Ζεσταίνομαι, ο καιρός έχει απλώσει δίχτυ πνιγηρό στο όμορφο χωριό μου, από το πέπλο του άπνοια σκέπασε τις σκεπές των κτιρίων και τις καρδιές των ανθρώπων. Βλέπω στα πρόσωπα των συγχωριανών μου την οκνηρία. Πολλοί, εργάτες ακάματοι κατά τα άλλα, αποκαρωμένοι ξημεροβραδιάζονται στους καφενέδες και τις καφετέριες. Πάνε μέρες που η μικρή μας γειτονιά, κρυμμένη σε κόσμο αχανή, μαστίζεται από ένα κύμα καύσωνα που εκτοξεύει τη θερμοκρασία στα ύψη.
H θωρακική μου κοιλότητα δονείται, είναι που τώρα τελευταία αναπτύσσει πολλές και ανεξέλεγκτες ευαισθησίες που, κατά πως φαίνεται, παρά τα μηνύματα που εκπέμπονται, απόκριση δεν βρίσκουν. Αυτή είναι η πραγματική αιτία που κάθυγρος ανασηκώνομαι από το κρεβάτι, στο μικρό σε διαστάσεις υπνοδωμάτιό μου.
Αλίμονο, στη νηνεμία της ζωής μου, στα απάνεμα νερά της καθημερινότητάς μου, ήρθαν έτσι στα ξαφνικά δυο…
Συνέχεια στο maxmag.gr
