Καστοριά

“Ανάσες πνοής” του Στάθη Μασκαλίδη

Δεν έκρυψα ποτέ πως μου αρέσει η δουλειά μου (θα την άλλαζα μονάχα με κάποια που θα είχε σχέση με βιβλία-ένα βιβλιοπωλείο για παράδειγμα). Μου αρέσουν οι μυρωδιές της γης καθώς κουρεύω το γκαζόν. Πιστεύω πως οι χήνες θυμώνουν στην Κύκνων που κατεβάζω το ύψος του γρασιδιού. Δε γνωρίζουν πως έτσι ενδυναμώνεται (μήπως έτσι δε γίνεται και με τους ανθρώπους;) Κρατάει όμως ελάχιστα. Σε λίγες μέρες τα χόρτα μεγαλώνουν και το αποτέλεσμα χάνεται. Άντε πάλι από την αρχή.
Μου αρέσει να φυτεύω εποχικά λουλούδια. Να δίνω χρώμα στη φύση και στην πόλη μου, κρατάει λίγο παραπάνω και μου δίνει το αίσθημα της ικανοποίησης. Αλλά σύντομα εμφανίζονται αγριόχορτα για να πνίξουν την προσπάθεια μου και θέλουν καθάρισμα για να αναδειχτεί ο κόπος μου (έτσι γίνεται παντού- δεν παρεισφρέουν, μερικές φορές, άτομα στη ζωή μας για να την χαλάσουν;) Τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα με τους θάμνους. Αντέχουν περισσότερο και μπορείς για χρόνια να τους καμαρώνεις. Αλλά και πάλι, ο χρόνος είναι αμείλικτος.
Πιο πολύ, όμως, από όλα μου αρέσουν τα δέντρα. Αυτά μάλιστα. Ξέρω πως έχουν μεγάλο κύκλο ζωής, γιατί όχι μεγαλύτερο από το δικό μου; Όχι δεν ανησυχώ στη σκέψη αυτή, ίσα ίσα, χαίρομαι! Γνωρίζω πως σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και φύγω από τη δουλειά (με το καλό), αυτά θα είναι εκεί για να μου θυμίζουν πως έβαλα και εγώ ένα λιθαράκι να ομορφύνει ο τόπος μου. Είναι, πραγματικά, ανάσες πνοής, το οξυγόνο μου για το σήμερα και το αύριο. Καλημέρα! Να περάσετε μια όμορφη βδομάδα!
Υ.Γ. Μην κόβεις τα φτερά ούτε και τα φύλλα κανενός. Άστον να πετάξει, βοήθησε τον να μεγαλώσει…

Back to top button