Από μικρό παιδί, μέχρι και σήμερα ακούω ιστορίες για το Γράμμο και το Βίτσι, για τις μάχες που δόθηκαν, για τον Παπάγο, για τους Αμερικανούς και ούτω καθεξής.
Παρά το γεγονός για το ότι μιλάμε για μια εγχώρια εθνική σύγκρουση -που σε απλά ελληνικά- εννοούμε μέχρι και τη διαμάχη αδερφό με αδερφό δεν κατάλαβα ποτέ γιατί και εφόσον αποτελεί πληγή για τη νεότερη ελληνική ιστορία, μέχρι και σήμερα το μίσος και η μικρότητα κυριεύουν τις συζητήσεις αυτές τις ημέρες.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί σαν χώρα δεν γιορτάζουμε τη νίκη του Ναζισμού και του Φασισμού, όπως υφίστανται σε όλα τα υπόλοιπα δυτικοευρωπαϊκά κράτη (με τα οποία η ομοιότητα και η σύγκριση τελείται όποτε μας συμφέρει). Δεν καταφέραμε να διδαχθούμε από τις χρονιές ανεπάρκειες και τα λάθη που έγιναν στο όνομα μιας Δημοκρατίας που δεν αναπτύχθηκε σωστά. Δεν καταφέραμε να αποτελέσουμε ένα συλλογικό και ολοκληρωμένο έθνος.
Είναι σχεδόν παράλογο, ουτοπικό και κατά τη γνώμη μου ανούσιο, να διεξάγονται μέχρι και σήμερα εκδηλώσεις μίσους και φανατισμού. Να καταθέτονται στεφάνια, ομιλίες ακόμα και με παρουσίες μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Να αποδεικνύεται μέχρι και το 2020 ότι σαν Έλληνες δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε τα λάθη για τα οποία έγινε ο Ελληνικός Εμφύλιος.
Κατ’ ουσίαν δεν καταφέραμε να ρίξουμε ταφόπλακα στον Ελληνικό Εμφύλιο.
Τελειώνοντας για όλους εκείνους τους Έλληνες, Αριστερούς και Δεξιούς, εθνικόφρονες και μη που έχασαν ό,τι δεν έπρεπε.
«Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες».
