Κάθε φορά που ένας κληρικός απογυμνώνεται από την Χάρη της ιεροσύνης, μεγάλο πένθος κατακλύζει τον ουρανό και την γη. Ο καθηρημένος κληρικός προδίδει την εμπιστοσύνη του Χριστού και έτσι καταγράφεται στην τάξη του Ιούδα. Είναι φρικτή η καταδίκη που περιμένει τον καθηρημένο κληρικό την ώρα της Κρίσεως. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Θεός αποστρέφεται το παιδί Του και δεν περιμένει την επιστροφή του! Η δύναμη της μετάνοιας είναι τέτοια που μπορεί να μετατρέψει τον προδότη και ταπεινωμένο άνθρωπο σε Άγιο και δοξασμένο τέκνο του Θεού!
Έχοντας αυτά στο νου, πρέπει να πενθούμε για τις πτώσεις των κληρικών μας. Είναι πατέρες και παιδιά μας, αδελφοί και φίλοι, συνάνθρωποι και συνοδοιπόροι μας. Είναι οι πλέον έμπιστοι στα μυστικά, στα βάρη και στους καημούς της ζωής μας. Ναι, ο πονηρός και δόλιος διάβολος βρήκε τρόπο να διαλύσει τον ιερέα. Αλλά εμείς πρέπει να αντιδράσουμε με σθένος. Πρέπει να γονατίζουμε στο εικονοστάσι μας, να κατασπαζόμαστε με δάκρυα την εικόνα της Παναγίας και προσευχόμενοι με το κομποσχοίνι μας να ζητούμε το έλεος του Θεού για τα παιδιά της που από κληρικοί έγιναν έκπτωτοι της ιεροσύνης.
Με μεγάλη μου όμως έκπληξη και θλίψη, προσφάτως διαπίστωσα ότι τα δεδομένα και αυτονόητα που αναφέραμε προηγουμένως, είναι άγνωστα σε πολλούς χριστιανούς! Διότι πώς αλλιώς μπορώ να εξηγήσω τις δημόσιες εκδηλώσεις θαυμασμού και επικροτήσεως, χαράς και ευτυχίας (!!!), σε συνδυασμό με τις απίστευτες «απόψεις» περί Θεού, πίστεως και ζωής που συμπλήρωσαν το χρονικό της «αποθέωσης» ενός αποσχηματισμένου κληρικού!
Ειλικρινά, περίμενα να διαβάσω σχόλια λύπης και θλίψεως, πνευματικής ενισχύσεως και προτροπής σε μετάνοια, μαζί με εκφράσεις προσευχών και παρακλήσεων και δεήσεων προς τον Θεό. Ο κάθε καθηρημένος κληρικός, χρειάζεται την αγάπη και την βοήθειά μας για να μπορέσει πνευματικά να σταθεί στα πόδια του. Δεν επιτρέπεται να τον σπρώχνουμε σε ακόμα μεγαλύτερες πτώσεις, δικαιολογώντας και πολύ χειρότερα κολακεύοντας και επαινώντας την πτώση του ιερέως. Διότι ο ιερέας, ακόμα και μετά την απώλεια της ιεροσύνης, παραμένει ιερέας. Η Χάρις του Θεού καθίσταται μεν ανενεργή, αλλά ο καθηρημένος ιερέας καλύπτεται από το έλεος του Θεού! Ο Θεός πάντα θα περιμένει την επιστροφή του κληρικού Του! Εάν λοιπόν εμείς, με την επιπόλαια και «αγαπητική» παρορμητικότητά μας, μπλοκάρουμε την μετάνοια του καθηρημένου ιερέως και τον αποβλακώσουμε με επαίνους, εναντιωνόμαστε στο σχέδιο του Θεού και γινόμαστε κατά κάποιο τρόπο θεομάχοι της σωτηρίας του!
Με καλοσύνη και επιείκεια να αγκαλιάσουμε τον πεπτωκότα πρώην ιερέα, στον δρόμο της μετάνοιας και της συνδιαλλαγής του με τον Θεό.. Θα μας χρωστά ο Θεός την σωτηρία του! Οι ιερείς μας, δεν χρειάζονται τον έπαινο, αλλά την προσευχή, τα δάκρυα και την χαρισματικά ταπεινή παρουσία μας στη ζωή τους…
One Comment