της Αλεξάντρα Σβαρτσμπρόντ (*)
Μεταξύ επιδημιών και θρησκευτικών πολέμων, ο κόσμος μοιάζει να έχει επιστρέψει βιαίως στον Μεσαίωνα. Και ιδιαίτερα η Γαλλία, που πληρώνει ακριβά την απόφασή της να υπερασπιστεί πάση θυσία την ελευθερία της έκφρασης. Την ώρα που ο Εμανουέλ Μακρόν ανακοίνωνε μια νέα καραντίνα προκειμένου να αποτραπεί η εξάπλωση της πανδημίας, ένας τυνήσιος τρομοκράτης μαχαίρωνε τρεις ανθρώπους στην εκκλησία Νοτρ-Νταμ της Νίκαιας, μιας πόλης που είχε ήδη πληγωθεί από τρομοκρατική επίθεση με φορτηγό τη 14η Ιουλίου του 2016. Η επίθεση αυτή σημειώθηκε δεκαπέντε ημέρες μετά τον αποκεφαλισμό του καθηγητή Σαμουέλ Πατί από έναν Τσετσένο στο Παρίσι.
Αντίθετα με τον δολοφόνο του Πατί, που σκοτώθηκε επιτόπου, ο δολοφόνος της Νίκαιας συνελήφθη τραυματισμένος από την αστυνομία. Αλλά αυτό δεν ήταν το μοναδικό χτύπημα της ημέρας. Ενώ στη Λυών ένας Αφγανός οπλισμένος με μαχαίρι συλλαμβανόταν από την αστυνομία, ένας εργαζόμενος στο γαλλικό προξενείο της Τζέντα τραυματιζόταν από έναν Σαουδάραβα και ο πρώην πρωθυπουργός της Μαλαισίας Μαχατίρ Μοχάμαντ δήλωνε ότι οι μουσουλμάνοι «έχουν δικαίωμα να σκοτώσουν εκατομμύρια Γάλλους σε αντίποινα για τις σφαγές του παρελθόντος».
Όπως φαίνεται λοιπόν, τα άκρα βρίσκονται επί το έργον. Απόδειξη ότι στην Αβινιόν ένας οπλισμένος Γάλλος που δήλωσε ότι ανήκει σε μια ακροδεξιά ομάδα συνελήφθη ενώ ετοιμαζόταν να προβεί σε αντίποινα κατά των μουσουλμάνων. Την Πέμπτη το βράδυ, άλλωστε, έγινε διαδήλωση ακροδεξιών στη Νίκαια. Αυτός ο φονικός φαύλος κύκλος εκτυλίχθηκε στη διάρκεια της δίκης για τις επιθέσεις του 2015, που έφερε πάλι στην επιφάνεια τα σκίτσα του Charlie Hebdo. «Ο τρόμος θέλει να μας κάνει να λυγίσουμε», είπαν οι δικηγόροι των οικογενειών των 17 ανθρώπων που είχαν σκοτωθεί το 2015.
Η ετυμηγορία του δικαστηρίου θα ανακοινωθεί στις 13 Νοεμβρίου, πέντε ακριβώς χρόνια μετά τις τζιχαντιστικές επιθέσεις που είχαν στοιχίσει τη ζωή 137 ανθρώπων στο Παρίσι.
Η υποστήριξη του αρχηγού του γαλλικού κράτους στο δικαίωμα δημοσίευσης των σκίτσων προκάλεσε μια έκρηξη μίσους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μια νέα κρίση με τον τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος φιλοδοξεί να αναλάβει την ηγεσία του μουσουλμανικού κόσμου. Ο Εμανουέλ Μακρόν εμφανίζεται έτσι ως ο υπερασπιστής της ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης – κι ας άργησε πολύ να εκφωνήσει τον λόγο του για τους «αυτονομισμούς». Τον εκφώνησε τελικά στις 2 Οκτωβρίου, διακηρύσσοντας την απόλυτη αφοσίωσή του στη δημοκρατική κοσμικότητα και την αποφασιστικότητά του να καταπολεμήσει το ριζοσπαστικό ισλάμ.
O μεγαλύτερος κίνδυνος θα ήταν να δούμε τη Γαλλία, όπου ζει μια σημαντική μουσουλμανική κοινότητα, να διχαστεί στα ζητήματα της ταυτότητας και της θρησκείας και να ανοίξει έτσι μια λεωφόρος στα άκρα. Αυτό ακριβώς θέλουν οι ισλαμιστές. Και θα ήταν ανεύθυνο, σε έναν ασταθή αν όχι εύφλεκτο κόσμο, να αφήσουμε να διαχυθεί το δηλητήριο της αδιαλλαξίας, της απόρριψης και του μίσους. Κάθε πολιτικός ηγέτης που θα συνέβαλλε σε αυτή την κατεύθυνση θα έφερε βαριές ευθύνες για τις συνέπειες. Μετά την επίθεση της Νίκαιας, άλλωστε, οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας και του μουσουλμανικού δόγματος δεν δίστασαν να απευθύνουν έκκληση για ενότητα.
(*) Η Αλεξάντρα Σβαρτσμπρόντ είναι αρθρογράφος της Libération
ΑΠΕ
