Έχω προγραμματισμένο ραντεβού στο Νοσοκομείο Καστοριάς στα εξωτερικά ιατρεία, για να με δει χειρουργός για κάποια κύστη. Στην είσοδο με θερμομετρούν, φοράω την μάσκα και μου επιτρέπουν να περάσω μέσα. Ιατρείο 1 μου λένε. Προχωρώ, κοιτάω το ρολόι και διαπιστώνω ότι είμαι 15 λεπτά νωρίτερα στον χώρο.
Μια γιαγιά μαυρομασκοφορεμένη έξω από το ιατρείο 1 πάνω σε καροτσάκι . Εντελώς ήρεμη και νηφάλια ,ψύχραιμη.
“Περιμένς τον γιατρό;” μου λέει κάτω από την μαύρη μάσκα. Γνέφω καταφατικά στην γιαγιά.
“Κάτσε!” μου λέει επιτακτικά και μου δείχνει τις άδειες καρέκλες αναμονής.
Κάθομαι υπακούοντας ως μαθητής στον δάσκαλο.
“Ου γιατρός είναι κει”, και μου δείχνει την απέναντι πόρτα, “Θα ‘ρθει”.
Μέτα 2-3 λεπτά εμφανίζεται μια νέα κυρία με κάποια χαρτιά στο χέρι.
“Θέλω να πεθαίνω”, αρχίζει να κλαίει γοερά και σίγουρα ψεύτικα η γιαγιά.
“Ρε γιαγιά μην κλαις” της λέει η κυρία , “Θα έρθει ο γιατρός να υπογράψει τα χαρτιά και θα φύγουμε για το χωριό”.
Τελειώνει την κουβέντα της και κάθεται τηρώντας την πρέπουσα απόσταση παραδίπλα μου…
“Μην κάθεσαι!” τσιρίζει στην εγγονή της η γιαγιά “Μην κάθεσαι! Θα κολλήσεις κορονογιό! Θα κολλήσεις κορονογιό!”
Κοιτάω την γιαγιά και της λέω ότι πριν λίγο μου είπε επιτακτικά να κάτσω.
“Ναι… αλλά εσύ δεν είσαι αγγόνι μου!” μου λέει αποστομωτικά…
Ο γιατρός μας βρήκε να γελάμε σαν παιδιά και τους τρεις…
Κώστας Χατζηφωτιάδης
1 λεπτό ανάγνωση
