Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον ακριβώς λόγο, αλλά αναστατώνομαι κάθε φορά που φτάνει στα χέρια μου φωτογραφία που με περιέχει και δεν τη γνωρίζω. Αυτή τη φορά …βρισκόμουν μέσα σε φωτογραφικό άλμπουμ μιας κυρίας Ρούλας στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Το είπε η κ.Ρούλα στη θεία μου Φανή κι η θεία μου την θερμοπαρακάλεσε να της τη δώσει, για να μου τη στείλει ηλεκτρονικά. Ευχαριστώ πολύ τις δυο κυρίες, καθώς και τον ξάδερφό μου Con Coustas, που μου την έστειλε!
Η φωτογραφία είναι από τα γενέθλια του γιου της κ.Ρούλας Νικηφόρου (τι ωραίο όνομα!), που είναι συνομήλικός μου και ήμασταν τότε γείτονες. Ίσως και να παίζαμε μαζί. Δε θυμάμαι παρά μόνο το φόρεμα που φοράω στη φωτο, μου κάνει εντύπωση που το θυμάμαι:άσπρο με μοβ βούλες και μια φαρδιά δαντέλα στη μέση μου! Φαίνεται πως μου άρεσε, γι’ αυτό και δεν το ξέχασα. Λίγο πριν φύγουμε για Ελλάδα, μου είπε η θεία μου, άρα το 1967, δηλ.πριν από 53 ολόκληρα χρόνια!
Φοβερή η δύναμη της φωτογραφίας, που σε ταξιδεύει πίσω σε χρόνια που νομίζεις πως έχεις ξεχάσει, χωρίς όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο! Ε, ναι, ήμασταν κάποτε κι εμείς παιδιά, ας το θυμόμαστε πού και πού κι ας θυμόμαστε και πώς ήμασταν-είναι ωραία η κατάδυση στο παρελθόν, ακόμη και το απώτερο, είναι η ζωή μας στις απαρχές της, τότε που δεν ξέραμε ούτε υποψιαζόμασταν ούτε φανταζόμασταν την πορεία που στη συνέχεια διαγράψαμε, με τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τα λάθη, τα σωστά, αυτά που χάσαμε, αυτά που κερδίσαμε και όλα όσα η ζωή φύλαγε για μας και φυλάγει ακόμα…
