Εκείνη η αγωνιώδης προσπάθεια να περισωθούν τα μοναδικά μνημεία της αρχιτεκτονικής μας παράδοσης, που, από πολλούς, αντιμετωπίζονται ως «αναστολείς ανάπτυξης» (ισχύει ακριβώς το αντίθετο), παραμένει ο πιο ερωτικός και ασυμβίβαστος αγώνας της ζωής μου.
Πρότειναν φίλοι να αναρτήσω ένα μικρό δείγμα της δουλειάς που έγινε.
Ανταποκρίνομαι, με την ευχή νεότεροι συνάδελφοι ν’ αρπάξουν τη σκυτάλη.
Νίκος Δόικος
