Γιάννης Μαραγκούλης: Το εθνικό συμφέρον και ο κυρίαρχος ρόλος της Γαλλίας

Γιάννης Μαραγκούλης: Οι πρωτοβουλίες της Γαλλίας στην Ανατολική Μεσόγειο, πέρα της ελληνογαλλικής φιλίας, αποτελούν ασπίδα στην τουρκική προκλητικότητα με την οποία απειλούνται τα συμφέροντα της Ευρώπης και της Γαλλίας. Παίρνοντας το παιχνίδι πάνω της και έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Πρόεδρος Μακρόν επιχειρεί να καλύψει το χαμένο έδαφος που απώλεσε τα τελευταία 20 χρόνια η Ευρώπη, έχοντας  εγκαταλείψει ” το μήλον της Έριδος”. Σήμερα, στην Ανατολική Μεσόγειο, με την αποχώρηση των ΗΠΑ από την περιοχή και με την εμφάνιση νέων παικτών όπως, η Ρωσία και η Τουρκία, που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο  την απουσία των συγκεκριμένων δυνάμεων και κάλυψαν το κενό. Η διανομή των ενεργειακών πηγών και η εκμετάλλευσή τους αποτελεί, όχι μόνο αντικείμενο διαπραγμάτευσης, με την οριοθέτηση ΑΟΖ αλλά και σύγκρουσης μεταξύ κρατών που έχουν θαλάσσια πρόσβαση σε αυτά με χαρακτηριστικό παράδειγμα, τον αστάθμητο παράγοντα που λέγεται Ερντογάν. Βέβαια, στο γεωπολιτικό παιχνίδι των εξελίξεων έχει μπει και η Γερμανία, ενώ επανήλθαν και οι ΗΠΑ, με σκοπό να ελέγξουν όσο τους επιτρέπεται ο έλεγχος του παιχνιδιού.  Είναι χαρακτηριστικό, ότι το 2016 ο Μπαράκ Ομπάμα στη διάρκεια συνέντευξης στο αμερικανικό δίκτυο Fox News ομολόγησε, ότι η διαχείριση της κρίσης στη Λιβύη ήταν το μεγαλύτερο σφάλμα της προεδρικής του θητείας, ενώ σε συνέντευξή του στο περιοδικό “The Atlantic” είχε αποδώσει τις ευθύνες στο Παρίσι, αφού το Λονδίνο «αδιαφόρησε» για την τύχη της Λιβύης, μετά την ανατροπή του Καντάφι. Πέρα του γεγονότος, ότι η  Γαλλία στηρίζει τον Στρατηγό Χαφτάρ όπως τον στηρίζουμε και εμείς, αφού ελέγχει σήμερα τη ροή του πετρελαίου της Λιβύης. Το ενδιαφέρον όμως της Γαλλίας έχει και ιστορικές ρίζες, αφού με την  διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη συμφωνία Σάικς-Πικό

 η Εγγύς Ανατολή είχε μοιραστεί μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας ενώ με Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών είχε αποδοθεί στη Γαλλία η διακυβέρνηση της Συρίας και του Λιβάνου. Από το 1956, όταν η Γαλλία αποχώρησε από την περιοχή κατ’ απαίτηση των τότε υπερδυνάμεων (ΗΠΑ – ΕΣΣΔ) διακαής πόθος της παρέμεινε η επάνοδός της. Όμως με τη διάλυση της ΕΣΣΔ  από το διεθνές προσκήνιο, η Τουρκία του Ερντογάν  έχοντας ως κύριο όπλο το οθωμανικό παρελθόν και την μουσουλμανική θρησκεία  την απομόνωσε .Γίνεται λοιπόν, κατανοητό ότι έχουμε οδηγηθεί σε ένα νέο συσχετισμό συμμαχιών και  ένα Ελληνογαλλικό μέτωπο ,αποτέλεσμα όχι μόνο συγκυριών και  κυρίως της τουρκικής προκλητικότητας αλλά και αμοιβαίων συμφερόντων και αναγκών πάντα μέσα στα πλαίσια της αμοιβαιότητας,  και του εθνικού συμφέροντος!!! Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η  εξωτερική πολιτική στο μέτρο που αφορά τις σχέσεις μεταξύ των εθνών, έχει σκοπό και ιδεώδες την επιβίωσή τους, απέναντι στην υποτιθέμενη απειλή,  που δημιουργεί η ύπαρξη των άλλων.Αυτή περίπου είναι η κεντρική ιδέα του Ραιημόν Αρόν στο έργο του Ειρήνη και πόλεμος μεταξύ των Εθνών  που  όχι μόνο έχει διαχρονική αξία αλλά είναι και περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρη!!!