Καστοριά

Κόβοντας την ανάσα (της Μαρίας Κανδύλη)

Στο περιπλανώμενο τσίρκο της ζωής μην επιλέξεις να είσαι ένα μεγαλόπρεπο λιοντάρι δίχως στέμμα, ένα περήφανο άτι δίχως δρόμο, ένας καλόκαρδος ελέφαντας δίχως μνήμη, επειδή θα σε έχουν φυλακίσει, θα σε έχουν εκπαιδεύσει να προσελκύεις τον ελεγχόμενο θαυμασμό, το ανεξέλεγκτο χειροκρότημα. Θα σου έχουν στερήσει το φυσικό σου περιβάλλον, θα σου έχουν αφαιρέσει το ένστικτο.
– Θα είσαι Ψεύτικος.
Μην επιλέξεις να είσαι ένας χρωματιστός και χαριτωμένα αδέξιος κλόουν γιατί κάτω από το μακιγιάζ δε θα έχεις πρόσωπο. Πίσω από το ζωγραφισμένο χαμόγελο -όταν τα φώτα σβήσουν μαζί με τον απόηχο των γέλιων- κανείς δεν θα μπορεί να δει, κανείς δεν θα μπορεί να σκουπίσει τα δάκρυα.
– Θα είσαι Μόνος.
Να είσαι ο ακροβάτης. Στον περιορισμένο χώρο της μεγάλης τέντας να πετάς ψηλά, όλο και πιο ψηλά. Να αψηφάς τους νόμους της βαρύτητας, της έλξης, της συμβατότητας.
Δε χρειάζεται να φτάσεις στα άκρα για να μάθεις τι σημαίνει ισορροπία, επιτρέπεται να ρισκάρεις ένα βήμα μπρος, ένα πίσω.
Μπορείς αν θέλεις να ακροβατείς ριψοκίνδυνα φλερτάροντας με το άκρο που σε έλκει περισσότερο. Αθόρυβα να εκτελείς τις κινήσεις σου κόβοντας την ανάσα αυτών που φοβούνται ότι θα πέσεις.
Απαγορεύεται να πέσεις.. Κρατήσου, κρατήσου.
– Θα είσαι Ελεύθερος.
Θες με ρωτήσεις αν στη δική σου παράσταση θα έχει δίχτυ ασφαλείας;
« Όχι….».

Back to top button