Πρωινό Δευτέρας, η λιόχαρη μέρα περνά αισιόδοξα μηνύματα, η οχλοβοή κάτω στην Αθανασίου Διάκου δεικτικά το αποδεικνύει, ο κόσμος πραγματικά απολαμβάνει τη θέρμη της καλοκαιριάς. Ο υαλοπίνακας στο γραφείο μου, λούζεται από την φωτοχυσία του χρυσοστόλιστου αστεριού. Φεγγοβολάει ελπίδα ο ουρανός και γέμισε από το ανοιχτό παραθύρι μου οσμές ο χώρος. Φουρνίζει μυρωδάτο ψωμί πάλι από κάτω ο φούρναρης και η μυρωδιά μου τρυπάει τη μύτη. Μοιάζει ο κόσμος όμορφος, ονειρικά πλασμένος.
Τι κρίμα, εγώ φαντάζω στο ιδεώδες αυτό κάδρο σαν η μοναδική παραφωνία. Ένα μάτσο χαρτιά είναι αραδιασμένα πάνω στο γραφείο μου. Το καλάθι κάτω στα πόδια μου είναι κι αυτό γεμάτο από τσαλακωμένες κόλλες Α4. Μαζί και ένα άδειο στραπατσαρισμένο κουτάκι κόκα κόλας που μόλις πριν λίγο στράγγιζα το περιεχόμενό του.
Πλήττω͘ τί πλήττω δηλαδή; βαριέμαι θανάσιμα. Για να περάσει η ώρα, ανατρέχοντας νοερά στο παρελθόν, κάνω μια σύντομη ανασκόπηση της ζωής μου. Τη βρίσκω τόσο…
Συνέχεια στο maxmag.gr
