που το εκπροσωπούσε κοινοβουλευτικά, η ΕΔΑ, έγινε αξιωματική αντιπολίτευση στη χώρα.
Αν τα πεις αυτά στο μέσο Έλληνα θα σε κοιτάει με ανοιχτό το στόμα βέβαια.
Εγώ θα ήμουν ευτυχής αν σταματούσε κάθε εκδήλωση γύρω από τον εμφύλιο κι αν περνούσε το θέμα αυτό στην αρμοδιότητα των ιστορικών.
Να μια ουσιαστική παραχώρηση στην εθνική συμφιλίωση.
Αλλά να είναι “γιορτές μίσους” οι εκδηλώσεις υπέρ των πεσόντων του εθνικού στρατού και “γιορτές μνήμης”οι εκδηλώσεις υπέρ των πεσόντων του ΔΣ αυτό δε γίνεται παιδιά.
Δεν γίνεται μονά ζυγά μονόζυγα.
